13 Reasons Why-ster Katherine Langford: ‘Ja, ik vecht als een meisje. Daar is toch niets mis mee?’

Wat als het zwaard geen koning maar een koningin kiest? In Netflix’ nieuwe fantasyserie Cursed draait het niet om Arthur of Merlijn, maar om de Lady of the Lake, in wie u 13 Reasons Why-ster Katherine Langford herkent.

De legende van koning Arthur, Merlijn en het magische zwaard Excalibur kent u allicht. Dat Arthur het zwaard in sommige versies kreeg aangereikt door de Lady of the Lake weet u misschien ook. Maar wat die Lady dreef, daarvan hebt u hoogstwaarschijnlijk geen flauw idee. De Netflixreeks Cursed, naar het gelijknamige boek van Tom Wheeler en Frank Miller, focust op Nimue, de jonge, mysterieuze vrouw die is voorbestemd om de Lady of the Lake te worden. Na de dood van haar moeder krijgt ze de taak om het magische zwaard naar Merlijn (Gustaf Skarsgård) te brengen. Tijdens die missie vindt ze een bondgenoot in Arthur (Devon Terrell) en wordt ze een symbool van moed in de strijd tegen de moordlustige Red Paladins en koning Uther.

Wheeler en Miller kozen de tagline ‘what if the sword has chosen a queen?’ voor hun boek. Die queen wordt gestalte gegeven door Katherine Langford, die u kent van 13 Reasons Why, Love, Simon of Knives Out. Zij ontpopt zich in middeleeuws kostuum tot een overtuigende heroïsche zwaardvechter en voorziet zo de eeuwenoude legende van een nieuw perspectief.

Hoe vertrouwd was jij met het personage vooraleer je aan de reeks begon?

Katherine Langford: Ik kende haar naam en heb weleens afbeeldingen van haar gezien, maar veel verder reikte mijn kennis niet. Nochtans ben ik enorm geïnteresseerd in geschiedenis en fantasy en speelt de Lady of the Lake een belangrijke rol in de legende van koning Arthur. Helaas worden zulke vrouwelijke personages vaak amper uitgewerkt of zelfs compleet over het hoofd gezien. Daarom trok Cursed me zo aan: de reeks slaagt erin een eeuwenoud verhaal toch op een frisse, originele manier te vertellen. Het is vertrouwd, maar tegelijk vernieuwend. Eindelijk mag Nimue, die uiteindelijk de Lady of the Lake zal worden, de heldin van het verhaal zijn.

Fantasy is nog steeds een vrij mannelijke wereld. Miste je als fan van het genre personages zoals Nimue?

Langford: Absoluut, al kwam dat besef pas later. Als kind hield ik vooral van het escapisme van al die epische en fantasierijke verhalen. Pas toen ik ouder werd, viel me op dat het zelden een vrouw is die de avonturen beleeft. Natuurlijk keek ik heel erg op naar Jennifer Lawrence in The Hunger Games en Angelina Jolie in Tomb Raider, maar dat zijn jammer genoeg nog steeds uitzonderingen. Wat ik zo boeiend vind aan Nimue is dat ze niet gewoon de vrouwelijke versie van een mannelijke held is, maar een heldin met haar eigen, specifieke verhaal. Cursed toont de uitdagingen waarmee ze te maken krijgt als vrouw. Zo is ze opgegroeid met het idee dat vrouwen niet aan de macht kunnen komen. Wanneer ze het zwaard in handen krijgt, komt het dus niet eens in haar op dat ze koningin zou kunnen worden.

Tijdens de intensieve training voorafgaand aan de opnames deelde je op Instagram een selfie met het bijschrift ‘Fight like a girl? Oh, I will’. Vechten als een meisje is niet langer een scheldwoord.

Langford: (enthousiast) Ik ben blij dat je daarover begint. Nimue is een heel fysieke rol. Ik heb veel van mijn stunts zelf gedaan, ik heb moeten leren paardrijden en zwaardvechten. Voor dat laatste lieten ze me verschillende filmzwaarden uitproberen, zoals die van Russell Crowe in Gladiator en Timothée Chalamet in The King. Allemaal zwaarden gemaakt op maat van mannen. Dat ik uiteindelijk mijn eigen zwaard kreeg en zo in dat rijtje belandde, voelde heel bijzonder. Daarna heb ik samen met een choreograaf een eigen gevechtsstijl ontwikkeld, eentje die Nimue’s vrouwelijke kracht in de verf zet. Als je goed oplet, zul je merken dat ik anders vecht dan pakweg Arthur of Merlijn. Ik vecht als een meisje, maar dat wil niet zeggen dat ik moet onderdoen voor mijn mannelijke collega’s.

Cursed werd gepend en getekend door twee mannen. Heb je Tom Wheeler en Frank Miller, die ook uitvoerend producenten van de reeks zijn, moeten bijsturen om van Nimue een geloofwaardig vrouwelijk hoofdpersonage te maken?

Langford: Tom en Frank zijn twee van de briljantste en creatiefste mensen die ik ken. Maar minstens even belangrijk: ze staan open voor samenwerking. Hun doel was om authentieke personages te creëren en als ik daar als actrice bij kon helpen, luisterden ze ook. Zo zijn er tijdens de opnames bepaalde verhaallijnen, dialogen en personages een beetje bijgesteld. Niet alleen door mij, trouwens. Er hebben veel vrouwen meegewerkt aan Cursed. Van de productie en de regie tot de make-up en de kostuums: overal stonden er vrouwen mee aan het roer. Het was indrukwekkend om op een inclusieve set te staan en het verhaal van een echte heldin te vertellen omringd door zo veel vrouwen.

Warrior Nun, Maleficent, Black Panther, The Hunger Games, Captain Marvel… Denk je dat fantasy een inhaalbeweging aan het maken is op het vlak van representatie?

Langford: Ik ben alleszins heel blij dat ik nu in deze sector beland ben. Twee jaar geleden kreeg ik voor de Golden Globes de kans deel te nemen aan de Time’s Up-beweging en te zien hoe de filmindustrie zich eindelijk begon open te stellen voor discussie en meer bewustzijn. Het is fantastisch om die veranderingen nu ook in de praktijk te zíén. We zijn er nog lang niet, maar de mindset is veranderd. Als je kijkt naar waar we vandaan komen, mag je op z’n minst vaststellen dat we op de goede weg zijn. Een personage als Nimue bevestigt dat alleen maar.

Herken je jezelf in haar?

Langford: Ja, hoor. Nimue is een heldin, maar ze is ook heel menselijk. Aanvankelijk is ze een outcast die niet goed weet waar ze thuishoort, maar gaandeweg ontdekt ze haar kracht. Haar rusteloosheid herken ik zeker: ik heb de voorbije jaren een beetje overal en nergens gewoond. Ik zou graag kunnen zeggen dat ik even dapper ben als haar, maar dat zou gelogen zijn. Al denk ik wel dat Nimue spelen me zelf ook wat dapperder heeft gemaakt.

***

Langfords rusteloosheid heeft allicht iets te maken met de snelheid waarmee haar carrière zich ontwikkelt. Drie jaar geleden werd de Australische actrice door hoofdrol in 13 Reasons Why van de ene dag op de andere een tieneridool. In die Netflixhit speelt ze de tiener Hannah Baker, die na haar zelfdoding haar omgeving confronteert met hun verantwoordelijkheden aan de hand van enkele cassettes. Volgens de ene maakte de reeks mentale gezondheid bespreekbaar, volgens de andere werd de zelfdoding veel te expliciet in beeld gebracht en kon de reeks immitatiegedrag in de hand werken. Weinig doorbraakrollen die zo controversieel zijn.

Je was twintig toen je doorbrak met 13 Reasons Why. Hoe kijk je daar nu op terug?

Langford: Het was fantastisch om te zien wat voor een impact de reeks had. 13 Reasons Why bracht tenminste een discussie op gang. Daardoor besefte ik voor het eerst wat voor een effect een personage op iemands leven kan hebben. Sindsdien spring ik heel bewust om met het podium dat ik heb. Ik ben helemaal niet zo actief op sociale media – tot ongenoegen van mijn fans (lacht) – maar als ik er op de een of andere manier een positieve boodschap kan verkondigen of het kan hebben over onderwerpen die me nauw aan het hart liggen, dan grijp ik die kans.

13 Reasons Why gaat over mentale gezondheid, Love, Simon is een romcom met een homoseksueel hoofdpersonage, en met Cursed waag je je aan fantasy met een feministische insteek. Puur toeval, of zoek je bewust naar maatschappelijk relevante rollen?

Langford: (lacht) Ik heb vooral veel geluk gehad, denk ik. 13 Reasons Why was de zwaarste, maar ook de mooiste debuutrol die ik me had kunnen wensen. Daarna kwam Love, Simon op mijn pad en sindsdien is het niet meer gestopt. Ik ben niet noodzakelijk op zoek naar films en series met een sociale agenda, nee. Ik zoek vooral goede verhalen en boeiende rollen. Maar als die toevallig ook iets vertellen over de wereld waarin we leven, is dat mooi meegenomen. Ik ben blij dat die projecten niet alleen entertainend zijn, maar ook belangrijke onderwerpen aansnijden en daardoor zo sterk resoneren bij de kijker.

De legende van koning Arthur is eeuwenoud, maar op bepaalde momenten voelt Cursed verrassend actueel.

Langford: Eerst en vooral is Cursed een knap staaltje entertainment en escapisme. De wereld kan momenteel wel wat fantasie en verwondering gebruiken. Maar ik geloof ook dat kunst en realiteit elkaar kunnen beïnvloeden. De legende van koning Arthur is niet voor niets zo’n iconisch verhaal. Het gaat over universele, diepmenselijke thema’s als moed en het juiste proberen te doen. Maar er zijn ook minder voor de hand liggende parallellen. Religieuze onderdrukking, het verwoesten van de natuur, discriminatie van gemarginaliseerde groepen… Ik hoef je niet te vertellen dat we nog steeds met die problemen te maken hebben. Cursed is minder ver-van-mijn-bed dan je zou denken. (denkt na) Weet je wat ik fantastisch zou vinden? Dat jonge vrouwen naar Cursed kijken en beseffen dat helden er net als hen kunnen uitzien. Leiderschap, moed en rebellie zijn heus niet louter mannelijke eigenschappen.

Devon Terrell: ‘Als je kunt geloven in een magisch zwaard, waarom dan niet in een zwarte Arthur?’

Het vrouwelijk perspectief is niet de enige update die de legende van koning Arthur in Cursed kreeg. Het viel u misschien al op: Arthur wordt niet langer gespeeld door een witte man.

Ze waren in de minderheid, maar meteen nadat de cast van Cursed was aangekondigd, stonden ze weer paraat: de internettrollen. Deze keer konden ze niet verkroppen dat Arthur wordt gespeeld door een acteur van kleur. ‘Propaganda’, ‘overdreven politieke correctheid’ en ‘blackwashing’ klonk het op Twitter.

Devon Terrell, half Afro-Amerikaans, half Anglo-Indiaas, laat het niet aan zijn hart komen. ‘Dat soort fans heb ik niet nodig en ik denk dat de reeks hen ook kan missen als kiespijn’, vertelt de 27-jarige acteur, die in de biopic Barry (2016) de jonge Barack Obama speelde, ons. ‘Geloof me, er gebeuren veel onrealistischere dingen in Cursed. (lacht) Blijkbaar kunnen die critici wél hun fantasie gebruiken als het om een magisch zwaard gaat, maar vinden ze mijn vertolking ongeloofwaardig. Als een zwarte Arthur hen oncomfortabel maakt, is dat vooral hun probleem.’

Volgens Tom Wheeler, schrijver van het boek waarop de reeks is gebaseerd, was het bij Terrells auditie meteen duidelijk dat hij de geknipte Arthur was. ‘Ik ben opgegroeid in Australië, maar Engelse literatuur was heel sterk aanwezig in mijn jeugd’, zegt Terrell. ‘Koning Arthur is een iconisch figuur, natuurlijk wilde ik hem vertolken. Welke acteur wil dat niet? Alleen heb ik lang gedacht dat zulke rollen niet voor mij waren. Als jonge gast was ik een echte geek, maar wanneer ik naar fantasy keek of gamede, zag ik nooit iemand die er zoals mij uitzag. Het heeft lang geduurd vooraleer dit soort rollen naar acteurs van kleur gingen, maar ik geloof dat de wereld er eindelijk klaar voor is.’