Tobias Cobbaert schrijft wekelijks over wat hem wakker houdt. Of net niet.
Tussen het eindeloze gemekker over de politieke statements van Bob Vylan en Kneecap zou je bijna missen dat er zich op Glastonbury 2025 een veel groter schandaal heeft afgespeeld: het optreden van Charli XCX. Haar misdaden? Ze stond moederziel alleen op het podium, zonder liveband, en ze gebruikte autotune op haar stem. Honderden mannen die de val van de Berlijnse Muur nog hebben meegemaakt, stonden klaar om op sociale media te verklaren dat het een frauduleuze show was en dat Charli het label ‘artiest’ niet verdient.
De argumenten die ik nu ga aanhalen zijn al meer dan tien jaar passé, maar blijkbaar is het toch nodig dat ik ze herhaal. Ten eerste is er het gebrek aan liveband. Sommige optredens draaien nu eenmaal om collectieve beleving, om samen losgaan op je favoriete nummers, en niet om de virtuositeit van de muzikanten. Voor dat laatste moet je maar naar een jazzoptreden gaan kijken, en niet naar een dancepopsuperster.
Er zijn zelfs artiesten waarbij ik het een teleurstelling vind wanneer er een liveband is. Vooral bij pop- en hiphopartiesten mogen de elektronische beats lekker hard door de boxen schallen, zonder dat hun kracht verwatert door fysieke instrumenten. Laat Charli het podium maar in haar eentje inpalmen als dat betekent dat haar muziek harder binnenkomt.
Mensen die nu klagen over autotune, zijn dezelfde mensen die moord en brand hadden geschreeuwd toen Bob Dylan elektrisch ging.
En dan is er de autotune, waarvan mensen blijkbaar nog steeds niet begrijpen dat het gewoon een stijlmiddel is. Iemand die niet kan zingen zal niet gered worden door autotune, het zorgt gewoon voor een andere klank. Vergelijk het met het verschil tussen een akoestische gitaar en een die in een versterker wordt geplugd. Mensen die nu nog steeds klagen over autotune, zijn dezelfde mensen die moord en brand hadden geschreeuwd toen Bob Dylan elektrisch ging.
Believe van Cher, de eerste hit met autotune, was geniaal omdat het artificiële effect op de stem van de zangeres uitdrukte dat ze haar romantische uitspattingen zelf niet geloofde. Vervolgens ging een hele resem artiesten hun stem manipuleren om een futuristisch effect te bereiken. De hallucinogene hiphop van Future wordt nog veel psychedelischer door zijn gebruik van autotune. Playboi Carti maakt zijn raps extra woest door ze onherkenbaar te bewerken. Bladee en Yung Lean drukken hun depressie en apathie uit met vlakke autotune. Artiesten als Jane Remover en 100 Gecs meten zichzelf met het effect de stem van het internet aan. En ook bij Charli XCX is autotune een stijlmiddel, een manier om te benadrukken dat ze vooral feestmuziek voor digital natives maakt.
Om maar te zeggen: autotune is een enorm veelzijdig middel. Als je denkt dat alle bovenstaande artiesten niet kunnen zingen en enkel op autotune leunen, dan heb je er gewoon niets van begrepen. En dan heb ik ook heel slecht nieuws voor je: het liedje van autotune is nog lang niet uitgezongen. Je kan je maar beter terugtrekken in een schuilkelder met je Oasisplaten als je nooit meer digitaal vervormde stemmen wil horen. Ik zal je niet missen terwijl ik me sta te amuseren bij Charli XCX.
