Tobias Cobbaert schrijft wekelijks over wat hem wakker houdt. Of net niet.
Weinig programma’s weten me in hun elfde seizoen nog steeds te boeien. Toch heb ik weer gesmuld van de eerste aflevering van de nieuwe jaargang van Ex on the Beach: Double Dutch, mijn favoriete realityshow aller tijden. Veel is er doorheen de jaren nochtans niet aan de formule gesleuteld. Nog steeds worden er acht Vlaamse en Nederlandse singles in een tropische villa samengebracht, waarna er alsmaar meer exen van de deelnemers aan het gezelschap worden toegevoegd, met lust en drama als gevolg. Uiteraard zit de kracht van het programma niet in de spannende verhaallijnen, maar wel in de sappige uitspraken en de bizarre handelingen van de personages, die elkaar zo creatief mogelijk objectiveren of elkaar proberen te overtreffen in haantjesgedrag. Ook dit nieuwe seizoen belooft weer een bont allegaartje te worden. Met opluchting merkte ik dat ik Ex on the Beach nog steeds niet beu ben.
Ik zou zelfs meer zeggen: als ervaren kijker voegt het net een extra laag toe wanneer ik bepaalde patronen over de seizoenen heen zie terugkeren. Zo valt er bij elke delegatie telkens één man aan te duiden als het kneusje van de groep. Iemand die heel graag bij de andere alfamannetjes wil horen, maar er gewoon niet zo natuurlijk mee wegkomt. En niet toevallig is het altijd een van de Belgen.
Altijd zullen de Belgen in de schaduw van hun Nederlandse realitycollega’s staan, die zich veel dominanter opstellen.
Dit jaar viel mijn oog meteen op Jonna uit Willebroek, die eerder al meedeed aan Love Island. Hij is de allereerste die aankomt op het strand, waardoor hij eventjes moederziel alleen op de rest moet wachten. Die stilte probeert hij op te vullen door ongemakkelijk wat push-ups voor de camera te doen. Zijn introductiefilmpje is niet veel beter. Zinnen als ‘Ik ben zeer toxic en ik draag dat met trots’ klonken in zijn hoofd misschien stoer, maar worden nogal klungelig uitgesproken. En zijn vergelijking tussen mooie voeten en sandwiches laat ik u lekker zelf ontdekken, maar het is even onnozel als u denkt.
Wat een verschil met pakweg deelnemer Marc-Junior. Op zich beschikt hij niet per se over een scherper taalgevoel – zo voorspelt hij dat zijn date met Chantal ‘chantastisch’ wordt – maar hij doet zijn uitspraken ten minste met Hollandse branie. Dat hij aantrekkelijk overkomt, wil ik nu ook weer niet beweren. Maar bij Marc-Junior geloof je tenminste dat hij echt zo is. Je ziet hem meteen hetzelfde in een Nederlands danscafé proberen, met wisselend succes.
Iemand als Jonna komt er daarentegen helemaal niet mee weg. Hij imiteert het gedrag dat hij zijn voorgangers in het programma zag hanteren, maar hij past duidelijk minder soepel in die rol. Als Belgen zijn we een veel te bescheiden en ingetogen volkje om de koning van dit soort programma’s te worden. Altijd zullen de Belgen in de schaduw van hun Nederlandse realitycollega’s staan, die zich van nature veel luider en dominanter opstellen. Zelden wordt die cultuurclash duidelijker dan in Ex on the Beach.
Afhankelijk van wie dit leest, kun je dat als een belediging of een compliment voor Jonna zien.
