‘FC United: City Pirates’ gaat over voetbal, maar vooral ook over ontsnappen en hogerop raken

‘Ik heb weinig tot niets met voetbal, maar ik heb wel iets met FC United: City Pirates’, schrijft onze tv-recensente Tine Hens.

‘Denk eraan: je bent een voorbeeld.’ Als oud-voetballer en nu coach van de beloftenploeg van het Antwerpse City Pirates legt Yves Kabwe de lat hoog voor zijn spelers. Op het veld en ernaast. Nadat Favela in de kleedkamer neus aan neus heeft gestaan met Ouahib en ermee gedreigd heeft hem ‘op te hangen op het hoofd van mijn moeder’, gaat Kabwe nu met beide spelers aan een lange tafel zitten. Hij vertelt hoe trainers vroeger nooit meer dan drie Marokkanen in een ploeg wilden, omdat die anders onderling alleen maar ruzie maken. Toen hij dat in de kleedkamer probeerde te zeggen tegen een ploeg met zeker acht jongens met Marokkaanse roots, slingerde iemand hem ‘racist’ naar zijn hoofd. Even moest ik glimlachen, want deze zesdelige reeks is natuurlijk een soort spin-off van FC United, de documentairereeks over racisme op en rond voetbalvelden van hetzelfde productiehuis, Deklat Binnen.

Jonge kerels komen zichzelf tegen, worstelen met hun demonen, botsen op muren en op elkaar, maar allemaal klampen ze zich op de een of andere manier vast aan een droom.

Nu de gemoederen wat bedaard zijn, maakt Kabwe duidelijk waar het voor hem om draait. ‘Ik verwacht veel van u’, zegt hij tegen Favela. ‘Als voetballer en als mens.’ Hij wijst naar Ouahib. ‘Hij is een van de enige van de blokken die niet op het slechte pad is geraakt. Als ik hem buiten sjot, zit hij in de gevangenis.’ Ouahib staart naar de punten van zijn schoenen om zijn tranen niet te tonen. ‘Kijk me aan’, zegt Kabwe en dan wijst hij hem erop dat hij een voorbeeld voor al die andere jongetjes van de blokken kan zijn, dat ze naar hem kunnen opkijken en dat ze zullen zien dat het mogelijk is andere wegen te kiezen dan het pad dat naar de gevangenis leidt. Ouahib knikt, mompelt onder lichte dwang ‘sorry’ en schudt Favela de hand.

Als coach van een op alle vlakken diverse ploeg als de City Pirates kun je niet anders dan betrokken zijn. Om je ploeg samen te houden en om elk van je spelers apart te motiveren. Terwijl voetballen bij City Pirates voor de één mogelijk een springplank naar meer is, is het voor de ander een vangnet tegen uitzichtloosheid.

In deze tweede aflevering komt dat mooi samen in de verhalen van Ayoub en Melo. De eerste werd op zijn elfde een stralende toekomst beloofd bij Zulte Waregem. Zes jaar leefde hij voor het voetbal, verbeet hij zijn tranen, zijn stress, zijn paniek, want hij zou zijn droom waarmaken. ‘Toen pleegden ze contractbreuk’, vertelt zijn vader. Er was geen plaats in de eerste ploeg voor hem. Twee jaar lang weigerde Ayoub te voetballen, zonder te weten wat hij dan wel wil. Bij City Pirates moet hij weer opbouwen. Zijn zin in het leven, zijn motivatie, zijn zelfvertrouwen. Melo vertrok als talent uit Kameroen. Hij liet zijn familie achter om een groot voetballer te worden. Hij heeft maar één angst: dat hij zijn familie zou ontgoochelen. En dus traint hij als bezeten, vijf dagen per week, in Antwerpen, in Ukkel. Hij volgt Nederlandse les omdat hij zijn trainer en zijn medespelers wil begrijpen. Twijfel over de haalbaarheid van zijn droom kent hij niet. Of laat hij niet toe.

‘Voetbal is een spel,’ klonk het in de eerste aflevering, ‘maar bij ons op Linkeroever is dat iets anders.’ Ik heb weinig tot niets met voetbal, maar ik heb wel iets met FC United: City Pirates. Precies omdat het over zo veel meer dan voetbal gaat. Jonge kerels komen zichzelf tegen, worstelen met hun demonen, botsen op muren en op elkaar, maar allemaal klampen ze zich op de een of andere manier vast aan een droom: ontsnappen, hogerop raken, het maken. Hoe lijm je al die verlangens samen tot een ploeg? Focus. Beheersing. Structuur. Dat is de essentie volgens Kabwe. Als het in het voetbal niet lukt, kom je met die regel van drie overal.