De zomer van de sitcom: van ‘Sex and the City’ tot het ruwe neefje van ‘Wachten op Godot’

We tellen gestaag verder af en beginnen deze aflevering met vier iconische vrouwen, om te eindigen met twee gewelddadige, mannelijke losers. Aan u om uit te maken wie het waardigst ouder is geworden.

25. Sex and the City (1998-2004)

Te veel sitcoms krijgen het etiket ‘iconisch’ opgeplakt, maar hier hoort u ons niet protesteren. De reeks over de vier vriendinnen Carrie, Charlotte, Miranda en Samantha, die in het New York City van het begin van de eeuw een dagtaak aan hun liefdesleven hebben, heeft een invloed uitgeoefend op zowel het uiterlijk als de seksuele zeden van de jaren die volgden. Tegelijk toont Sex and the City aan hoe snel we de laatste twintig jaar geëvolueerd zijn: wat toen nog progressief werd genoemd, is tegenwoordig vaak een poco voorbijgestreefd.

24. Parks and Recreation (2009-2015)

Werkt democratie dan toch? Het aan The Office verwante Parks and Recreation werd na een matig eerste seizoen herwerkt op aangeven van de kijker en ontpopte zich als een van de meest gesmaakte sitcoms van het decennium. De setting: een overheidsdienst in Pawnee, Indiana. De sterren: Amy Poehler als de ambitieuze ambtenaar Leslie Knope en Nick Offerman als haar baas, publiekslieveling Ron Swanson. Het brein: Michael Schur, ook bekend van The Office US, Brooklyn Nine-Nine en The Good Place, en een van de duurste transfers in de recente tv-geschiedenis.

23. That ’70s Show (1998-2006)

Reeks die de zoete geur van nostalgie en marihuana koppelde aan de universele hindernissen die opgroeiende mensenkinderen nemen. That ’70s Show had het perfecte decor – een kelder! – maar heeft zijn plaats in deze lijst toch in de eerste plaats te danken aan de geniale casting. De jongeren die je doorheen acht seizoenen zag opgroeien (Topher Grace, Mila Kunis, Ashton Kutcher…) en hun tv-ouders waren perfect op elkaar ingespeeld, en Red Forman (Kurtwood Smith) was zonder twijfel een van de beste vaders uit de geschiedenis van het medium – sitcom én drama.

22. Absolutely Fabulous (1992-1995 en 2001-2003)

Wie we daar hebben, Edina en Patsy! Absolutely Fabulous is amoreel en karikaturaal zoals alleen een Britse sitcom dat kan zijn, met twee zuipende, egoïstische, van elke vorm van empathie gespeende leading lady’s (Joanna Lumley en Jennifer Saunders, die de reeks ook schreef) die je zo hard doen lachen dat je hen stomweg vergeet te haten. Wat ook helpt, is dat het de twee dames nooit eens meezit. Het zijn van die eeuwige losers waar je in de Britse komische traditie de straten mee kunt plaveien. Wacht, daar komen er nog twee aan.

21. Bottom (1991-1995)

Wie we daar hebben, Eddie en Richie! Bottom is amoreel en karikaturaal zoals alleen een Britse sitcom dat kan zijn, enzovoort et cetera, maar hier hebben we echt wel de bottom van de put bereikt. Beste vrienden Adrian Edmondson (echtgenoot van Jennifer Saunders) en de betreurde Rik Mayall vormden al sinds hun universiteitsjaren een tandem en speelden in The Dangerous Brothers, The Young Ones en Filthy Rich & Catflap telkens min of meer dezelfde op elkaar aangewezen losers. Hun frustraties mondden steevast uit in fysiek geweld, dat hier een glorieus orgelpunt bereikt. De reden daarvoor ligt hoogstwaarschijnlijk bij de scenaristen van Bottom: Mayall en Edmondson zelf. Zonder de steun van de geniale Ben Elton, die The Young Ones en Filthy Rich & Catflap van een forse schep maatschappijkritiek en massa’s messcherpe oneliners voorzag, vielen de twee terug op wat ze het best konden. Ze leefden zich uit in slapstick en leverden duizend-en-een gevechten met koekenpannen, tangen, hamers, paraplu’s of een defibrillator als hulpmiddelen en elkaars scrotum als favoriete mikpunt. Bekijk een compilatie van hun mepfestijnen op YouTube, en bedenk dat die bijna allemaal voor een livepubliek werden opgenomen, zonder special effects. In drie tv-seizoenen en vijf theatershows (die zowel fysiek als verbaal nog ruwer waren) hebben ze elkaars schedel bovendien nooit twee keer op dezelfde manier verbrijzeld.

Het idee voor Bottom ontstond toen Mayall en Edmondson in 1991 samen op de planken stonden in Wachten op Godot. De serie was volgens de komieken zelf ‘het ruwe neefje’ van Becketts nihilistische meesterwerk. Daar valt iets voor te zeggen. Bottom had nauwelijks een plot die naam waardig, maar elke episode onderstreepte consequent de zinloosheid van het bestaan – van Eddie en Richie in het bijzonder en de kijker in het algemeen. Wij kennen geen enkele show die het inktzwarte niets zo dicht benaderde. Zelden zo hard gelachen!