Van je personages afleveringenlang in een kooi te laten zitten tot de trouwe flashback-episode: Cracked verzamelde de meest beschamende, vindingrijke of ordinaire oplossingen die schrijvers van populaire tv-shows toepasten toen de geldkraan plots werd dichtgedraaid.
De cast van The Walking Dead ontdekte het gezapige boerenleven
Tijdens het tweede seizoen van The Walking Dead stranden Rick en de zijnen op de boerderij van Hershel, een kranige veearts die zich tot dan toe nog behoorlijk staande heeft weten houden tijdens de zombiecalyps. Nu, geen slecht woord over seizoen twee, want zonder seizoen twee had ons favoriete personage (Team Maggie!) nooit een introductie gehad, maar Onze Vrienden bleven wel héél lang plakken in deze blokhut. Meer nog: ze leken zelden naar buiten te gaan. The Walking Dead begon meer en meer op een onwaarschijnlijke versie van The Sims te lijken, een versie waarbij de speler niet eens wilde probéren om een character op sadistische wijze te doen ontploffen. Geeuw.
Hoewel de boerderij in de originele stripreeks maar in vijf albums voorkomt, speelt het volledige tweede seizoen (het vollédige tweede seizoen) zich af in de woonkamer (en soms in slaapkamer of op het erf) van Hershel. De reden? Don Draper.
Mad Men was op dat moment zodanig succesvol dat AMC alle cash in Sterling Cooper Draper Pryce pompte. Het was een zodanig armtierige periode voor The Walking Dead dat de serie zich slechts enkele decors (woonkamer, slaapkamer, erf) en een handvol zombies kon veroorloven, een fout die in de komende seizoenen gelukkig meer dan rechtgezet werd. Deze budget cuts leidden bovendien tot een zwaaiende achterdeur waar toenmalig Walking Dead-medewerker Frank Darabont (The Shawshank Redemption) briesend door naar buiten stormde… Tot Daryl aan zijn bloederige einde komt zonder twijfel het grootste verlies voor de reeks.
De personages van Lost werden gevangen genomen
De serie Lost kon met veel wegkomen. Met heel veel. We zouden zelfs durven schrijven dat een deel van de charme van Lost net was dat het zo overduidelijk was dat de schrijvers zelf niet echt goed wisten waar het verhaal naartoe zou moeten gaan. Deze gave voor duimzuigerij kwam bijzonder goed van pas toen na het draaien van twee seizoenen plots bleek dat de makers hun budget ‘een tikkeltje’ overschreden hadden.
Oplossing? Jack, Kate en Sawyer spenderen zes afleveringen in een kooi. Op zich zou dit niet echt een probleem zijn, ware het niet dat het publiek (lees: het internet) vermoedde dat de ideeën voor de show op waren en dat het ritme daarom begon te slabakken. Dit is het seizoen waar heel wat kijkers begonnen af te haken. Het onwaarschijnlijk teleurstellend plot konden ze enkele jaren later gewoon online lezen.
Star Trek: The Next Generation verviel in een montage van oude beelden
Het moment waar iedere fervente serie-holic naar uitkijkt/tegenopziet is de season finale. De bittere pil van het tijdelijke afscheid wordt steevast op smaak gebracht met een aflevering die extra spannend, extra emotioneel en extra indrukwekkend is. Tenzij je slechts drie dagen krijgt om de aflevering te schrijven en in te blikken.
Het overkwam de scenaristen van Star Trek: The Next Generation, die vervolgens moesten vervallen in één van de goedkoopste trucjes uit het vak: de montage.
Het tweede seizoen sloot dus noodgedwongen af met de aflevering Shades of Grey (nope) waarin Commander Riker zichzelf prikt aan een buitenaardse plant waardoor hij besmet wordt met een gevaarlijk virus. De enige manier om dit virus te bestrijden? Het langetermijngeheugen van Riker stimuleren wat resulteert in een aflevering vol fragmenten uit vorige afleveringen en Riker onder een paars glitterdeken in de ziekenboeg. Zelfs hoofdschrijver Maurice Hurley noemde de episode achteraf “a piece of shit”.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier