Tobias Cobbaert schrijft wekelijks over wat hem wakker houdt. Of net niet.
Al enkele jaren is het in december een even grote zekerheid geworden als de komst van Sinterklaas. Wanneer de dagen op hun kortst zijn, delen mensen massaal hun Spotify Wrapped: de luisterstatistieken die de streaminggigant zijn gebruikers voorschotelt. Vol trots (of schaamte) tonen muziekfans welke artiesten ze het vaakst opgezet hebben, welke nummers ze grijsgedraaid hebben en wat hun favoriete genres waren. Dit jaar zit er zelfs een nieuwigheid tussen de feitjes. Op basis van je luistergedrag schat Spotify je leeftijd – bij mij verscheen er een gigantische 17 op het scherm.
Dit jaar zat ik er een beetje verveeld mee. Spotify wordt steeds schever bekeken, en ik schreef ook al meerdere stukken over de redenen waarom het niet zo’n koosjer bedrijf is. Mijn column van vorige week ging nog over Spotify’s overname van de website Whosampled en hoe het daarmee heel wat kwalijke evoluties verderzette. Op exact dezelfde dag als dat artikel kwam de Spotify Wrapped van 2025 uit. Zou het niet heel erg hypocriet zijn om op dezelfde dag de streamingdienst te bekritiseren én te pronken met mijn eigen statistiekjes? Want hoe je het draait of keert, Wrapped is vooral een slimme marketingcampagne.
Uiteindelijk heb ik beslist om het toch te doen. Want hoeveel bedenkingen ik ook heb bij de werking van Spotify, ik ben nu eenmaal verzot op statistiekjes. Voor mij is Wrapped altijd een combinatie van verrassende weetjes (mijn meest beluisterde album was niet Revengeseekerz van Jane Remover maar Basspunk 2 van Bassvictim) en minder verrassende (mijn meest beluisterde artiest was alwéér Bladee).
Hoe je het draait of keert, Wrapped is vooral een slimme marketingcampagne.
Wrapped sluit dan ook perfect aan bij wat ik het leukste vind aan de eindejaarsperiode. Ik ben verzot op lijstjes waarin publicaties of individuen terugkijken op hun favoriete albums, boeken of films van de afgelopen twaalf maanden – waardoor je ze in sneltempo herbeleeft. Zelf doe ik niets liever dan het hele jaar in een bestand bijhouden welke albums ik allemaal beluisterd heb, om in december terug te blikken en een persoonlijke rangschikking te maken. Het dwingt me om fantastische albums uit februari te herontdekken, of om die ene plaat die niet helemaal klikte nog een extra kans te geven. En ja, ik hou ervan om op het einde te pronken met het resultaat en mijn lijstje vol favoriete muziek aan anderen te tonen. Maar ik hou er net zo goed van om in anderen hun overzicht te duiken en zo obscure parels te ontdekken die ik tijdens het jaar gemist heb.
Spotify giet die drang naar statistiekjes in een extreem simpel, toegankelijk proces. Hoeveel kritiek ik ook heb op het bedrijf, in dit geval ben ik gewoon een vogel voor de kat. Zelf zie ik het vooral als een manier om de muzikanten die mijn jaar gekleurd hebben nog eens in de bloemetjes te zetten, zonder iemand een abonnement op Spotify te willen aansmeren.
En voor wie het zich afvraagt: ik weet zelf ook niet goed of ik nu trots of beschaamd ben dat het algoritme denkt dat ik een tiener ben.
