Tobias Cobbaert schrijft wekelijks over wat hem wakker houdt. Of net niet.
Een van mijn favoriete nieuwe artiesten is de twintigjarige zanger Nate Sib, die onlangs zijn verse ep For Us uitbracht. Zijn beats sluiten perfect aan bij mijn muzikale smaak: harde, luide bassen en elektronische melodieën die naar EDM en hyperpop neigen (maar vooral naar zijn kompaan 2hollis, nog zo’n gehypete jonge artiest). Qua stemgebruik is het een ander verhaal. Zijn gladde vocals en kleffe teksten over de liefde doen meteen aan één beruchte artiest denken: Justin Bieber.
Nate Sib omarmt die referentie zonder schaamte. In een filmpje waarin fans hem vragen wie zijn grootste inspiratie is, verwijst hij zonder verpinken naar de zanger van Baby. Op een oude video die op het internet circuleert, is Nate Sib te zien op een talentenwedstrijd op school, waar hij enkel door een vleugelpiano wordt begeleid. Daarin valt de invloed van Biebers zangstijl nog veel harder op. Persoonlijk ben ik blij dat hij in zijn muziek voor hardere beats kiest die voor tegenwicht zorgen, maar de manier waarop Nate Sib tegen suikerige jongenspop aanleunt, is deel van de aantrekking.
Dat een jonge gast zo naar Bieber opkijkt, is opvallend. Zelf was ik veertien toen Baby van Justin Bieber uitkwam. Op de middelbare school heb ik persoonlijk meegemaakt hoe die single een genderoorlog ontketende. Alle meisjes vonden Bieber geweldig, de jongens hadden dan weer een pesthekel aan hem. Dat laatste lieten ze vaak weten in homofobe termen die ik hier niet zal herhalen.
Op de middelbare school heb ik persoonlijk meegemaakt hoe Baby een genderoorlog ontketende.
Dat kan je wegzetten als puberaal gedrag, maar ook volwassenen voelden irrationele woede wanneer ze Bieber hoorden. De clip voor Baby werd gebombardeerd tot de YouTubevideo met het meeste dislikes aller tijden. Uiteraard zat daar een stevig geurtje van misogynie aan. Pubermeisjes waren fan, dus de Canadese jongen maakte per definitie stomme muziek. Daarnaast was Bieber met zijn onschuldige voorkomen zelf ook niet het toonbeeld van stoere alfamannelijkheid. Om een of andere reden vond heel het internet het hilarisch om moppen te vertellen waarvan ‘Justin Bieber is eigenlijk een meisje’ de punchline was.
Dat heeft Bieber niet kunnen stoppen om een nieuwe generatie zangtalent te inspireren. Het afgelopen jaar heb ik Nate Sib twee keer live gezien. Daarbij bestond het publiek niet alleen uit pubermeisjes, maar vooral uit jonge mannen die meekweelden met teksten als ‘Sometimes I’m wishing for you, I keep on missing what we’d do.’ Allemaal mensen die nog in de luiers zaten toen Baby uitkwam – inclusief Nate Sib zelf – en die zich absoluut niet schamen of in hun mannelijkheid gekrenkt voelen om van dit soort muziek te genieten.
In tijden waarin je om de haverklap leest over de nefaste invloed van Andrew Tate en de ruimere manosphere op de alsmaar enger worden mannelijkheidsidealen van jongen mannen vind ik de groeiende populariteit van een artiest als Nate Sib een hele geruststelling.
En aan Justin Bieber: sorry voor de domme dingen die ik als tiener heb gezegd.
