Paul Baeten
‘Als niemand zo laag zou gaan om verkeersslachtoffers cameralenzen in de neus te gaan duwen, dan bestond het niet’
‘Stringers noemen zich graag journalist, maar eigenlijk zijn het adrenalinejunkies met een camera’, schrijft auteur P.B. Gronda in zijn column.
Ik keek op Netflix afwisselend naar Our Planet en Shot in the Dark. Het eerste laat het mooiste van de natuur zien, het tweede het lelijkste van de cultuur.
Our Planet is de Netflix-versie van BBC’s Planet Earth. Ook met David Attenborough, ook met adembenemende beelden, maar nu ook met een vaak terugkerende herinnering aan het feit dat het allemaal naar de kloten aan het gaan is.
Shot in the Dark volgt drie teams van ‘stringers’ tijdens hun nachten in Los Angeles. Stringers zijn mensen met camera’s die de politie en hulpdiensten afluisteren om sensationele gebeurtenissen zoals verkeersongevallen of branden als eerste vast te leggen en die hun beelden proberen te verkopen aan tv-stations. Wie zich Jake Gyllenhaal herinnert in Nightcrawler (2014) heeft een idee van hoe dat eruitziet.
Stringers noemen zich graag journalist, maar eigenlijk zijn het adrenalinejunkies met een camera.
Deze mensen noemen zich graag journalist, maar eigenlijk zijn het vaak adrenalinejunkies met cameramateriaal. Die spreidstand tussen hoe ze zichzelf verkopen en wat ze echt zijn, zorgt voor heel wat hallucinante redeneringen en uitspraken: hoge vlammen maken alles dramatischer, of als er iemand sterft bij een aanrijding, is het beter voor ons.
Het is gemakkelijk om gechoqueerd te doen over dat hele gebeuren. Mensen willen dit soort zaken blijkbaar zien, de tv-stations gaan er dus naar op zoek, stringers bieden het aan.
Persoonlijk heb ik echter geen enkele sympathie voor deze mensen. Ik geloof nog altijd dat je in het leven op zoek moet naar eerlijk werk. Als niemand zo laag zou gaan om verkeersslachtoffers cameralenzen in de neus te gaan duwen, dan bestond het niet. Maar de moraal van de soort wordt bepaald door de laagste participanten.
Op een bepaald moment zit een van hen in zijn auto op de pechstrook van een autostrade een op het linkerrijvak gestrande auto te filmen. Er is verkeer maar ook niet overdreven veel. Eigenlijk zit hij te wachten tot de auto, waar nog iemand in zit, wordt aangereden. De crash is het money shot, weet je wel. En je raadt het nooit: de auto zonder lichten die stil staat op een autostrade wordt effectief aangereden. Maar ontploft ook meteen. Waarop de stringer doet wat hij een halfuur eerder had moeten doen, namelijk naar de auto lopen en de man erin helpen.
Ik geloof nog altijd dat je in het leven op zoek moet naar eerlijk werk.
Het is een scène die veel van onze tijd samenvat. Het lelijkste en het moedigste, het zuiver egoïstische en het medemenselijke. Tegelijk zit je als kijker op dat moment óók gewoon naar een ongeval te kijken. De cameraploeg die Shot in the Dark filmt, gaat op dat moment de rol van de stringer op zich nemen want volgt hem in zijn reddingspoging en zoekt de beste shots. En je moet toegeven: hoge vlammen maken het inderdaad dramatischer.
In Our Planet zit ook drama. Het drama van dieren die elkaar opvreten of afstoten. Dieren die sterven door droogte. Karkassen op de zoutvlakte, hele landoppervlakten aan poolijs die instorten.
Beide programma’s leren ons dat elke soort, of het nu een virus, plant of zoogdier is, in de kern enkel met haar eigen overleving bezig is. Slechts één heeft het zo ver geschopt dat haar enige echte bedreiging zijzelf is.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier