‘Het is een verademing te kijken naar een verhaal waarin de losse eindjes niet door visuele spitsvondigheden worden weggemoffeld’, schrijft Knack Focus’ tv-criticus Tine Hens over de nieuwe reeks De dag.
Jaren hebben ze aan die ene dag gewerkt, Jonas Geirnaert en Julie Mahieu. Ze hebben hun tijd genomen om ieder woord, iedere draai, iedere mens die hun verhaal maakt en draagt, vorm te geven. Nu is de reeks er. De dag. Officieel omschreven als thriller om te bingewatchen, waarschijnlijk omdat er wel wat spanning opgebouwd wordt, omdat het uiteindelijk allemaal om een gijzeling in een bank draait, omdat het ook over politieagenten gaat en omdat elke aflevering uitmondt in een knoert van een cliffhanger.
In elke aflevering verspringt De dag van vertelstandpunt, tussen binnen en buiten de bank. Van het onderhandelingsteam in de zwarte bestelwagen en de scherpschutters op de daken rond het bankkantoor, naar de kelders en kluizen in de bank. Terwijl de onderhandelingen lopen, tikt de tijd en rijpen de onderhuidse conflicten tot zweren met gele kopjes.
Het valt op dat er aan het scenario van u003cemu003eDe dagu003c/emu003e stevig is geschreven, geschaafd en geschrapt.
Binnen het onderhandelingsteam kauwt iedereen op zijn eigen verleden. Er is Roeland (Willy Thomas) die uit een depressie kroop, er is Vos (Sophie Decleir) — de vrouw zonder voornaam — wier vader ieder moment in een ziekenhuisbed kan sterven en er is Ibrahim (Lukas De Wolf) die de onderhandeling voert en zich voorstelt als Bram om vooral niemand van de gijzelnemers tegen de haren te strijken.
In de bank klonteren levens samen die verder niet zo veel met mekaar te maken hebben. De directeur en zijn twee werknemers, met de derde – Inge (Lynn Van Royen) – als de schimmige afwezige. Ze zette haar collega’s af en reed weg, terwijl ze de colonne politiewagens kruiste en de inkomende oproepen op haar smartphone negeerde. En dan zijn er de personen die op het verkeerde moment op de verkeerde plaats waren. De dochter van een rijke ondernemer die een afspraak had en het meisje dat haar broertje naar de bankautomaat sleurde omdat ze geld wilde afhalen om ’s middags frieten te eten in plaats van de volgens haar ranzige boterhammen van haar stiefmoeder.
Een dag alles volgen vanuit verschillende invalshoeken. Het doet een beetje aan De Ronde van Jan Eelen denken, en geregeld heeft De dag daar wat van. Zeker wanneer een dementerende bewoner van het appartement waarvan de sluipschutters het terras hebben ingepalmd, meent dat hij belaagd wordt door spoken uit zijn verleden en voor de zelfverdediging kiest.
De knopen tussen zoveel verschillende mensen worden langzaam, zeer langzaam blootgelegd en ontward. Het is een bijzondere wirwar van spanningsbogen, een beetje zoals de prop kabels die zich tegenwoordig onder ieders bureau bevindt. Maar Mahieu en Geirnaert slagen erin om precies op de juiste momenten te vertellen wat moet en te verzwijgen wat men beter nog niet weet.
Want is dit wel een gijzeling? Het laat zich moeilijk verklaren. Banken zijn allang niet meer die verstevigde forten boven op kluizen vol geld. Of zoals de procureur (Barbara Sarafian) het zegt: ‘Wie overvalt er tegenwoordig nog een bank?’ Er valt niets meer te rapen. Tenzij men iets anders wil. Want was elk van die gijzelaars daar wel zo toevallig?
Er is stevig geschreven, geschaafd en geschrapt aan het scenario van De dag. En dat laat zich in iedere dialoog, in ieder personage, in iedere actie merken. Over alles is tot op het laatste leesteken nagedacht. Het is een verademing te kijken naar een verhaal waarin de losse eindjes niet door visuele spitsvondigheden worden weggemoffeld. Al dreigt men soms wat in het teveel aan details weg te zinken. Zo is het niet altijd geweldig luisteren naar de uitgebreide communicatie tussen de Oscars, Sierra’s en Charlies van de politiediensten. Maar dat is detailkritiek.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
