‘De mensen die ons eten en pakjes leveren, moeten dringend beter beschermd worden’

Paul Baeten is schrijver van romans en tv-reeksen – Twee zomers is momenteel te zien op Eén. Elke week bijt hij zich hier vast in maatschappij en popcultuur.

Weet je wat ik het leukste vind aan de helft van mijn leven doorbrengen in Italië? Is het de olijfolie? Of aperitivo drinken elke dag van maart tot en met september? Of het zeer aangename, oorverdovende roepen op elkaar – boven schelle tv en schreeuwende brommers uit – heel de tijd?

Nee, nee – tricolore nee.

Het zijn de supermarkten. In een perpetuum mobile van stille dweilrobots opgeblonken boulevards langs pasta frolla, zucchine en fel ruikende douchezepen. Velden aan vers fruit, akkers aan linguine, mezze penne en strozzapreti. Maar dan moet het allerbeste nog komen: ze zijn open tot 21u…. – wait for it – ook op zon- en feestdagen.

Ik ben voor winkels die bijna altijd open zijn. Ik ben voor iets kunnen gaan eten om drie uur ’s nachts. Ik ben voor een maatschappij die niet stilvalt en het rolluik neerhaalt om zes uur ’s avonds. Nachtleven zou niet alleen uitgaan en zuipen moeten betekenen, zondag zou niet meer alleen Josdag moeten zijn. Ik ben ook voor gereguleerde jobs die kansen bieden aan mensen die zich niet willen laten binden aan een ouderwets idee van arbeidsuren of een katholiek relikwie van een vastgelegde rustdag. Dankzij werken op zondag betaalde ik mijn studies en al de dvd-boxen die nu toch maar mooi staan te pronken in een doos in de kelder.

Waar ik niet voor ben daarentegen, is sociaal zwakkeren uitbuiten. Ik ben niet van ‘ieder voor zich’, ‘ze moeten maar harder werken’, ‘kansen zijn er voor iedereen om te grijpen’ of andere compleet belachelijke lokale varianten op de beste marketingbullshit van de twintigste eeuw: The American Dream.

De mensen die ons eten en pakjes leveren, moeten dringend beter beschermd worden. We weten het maar hun klachten komen nooit tot waar ze gehoord worden. En waarom? De mensen die de pizza, de pokébowl of de burgers brengen, zijn niet Wannes en Noah. Het zijn niet de kinderen van Isabelle en Pieter-Jan. Dus als er ’s eentje valt. Of niet toekomt voor de huur. Of om een of ander door Deliveroo of iets dergelijks uitgevonden regeltje niet mag werken: och ja… Maar als de pizza niet warm is, dan is de klachtenfunctie snel gevonden.

En ik wil niemand een schuldgevoel aanpraten. Ik bestel ook eten via de apps, ik eet ook liever warme pizza. Tuurlijk. Ik koop mijn schuldgevoel eerlijk gezegd weg door het loon van de koerier te verdubbelen in fooi, maar dat is natuurlijk totaal geen goede oplossing voor die mensen hun statuut – het is wel een uitstekende manier om de duurste pizza margherita uit de geschiedenis te mogen eten. Maar te lui zijn om zelf pizza te gaan halen, tja, dat kost je geld. Dingen kosten geld. Dat is de onaangename waarheid waar we voortdurend aan willen ontsnappen.

Geloofden we dat echt? Naar Spanje vliegen voor minder dan een treinrit Brussel-Gent? T-shirts van 3 euro? ‘Gratis’ iets aan je voordeur voor de middag als je voor middernacht bestelt?

Responsabiliseer de bedrijven tot ze geen bullies meer durven te zijn en help de minst krachtige stemmen tot ze rustig kunnen ademen. Al de rest is politieke zever.