‘En plots zit het parlement blijkbaar vol met tv-critici’

Vanuit het niets ontstond er bij de politici een grote bezorgdheid over wat onze televisieschermen vult, stelt Knack Focus-redacteur Jonas Boel vast, omtrent de heisa over het VTM-programma Ik Wil Een Kind. Daarom lanceert hij een paar nieuwe programmavoorstellen.

Na potentiële boerinnen, schoonzonen, of echtgenoten gaat Dina Tersago voor VTM binnenkort op zoek naar co-ouders die bij elkaar passen, of ‘matchen’ zoals dat heet. Ik Wil Een Kind heet het aangekondigde programma, en dat lokte links en rechts nogal heftige reacties uit. Alsof Tersago hoogstpersoonlijk met een lading proefbuisjes half Vlaanderen zou gaan bevruchten, zo werd op sociale media nog maar eens de diepe verontwaardiging naar boven gespit.

Ik heb geen mening over het programma, waarvan overigens nog geen seconde van uitgezonden is, en dat zal ook zo blijven. Want net zoals bij alle andere exhibitionistische realityparades op het scherm wens ik er geen seconde van mijn kostbare quality time aan op te offeren. Het is me altijd een raadsel geweest, waarom de modale Vlaming zich vrijwillig te kijk laat zetten ter vertier van de tv-kijker, en dat is bij volwassen mensen die samen een koter ter wereld willen brengen niet anders. Waarom dat uitgesmeerd moet worden op tv? Al sla je me dood.

Maar zo’n besluit was niet voldoende voor een aantal politici. Want plots zit het parlement blijkbaar vol met tv-critici. Je hoort ze zelden of nooit wanneer hun eigen beleid (of gebrek eraan) aan de kaak wordt gesteld in documentaires of duidingsprogramma’s. Ook wanneer het gaat over hete hangijzers als armoede, racisme, kolonisatie, of migratie (in de uitstekende Kinderen Van-reeks, bijvoorbeeld) dan lijken ze in het halfrond geen weet te hebben van wat er zich precies op de Vlaamse buis afspeelt.

Maar kindjes maken? Co-ouderschap propageren? Ho maar! Onder meer bij Bert Anciaux (Vooruit) ging er een lampje branden. ‘Moet alles dan wijken voor het winstbejag?’, stak hij een vermanend vingertje omhoog richting – o ironie – VTM. ‘Hier draait mijn maag van om’, klonk het bij monde van Lorin Parys (NVA). Minister van Media Benjamin Dalle (CD&V) foeterde iets over ‘ethische grenzen’.

Kijk eens aan. Je kan de grootste nitwits opvoeren op de televisie, enkel en alleen omdat ze rijk/bekend/familie van/single/sukkelaars zijn, hen de grootste onzin laten uitkramen en onflatterende, beschamende dingen laten doen. Je kan jongeren hun maatschappij- en/of zelfbeeld om zeep helpen met de meest nutteloze glamourbagger en narcistische propaganda, maar plots is daar ethiek. Denk toch aan de kindjes, mensen!

Maar de tv-zenders hebben dus de aandacht van onze verkozenen des volks, en dát vind ik een goede zaak. Daarom pitch ik bij deze VTM gratis en voor niks enkele formats van toekomstige kijkcijferhits, waarvan ik hoop dat ze bij politici én hun potentiële kiezers evenveel verontwaardiging zullen uitlokken als Ik Wil Een Kind:

Te beginnen met Fraudition Island: we droppen tien beginnende, Vlaamse ondernemers op een exotische bestemming, neem nu de Kaaimaneilanden of de Bahama’s, en wie zich het snelst een weg naar de top kan verduisteren en sjoemelen… die wint! Daar mogen gerust wat vastgoedmakelaars of, om maar iets te zeggen, katoenboeren tussen zitten, dan kijken Lorin Parys en zijn voorzitter geheid mee.

De Ultieme Praktijktest: zes BV’s krijgen één maand een nieuwe identiteit. Victor Verhulst wordt bijvoorbeeld Arham Nasrallah, Kelly Pfaff wordt Aisha Rahaman. Ze krijgen één maand de tijd om via internet en de telefoon de huurmarkt af te schuimen, op zoek naar een tweeslaapkamer-appartement met een aparte WC en open keuken. Wie op het eind de meeste huisbezoeken tot een goed einde kan brengen zonder ontmaskerd te worden… die wint!

Real Housewives of Sint-Joost-Ten-Oode: waarin we de doldwaze avonturen, alledaagse conflicten, praktische dillema’s, en emotionele rollercoasters van échte – liefst alleenstaande, maar dat is geen must – huisvrouwen uit de armste gemeente van België volgen. Eten we vandaag weer bonen in tomatensaus? Hoe zit het met de luiers van de kleinste? Hoe help ik mijn zus van haar agressieve, alcoholistische echtgenoot af, en breng ik de kinderen naar school of ga ik toch solliciteren? Spanningen en emoties gegarandeerd!

En tot slot, een leuk quizje, daarmee wek je sowieso de aandacht van alle politici, zoveel is zeker. Mijn voorstel: een reboot van De Drie Wijzen. Daarin lezen drie verkozenen van telkens drie verschillende partijen elke week voor uit hun meest recente verkiezingsprogramma of -brochure, en twee burgers moet raden welke mandataris wel en welke niet gigantisch uit z’n nek heeft zitten lullen. Titel nog te bepalen, maar Linda De Win mag presenteren, en we monteren er wat onthullende archiefbeelden tussen. Lachen!