‘Ik voel me goed wanneer ik als enige dertiger op een optreden vol tien jaar jongere fans sta’

Tobias Cobbaert schrijft wekelijks over wat hem wakker houdt. Of net niet.

Ik schrijf deze column op mijn dertigste verjaardag. Op zich heb ik geen sterke gevoelens bij die leeftijd, al doet de maatschappij haar best om daar verandering in te brengen. In kunst en media staat de grote drie vaak symbool voor het moment waarop je nu wel echt eens volwassen moet worden. Tijd om een huis te kopen, een gezin te starten en alle jeugdige frivoliteiten achterwege te laten. Veel van mijn vrienden lijken wat stress te ervaren bij die nieuwe voordeur. Nu is hun jeugd definitief voorbij en zal het leven er voor altijd anders uit zien. En ook in muziekkringen wordt er vaak wat lacherig gedaan over mensen die ‘pushing thirty’ zijn, alsof dat hen meteen stokoud maakt.

Volgens mij praten mensen zich die angsten vooral zelf aan. Onlangs vroeg iemand me of ik al bekend was met Fakemink, een jonge, opkomende rapper die een cultpubliek aan het opbouwen is in onlinekringen. Niet om op te scheppen, maar uiteraard was het antwoord ja. ‘Worden wij eigenlijk niet te oud voor dit soort muziek?’ vroeg diezelfde persoon zich luidop af. Grappend bedoeld, maar ik vind dat er een trieste kern van waarheid in die vraag schuilt. Want ik merk dat veel mensen met de jaren inderdaad hun nieuwsgierigheid verliezen en stoppen met nieuwe dingen ontdekken, waardoor ze blijven steken in de muziek en verhalen die hun tiener- en vroege twintigerjaren kleurden.

Dat moet mijn tweede grootste angst rond ouder worden zijn – de allergrootste is dat mijn leven er gaat uitzien als in de VRT-soap Dertigers. Er zijn nog steeds weinig momenten waar ik vrolijker van word dan wanneer ik uit het niets een nieuwe artiest ontdek met een stijl die ik nog niet eerder gehoord heb, iets wat me op een verrassende manier weet te raken. Culturele stagnatie lijkt me verschrikkelijk. Ja, de fans van Fakemink zijn gemiddeld tien jaar jonger dan ik, maar moet ik er daarom niet naar luisteren en mezelf vertellen dat ik te oud ben?

Vorige week was ik op het optreden van 2hollis in de Botanique, nog zo’n artiest die op het internet een veel jonger publiek aantrekt, maar waarvan ik oprecht vind dat hij heel spannende, creatieve muziek maakt. Mijn leeftijd werd een beetje verraden door mijn ergernissen tegenover het publiek: veel mensen die heel het optreden lang stonden te filmen en die niet in staat waren om de moshpit langer dan tien seconden gaande te houden. Maar verder heb ik er ook oprecht van genoten. Dat ik tot de oudste mensen in de zaal behoorde, gaf me vooral een goed gevoel. Ik ben nog steeds mee. Ik kijk er al naar uit om hetzelfde te voelen tijdens het eerste optreden dat ik als dertiger gepland heb: Glaive, een artiest die in 2005 is geboren.

Onlangs heb ik ontdekt dat ik mijn geboortedag deel met Nettspend, een hippe, ietwat controversiële rapper waar ik fan van ben. Op de dag dat ik de dertig haal, viert hij zijn achttiende verjaardag. Ik kies ervoor om daar een symbolische parallel in te zien.