Woodie Smalls is terug: ‘Ik zie geen concurrentie voor mij in Vlaanderen. Sorry’

Na een razende start op achttienjarige leeftijd werd het in Vlaanderen even stil rond Woodie Smalls. Met In Between Spaces eist hij nu weer zijn stek op en toont hij dat hij stilaan volwassen geworden is. Redelijk volwassen. ‘Gelukkig snapt mijn moeder lean-referenties als ‘mud in my cup’ niet. Ze is ook Franstalig. Kunnen we afspreken dat we dit interview niét vertalen?’

Toen hij in 2015 zijn debuutplaat Soft Parade loste, leek de 18-jarige Woodie Smalls – né Sylvestre Salumu – een blitzcarrière tegemoet te gaan. Een jaar later zette hij zijn veroveringstocht verder langs de grote Belgische en Nederlandse festivals, mocht hij zich tonen op South by Southwest en dropte hij onder meer de single Planet Shrooms, ondertussen goed voor zo’n acht miljoen streams. In 2017 kreeg hij met Tokyo Drift een plek op de soundtrack van basketgame NBA 2K18, tussen ronkende namen als Kendrick Lamar en Anderson Paak.

En toen werd het schijnbaar stil rond de Sint-Niklase rapper. Heel stil.

Althans: in Vlaanderen. Want ondertussen tekende hij bij Top Notch, ging hij touren met The Underachievers, Denzel Curry en de Duitser Blvth, en nam hij en cours de route eindelijk dat tweede album op, met gasten als Coely, AK the Savior, Varnish la Piscine, Wata en Isaiah Rashad. ‘Vooral die laatste is a big one‘, legt Smalls uit, continu hinkend tussen Nederlands en Engels met een behoorlijk vette Chicago-tongval. ‘Vroeger wandelde ik elke dag naar school met Rashad in mijn oor, vandaag hebben we met What Typa Time samen een nummer.’

We spreken Woodie Smalls in de Antwerpse Nice Studios, waar een deel van het album opgenomen is. Smalls liet er onder meer Amerikaans producer en Grammywinnaar Mike Hector voor overvliegen. ‘Ik vind het nog altijd straf hoe we die naar Antwerpen hebben gekregen. We hebben hem wel moeten beloven dat we achteraf Amsterdam en Parijs zouden bezoeken. ( lacht)’

Vergelijk In Between Spaces zelf eens met je debuut?

Woodie Smalls: Het is alsof die platen door twee verschillende personen gemaakt zijn. Logisch ook. Ik ben nu pas mijn sound aan het vinden. Ten tijde van Soft Parade was ik achttien, en een hoop nummers had ik eigenlijk al op mijn zestiende geschreven. Ik wilde vooral bewijzen dat ik kon rappen – meer zat daar in wezen niet achter. Ondertussen is dat hopelijk wel duidelijk. Nu wil ik bewijzen dat ik meer kan dan wat woorden op een beat achter elkaar plaatsen, dat ik ook echte songs kan afleveren. Alleen, zo gemakkelijk raak ik niet van dat old-school rapperimago af: je wordt nogal snel in een hokje geduwd als je zo jong al zo hard gaat. I was just a kid, trying out things: een beetje weed roken en wat muziek maken met vrienden, meer was het niet. De ene dag voetbalden we, de volgende gingen we ons amuseren in een studio. Maar plots werd dat door iedereen opgepikt. Wist ik veel wat ik aan het doen was. Ik wilde gewoon een eerste plaatje droppen. Ik kon me toen niet eens beats veroorloven. Wat goedkope dingetjes, oké, maar ik had echt geen 1000 euro over voor een goede beat. (denkt na) Ik ben gewoon stilaan volwassen geworden. En mijn muzieksmaak is geëvolueerd. Ik luister veel meer naar opkomende rappers van mijn leeftijd, en minder naar old-people music, zoals vroeger.

Ik vrees het antwoord een beetje, maar wat noem jij precies ouweballenmuziek?

Smalls: Jazz. Coldplay. Tame Impala. Nu goed, ik zet dat af en toe nog op. Dat blijven straffe songs die me ook met mijn muziek geholpen hebben. Het is bovendien goed om niet uitsluitend naar hiphop te luisteren. Dat maakt waarschijnlijk ook dat ik over meer rap dan bitches en dergelijke shit.

Al is het niet ook niet dat je de bitches, de hoes en de weedreferenties uit de weg gaat. En je lijkt in de laatste jaren ook lean (een sterk verslavende cocktail van hoestdrank, frisdrank en snoep) ontdekt te hebben.

Smalls: Ik ben 23. I’m going to try some shit out. Blijkbaar hoort lean vandaag gewoon bij hiphop. Als ik in de VS ben, stopt men mij dat gewoon in mijn handen. Dan zeg je niet altijd neen. Maar ik hou het liever op weed en alcohol. (glimlacht) Gelukkig snapt mijn moeder referenties als ‘mud in my cup’ niet. En aangezien ze Franstalig is: kunnen we afspreken dat we dit interview niet vertalen?

Woon jij eigenlijk nog thuis?

Smalls: Ik zat het laatste jaar meer in het buitenland dan in België, maar ik heb ondertussen wel mijn eigen plek in Sint-Niklaas, samen met mijn broer. Het werd tijd: mijn moeder zou me echt niet meer in huis kunnen verdragen. (lacht) Vooral omdat ze wil dat haar kinderen zelfredzaam en zelfstandig zijn, maar ook omdat ik nogal groot ben, hè. Overal waar ik kom, ben ik nogal aanwezig. Kwam ze in de keuken, stond die reus daar. Moest ze in de badkamer zijn, was die reus daar weer. Ik snap heel goed dat ze aftelde naar het moment dat ik eindelijk zou vertrekken.

Dit album lijkt opvallend minder vrolijk uitgedraaid dan Soft Parade.

Smalls: Helemaal akkoord. Er is nogal veel gebeurd de laatste jaren. Vrienden die met de noorderzon verdwenen, anderen die tragisch overleden zijn.

Je doelt nu bijvoorbeeld op de 21-jarige Amerikaanse rapper Juice Wrld, die in december aan een overdosis overleed. Hoe close waren jullie?

Smalls: Ik volgde zijn muziek al een paar jaar en toen hij het voorprogramma van Nicki Minaj verzorgde, raakte ik via een gemeenschappelijke vriendin backstage. Maar ik zal nooit beweren dat hij mijn allerbeste vriend was: ik keek vooral op naar hem. Omdat hij jonger was dan ik maar al zoveel verder stond in het leven. En omdat hij ongelooflijk real was. Als artiest en als mens. Ik droomde ervan om ooit nog voor hem te kunnen openen. (hoofdschuddend) Een overdosis is echt geen manier om te sterven. Weed, tot daaraan toe, maar blijf gewoon allemaal van de pillen af.

Iets eerder stierf ook Mikey, een Amerikaanse vriend die betrokken was bij de plaat en zo’n beetje mijn grote broer was. Ik was net klaar met optreden en kwam nog opgefokt van het podium toen ik het bericht kreeg dat hij overleden was in een dom verkeersongeluk. De dag erop ben ik op het vliegtuig richting Chicago gestapt voor de begrafenis. Pijnlijk. Je wilt echt geen vrienden van 24 in een kist zien liggen. Het heeft me wel geleerd om bewuster te leven en niks meer als vanzelfsprekend te beschouwen: het kan allemaal zo voorbij zijn.

Sommige vrienden zijn met de noorderzon verdwenen, zei je daarnet. Sidelines lijkt daar enigszins over te gaan. Vroeger kon je inderdaad nergens komen zonder een uitgebreid gevolg, vandaag heb je enkel Regulatorr, je vaste dj, in je kielzog. Of is dat toeval?

Smalls: Nee. De mensen die vroeger twenty-four seven bij mij waren, zijn gewoon weg. Ik heb echt heel veel mensen zien switchen op mij in de laatste jaren. Alles ging goed, tot ik een beetje succes kreeg, en zij een voor een wegvielen. Toen mijn eerste plaat verscheen, nam ik letterlijk mijn hele buurt mee naar elk optreden maar… (slaat zijn armen dramatisch open) Waar zijn ze nu? Verdwenen.

Waaraan lag dat, denk je?

Smalls: Geen idee. En ik wens niemand iets slechts toe, maar ik ben blij dat ze weg zijn. Achteraf bekeken vreet zo’n crew vooral veel energie die je beter in je muziek kunt stoppen.

Het is maar dat je je in Monopoly bedenkt: ‘I don’t bite my tongue for anyone.’

Smalls:(grinnikt) Dat kan meespelen. Ik heb best wel een filter, maar ik ga mezelf nu ook niet helemaal veranderen om iemands gevoelens te sparen.

Op de hoes sta jij onaangedaan te wezen terwijl de wereld achter je in brand staat. Is dat effectief hoe je met alle recente sores omgaat?

Smalls: Ik heb klappen gekregen, maar het heeft geen zin om de hele tijd in een hoekje te zitten janken. De mensen die ik verloren heb, zouden ook niet willen dat ik me laat gaan. Dus ik duw gewoon door.

***

I guess I’m fucking up.

I ain’t dropped no shit,

but still my pockets

looking stupid stuffed.

Smalls aarzelt wanneer we hem nog een stukje uit Sidelines voor de voeten werpen. ‘Ik heb geen zin om in de aanval te gaan, maar misschien kan ik maar beter uitleggen waarom ik drie jaar in België nogal onzichtbaar ben geweest? Objectief gezien heeft mijn voormalig label (Sony, nvdr.) de boel zwaar vertraagd. Ik had een hoop nummers liggen, maar ik mocht niks uitbrengen. Een tweede mixtape? ‘Nu nog niet, Woodie.’ Zelfs voor Planet Shrooms heb ik moeten vechten. Dat vonden ze niet goed genoeg. (droog) Ondertussen heeft die song acht miljoen streams en is dat hét nummer waar iedereen mij van kent. No hard feelings, maar op een bepaald moment moet je aan jezelf beginnen te denken. Geen muziek mogen uitbrengen is de makkelijkste manier om mij helemaal gek te maken. Ik wilde stappen vooruit zetten, terwijl alles net vertraagde. En in mijn hoofd zag ik mijn hele carrière al naar de kloten gaan. Nogmaals, ik wil daar niet te hard over zeiken – fans liggen ook niet wakker van labelgedoe – maar zo lijkt het plots wel alsof ik op mijn 23e al aan mijn…

Comeback bezig bent?

Smalls: Dat dus. Ik heb in 2018 en 2019 veel opgetreden maar heb amper twee tracks uitgebracht. Twéé. Wie haalt zich dat nog in het hoofd, met de snelheid waarmee artiesten tegenwoordig releasen? (denkt na) Ik heb al genoeg tijd verloren. Met internationale artiesten touren is fantastisch, maar het is wel pijnlijk om telkens vast te stellen dat je nog niet op hun level zit. Ik ben nog niet waar ik destijds wel dacht – of toch hoopte – te staan. Ook omdat je als Belgische artiest gewoon minder kansen krijgt, en dus extra hard moet werken.

‘Feeling blessed. Could be starving crazy’, klinkt het op What Typa Time.

Smalls: Letterlijk. Ik kon al lang verhongerd zijn. (grinnikt) Er zijn minstens vijftig andere rappers die vechten om mijn plek.

In 2016 zag je naar eigen zeggen niet echt Vlaamse concurrentie voor jezelf. Hoe zit dat vandaag?

Smalls: Ik zie geen concurrentie. Sorry. In Vlaanderen klinkt niemand zoals ik. Bovendien kijk ik vooral naar het buitenland. Wie zich enkel focust op wat hier speelt, heeft al op voorhand verloren. Van zodra je met Engelstalige rap de grens oversteekt – zelfs al is het maar naar Nederland – val je in dezelfde categorie als Drake en Kanye West. Je hebt geen andere keuze dan proberen mee te draaien op Amerikaans en Brits niveau, zij het met een beperkter netwerk en budget. Daarom ook dat ik producers als Hector heb ingeschakeld.

Niet voor het een of ander, maar heeft Coely niet meegewerkt aan de single Bad?

Smalls: Ik had het daarnet over mannelijke concurrenten. Coely delivered. Daar viel niks op aan te merken. (denkt na) Je kunt mijn radiostilte van de laatste jaren ook positief zien: ik heb – weliswaar met tegenzin – een stapje opzij gezet voor andere Engelstalige rappers. Maar ze hebben blijkbaar niks met die ruimte gedaan. Jullie hebben drie jaar gekregen, nu ben ik terug om het zelf weer over te nemen. (lacht)

Je bijt inderdaad voor niemand op je tong.

Smalls: Ik wil niet zeiken, ik probeer gewoon eerlijk te zijn. Roméo, Damso en Hamza, die mogen me meteen bellen maar in vergelijking met Franstalig België zijn we in Vlaanderen toch een beetje blijven hangen. (denkt na) Weet je wat het is? Ik voel me gewoon eerder een outsider. Ik zit met mijn hoofd niet echt bij de Vlaamse scene en weet ook niet altijd hoe ik me ertoe moet verhouden. Net zoals ik ook niet helemaal weet hoe zij Woodie Smalls zien. Of me zelfs maar waarderen? Doet het iemand iets wanneer ik een nummer met Isaiah Rashad maak?

Zelfs niet in Sint-Niklaas? Gouwgenote Black Mamba bedacht zich deze zomer dat ‘K1D of Woodie Smalls nooit “Sint-Niklaas represent” gaan zeggen omdat ze daar nooit speelkansen hebben gekregen’. Klopt dat wel?

Smalls: Ik heb dat ook gelezen en ik snap niet helemaal waar ze dat haalt. Zo zie ik het niet. Het was in Sint-Niklaas voor een lange, zwarte gast vooral lastig om een normale job te vinden. Als ik Sint-Niklaas dus al iets verwijt, is het niet zozeer dat ze me geen speelkansen hebben gegeven, maar geen echt werk. (lacht)