Tobias Cobbaert
‘Soms zet het algoritme van Youtube me aan tot online voyeurisme’
Tobias Cobbaert schrijft wekelijks over wat hem wakker houdt. Of net niet.
Doorgaans schotelt het Youtube-algoritme me alleen maar rommel voor. Dat ligt vooral aan mijn compulsieve neiging om video’s aan te klikken van bedenkelijke alfamannetjes of over Pokémonspelletjes die ik al vijftien jaar niet meer speel, maar dat terzijde. Heel af en toe glinstert er in mijn zelf gecreëerde mesthoop een onverwachte parel.
Afgelopen weekend raadde Youtube me om een of andere reden een video aan met maar drieduizend weergaves. De titel was ‘24x Cara Pils Drinken… *TEST*’, en tien minuten lang kreeg ik exact dat. Enkele jongemannen gaan naar de Colruyt om goedkoop bier te kopen, waarna je ze ziet rondhangen terwijl ze steeds zatter worden. Ik was meteen verkocht en heb op één avond alle video’s op dat kanaal bekeken.
De filmpjes hadden iets enorm herkenbaars voor me. Ze volgen een groep jonge twintigers die in Brugge opgegroeid zijn, waarna ze allemaal in Gent gingen studeren en daar van feestje tot feestje leefden. Hun levensstijl doet me denken aan mijn eigen studententijd – een periode waarvan ik het niet erg vind dat ze voorbij is, maar waar ik veel plezier uit gehaald heb zolang ze duurde. Bovendien doet de sfeer in deze jongensbende me heel erg denken aan een groep scoutsleiders uit Brugge waar ik zelf geen officieel lid van was, maar waar ik geregeld mee heb opgetrokken.
In een tijd waarin iedereen zichzelf als een personal brand probeert te verkopen, waren deze filmpjes lekker rommelig.
Maar wat ik nog leuker vind dan de herkenbaarheid van de video’s, is de authenticiteit. In een tijd waarin iedereen zichzelf als een personal brand probeert te verkopen, waren deze filmpjes lekker rommelig. Er zit geen narratief in de video’s, het zijn gewoon losse montages van scheve taferelen. Je ziet ze cocktails mixen in grote curverboxen, elkaar uitdagen om rum met sriracha te drinken of te veel jenevershotjes bestellen op de kerstmarkt van Brugge, zonder dat er verder een idee achter zit. Personages duiken op en glippen even snel weer weg, waardoor ik na alle video’s te bekijken nog altijd niemands naam ken. In een cinéma-véritéstijl wordt er een bepaalde vibe vastgelegd die nostalgische gevoelens opwekt bij iedereen die ooit een West-Vlaamse kwajongen is geweest.
In die zin voelen de video’s van deze bende niet als de gecureerde vlogs die het internet domineren, maar als de ongepolijste fotoalbums die mijn generatie op Facebook zette na een feestje. Tijdens het kijken voel ik me alsof ik binnengluur in een leven dat helemaal niet voor mijn ogen bedoeld is. Om die reden heeft mijn fascinatie misschien wel iets voyeuristisch. Maar goed, deze kerels kiezen er zelf voor om alles openbaar op Youtube te plaatsen, en ik ben ze er dankbaar voor. De hoeveelheid nektapijten en snorren verraadt dat het om een andere generatie dan de mijne gaat, maar voor de rest is er onder de jeugd niet zo heel veel veranderd. De West-Vlaamse belhamels amuseren zich nog altijd op dezelfde ongezonde maar plezierige manieren als vroeger. Ik wil ze vooral aanraden om ervan te genieten zo lang het duurt (en er niet in te blijven steken wanneer hun studententijd voorbij is – maar dat is een ander verhaal).
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier