Emilie De Roo, van Kenji Minogue tot ‘Beau Séjour’: ‘Ik heb niets te verliezen. Zeer comfortabel’

Emilie De Roo had er vrede mee genomen dat de wereld zich haar vooral zou herinneren als electrokitschqueen Fanny Willen, de helft van Kenji Minogue. Met Beau Séjour en Lockdown neemt haar acteercarrière nu toch een doorstart. ‘Wij, zware gevallen die aan de dope en drank zitten? Na een optreden stond ik meestal braafjes melk te kolven achter wat bierbakken.’

Toen ze zes was, zag Emilie De Roo Peter Pan door de lucht zweven in het NTGent en dacht ze: dat wil ik ook doen. Met die musicalcarrière is het nooit iets geworden. Vijfentwintig jaar en één vreemde ontmoeting met Sarah Vandeursen later – iets met twee vrouwen en één plastuit – belandde ze alsnog in iets te strakke spandex en schijnbaar trippend op elfenstof op dat podium. Vorig jaar zetten De Roo (Fanny Willen) en Vandeursen (Conny Comen) hun West-Vlaamse electrotrashgroep Kenji Minogue voor onbepaalde tijd op ijs om zich vol te focussen op eigen projecten. Acteren, in het geval van De Roo.

Zo was ze vorige week nog te zien in de Eén-minireeks Lockdown, in de aflevering die regisseur Kaat Beels voor haar rekening nam. En vanaf 31 januari zien we haar in het tweede seizoen van Beau Séjour, in een regie van alweer Kaat Beels en Nathalie Basteyns. De zelfs door Stephen King bejubelde anthologiereeks uit de koker van Sanne Nuyens en Bert Van Dae (voor het tweede seizoen aangevuld met Roel Mondelaers) ruilt Lanklaar in voor Zeebrugge, het hotel voor een boot en Lynn Van Royen voor Gene Bervoets, maar de premisse blijft dezelfde: kersvers spook moet vol aan de bak om de ware toedracht van zijn dood te achterhalen. Sommige betrokkenen kunnen hem zien, en het helpt als je niet te veel vragen stelt bij de praktische kanten van het spook zijn.

De Roo speelt Esther Teirlinck, de oudste dochter van ex-marinecommandant Maurice (Bervoets), die zeven jaar nadat hij op de vlucht sloeg opgehangen aan de mast van zijn zeilboot teruggevonden wordt. ‘Zeer benieuwd wat mensen ervan zullen denken’, zegt De Roo. ‘Esther is nu niet meteen hoe je mij gewoon bent: de wereld kent me toch vooral als drukke, geschifte Fanny, niet?’

Dit is overigens zowat het eerste interview dat ze als zichzelf geeft, en het is even wennen. Plots moeten de antwoorden bij voorkeur op waarheid gestoeld zijn, om maar iets te noemen. ‘Laten we zeggen dat we het met Kenji Minogue zeer leuk vonden om verwarring te zaaien. Sorry als dit nu dus wat tegenvalt, want ik ben vree saai van mijn eigen. ‘

Na een grotere rol in 16+ in 2008 gaapt er een opvallend groot gat in jouw IMDb-profiel, een paar gastrollen niet te na gesproken.

Emilie De Roo: Eerlijk? Ik was vrij zeker dat ik nooit meer zou acteren, en ik had het idee ook al helemaal laten varen. Dat ik nu toch nog op een set mag staan, zie ik vooral als een onverwacht cadeautje. Terwijl ik vroeger eigenlijk extreem ambitieus was: ik moest en zou actrice worden. Alleen dachten ze daar bij Studio Herman Teirlinck destijds anders over. Ik had dan wel woordkunst gestudeerd in Brugge en voelde me op mijn achttiende klaar voor het grote podium, maar uiteindelijk was ik maar een simpel meisje uit het kleine Lotenhulle dat stond te trillen op haar benen. Ik denk dat ze dat ook gezien hebben tijdens de toelatingsproef. ‘Je wilt het precies te graag, Emilie’, zei men. Kut. Want daar sta je dan, als achttienjarige zonder plan B. ‘Eh, dan zal ik het maar op mijn eentje proberen, zeker?’ Ik zocht onder meer een paar gelijkgestemde zielen met wie ik theater kon maken, maar makkelijk was anders. Wie afstudeert aan het Conservatorium heeft meteen een netwerk en neemt vaak een vliegende start. Ik heb het allemaal zelf moeten uitzoeken. Al ben ik achteraf gezien blij dat het zo gelopen is. Ik heb het management van acteurs gedaan, tourmanagement ook… Eigenlijk alles behalve zelf acteren. (lacht) En ik kreeg ook scenariosteun voor een idee dat ik samen met mijn man had uitgewerkt.

Had je het vijf jaar geleden ook al niet over die reeks?

De Roo: We zijn er toen ook echt aan begonnen. En toen gingen we plots impulsief een huis verbouwen met twee jonge kinderen in de buurt en lagen we ’s avonds als twee lege hulzen naast elkaar in de zetel. Jammer, want we hadden zelfs al een voorlopig akkoord met een zender. Ondertussen ben ik weer dagelijks aan het schrijven aan iets nieuws. Ik doe dat gewoon graag. En zo was de lockdown ook niet helemaal tevergeefs.

Kun je even de elevator pitch geven?

De Roo: Ik zwijg voorlopig in alle talen. Hoe meer ik vertel, hoe harder je me over vijf jaar weer kunt confronteren met ‘die onafgewerkte reeks die je in 2021 aan het schrijven was’.

Hoe kwam men voor Beau Séjour bij jou uit? Wie geen acteercarrière meer nastreeft, dweilt waarschijnlijk ook geen audities meer af?

De Roo: Een bevriende scenariste vroeg me om auditie te doen voor een rol toen ik zwanger was van mijn tweede kind. Nee bedankt, dacht ik, ik ben zwanger en twintig kilo bijgekomen, dit is niet het moment om de sexy lady in het zwembad te spelen. Uiteindelijk heeft ze me toch overtuigd, maar ik was wel zeker dat ik die rol niet zou krijgen.

Bevrijdend, op een of andere manier.

De Roo:(knikt) Ik heb niets te verliezen, en dat is zeer comfortabel. Ik ben daar gewoon binnengevallen: ‘Hier ben ik. Jullie moeten me waarschijnlijk toch niet hebben, maar zeg me maar wat ik moet doen.’ Ik heb heel veel zin om te spelen, maar de druk is weggevallen. Ik zit mezelf niet meer in de weg.

Uiteindelijk haalde je die rol toch binnen, vingers in de neus?

De Roo: O nee. Allesbehalve.

Anticlimactisch.

De Roo: De castingagent zei wel dat hij me later nog zou vragen. En toen kwam Beau Séjour. Al zal ik nu vooral niet naast mijn schoenen lopen: ik neem aan dat het ook deels te maken heeft met hoe goed Lize Feryn, Greet Verstraete en ik bij elkaar passen. in de serie zijn we geloofwaardige zussen.

Beels vroeg je kort daarna ook voor Nadja, haar aflevering van Lockdown, de miniserie op Eén. Je speelt er tegen jezelf, worstelend met je eigen angsten.

De Roo: Emilie De Roo, de nieuwe fetisjactrice van Kaat Beels. (schatert) Nee, maar fijn dat Kaat dacht dat ik dat wel zou aankunnen. Ik heb er behoorlijk diep voor moeten graven, maar ik hoop dat ik echt heb kunnen tonen wat ik waard ben. Ik heb ook nooit dezelfde technieken geleerd als geschoolde acteurs, hè. Het moet allemaal uit mijn buik komen. En verder steel ik heelder dagen met mijn ogen en oren.

Esther Teirlinck lijkt kil, afstandelijk en gehard door het leven. Klopt die samenvatting zowat?

De Roo:(knikt) Esther is een extreem rationele militair en allesbehalve een doetje. Maar ze was niet zo, ze is dat moeten worden. Toen haar vader verdween, heeft zij zowat de vaderrol in de familie overgenomen. Ze is ook het prototype van de West-Vlaamse binnenvetter. Interessant om te spelen, want dat personage kon onmogelijk verder van mij af staan. Ik gooi er alles zo uit. Ongevraagd. (lacht) Ik voel verder wel de vibe van de familie Teirlinck: ik weet hoe het kan kletteren in families met zeer uitgesproken meningen. Mijn moeder komt uit een heel kleurrijk gezin van tien, een matriarchale clan ook. Van mijn grootmoeder tot mijn tantes, het zijn allemaal felle vrouwen. (lacht)

Gene Bervoets’ laatste draaidag, in de waterstudio Lites in Vilvoorde, liep vrij dramatisch af. Was jij daarbij?

De Roo: Nee, wij stonden al helemaal klaar voor het precoronaslotfeestje toen we bericht kregen dat Gene in het ziekenhuis lag en dat hij tien meter verder was gekatapulteerd door een tsunami van zes ton water. Eng, maar ik denk dat hij het ondertussen een plek heeft kunnen geven, door het allemaal van zich af te schilderen.

Lize Feryn en Greet Verstraete spelen de twee andere zussen Teirlinck.

De Roo: We schieten goed met elkaar op.

Feryn, zo bleek onlangs, is een van de vrouwen die Bart De Pauw beschuldigt van grensoverschrijdend gedrag. Heb je het daar met haar over gehad?

De Roo: Uiteraard, maar ik zal daar geen grote meningen over spuien. Laat ik het erop houden dat ik blij ben dat ik Bart De Pauw niet ken. Er zijn grenzen en blijkbaar heeft hij bij meerdere vrouwen getoond dat hij niet weet waar de grenzen liggen. Leer toch eens een nee aanvaarden.

Mijn raadsman adviseert me geen bruggetjes te slaan tussen Bart De Pauw en het volgende, maar goed: Kenji Minogue had bijwijlen ook last van mannen die geen nee konden aanvaarden. Uitzinnige naakte mannen die niet van het podium te meppen vielen, bijvoorbeeld.

De Roo: Natuurlijk flirtte Kenji met de grenzen. Dat was nu eenmaal deel van de performance. Conny en Fanny zijn twee felle wijven, dus als er dan plots drie mannen naakt het podium bestormden, liepen we niet gillend weg. ‘Help, een blote vent!’ (lacht) Nee, als je bij ons naakt op het podium kroop, dan had je het geweten. Dan dwong ik je wel op de grond en ging ik met mijn kont op je kop zitten. (mijmerend) Er was niets dat we ons niet konden permitteren als Kenji. Het werd pas gênant toen daags nadien bleek dat mijn schoonmoeder de bijbehorende foto’s had gezien en ik moest uitleggen hoe ze dat versmachten van een naakte kerel toch allemaal in zijn context moest zien. (lacht) Kenji heeft me echt veranderd. Ik had tien jaar geleden niet kunnen doen wat ik nu doe, denk ik. Maar door als Fanny Willen op dat podium te staan, heb ik op een heel andere manier met mijn onzekerheden leren om te gaan. Net zoals ik geleerd heb dat ik nooit voor iedereen goed zal kunnen doen.

Kenji Minogue, een langgerekte, heilzame therapiesessie?

De Roo: Zelfs al leek het misschien niet altijd zo. We hebben het waarschijnlijk zelf wat in de hand gewerkt, maar iedereen lijkt nog steeds te denken dat Sarah en ik compleet geschift zijn. Zware gevallen die aan de dope en de drank zitten. Terwijl ik na een optreden meestal braafjes melk stond af te kolven achter wat bierbakken. Ik heb in die jaren twee kinderen gekregen – tijdens mijn allereerste optreden was ik net zwanger – en je kunt die hele cyclus zo meevolgen aan de hand van concertfoto’s, denk ik. In spandex kun je echt niets verbergen. (lacht) Maar hey, daar moest men het maar mee doen. Een stevige periode wel: Kenji was het soort groep die geen avonden op gang trok maar wel afsloot, maar ’s ochtends moest ik wel gewoon mijn kinderen ophalen bij de babysit.

Hoe hard mis je de uitlaatklep die Kenji Minogue was?

De Roo: Zéér hard. Ik mis het om te dansen, onnozel te doen en in een uitgelaten publiek te springen. Ik word stilaan heel kregelig van die lockdowns. Ik moet naar buiten. Het beest nog eens loslaten. Ik heb het wel gehad met wandelen en bakken, nu wil ik dansen in spandex!

In februari 2020 kwamen jullie nog met een nieuwe show, met de nadruk op meditatie, zingeving en sterfelijkheid. Die combinatie klinkt vreemder dan het was. Misschien kun je die show toch even hernemen…

De Roo:(hoofdschuddend)Kenji heeft nooit een doordacht vijfjarenplan gehad. Zolang het maar leuk was en juist aanvoelde, mocht het blijven duren. En als we het ooit weer oppikken, dan zal het opnieuw op die manier zijn.