Wolf Vanwymeersch belicht het rouwproces op nieuwe single: ‘Ik wil iedereen een aai over hun bolleke geven’

Na succes met The Van Jets, Waldorf en Elefant, staat Wolf Vanwymeersch er opnieuw solo met zijn nieuwe single The Art Of Letting Go. Het werd een diepdonker akoestisch nummer, dat tegelijk het verdriet van verlies probeert te verzachten.

Met The Art Of Letting Go probeert Wolf Vanwymeersch uiting te geven aan een universele pijn die we allemaal hopen nooit mee te maken, maar die we niet kunnen ontlopen. Het nummer ontstond enkele maanden na de dood van de vader van Vanwymeersch. Waar de singer-songwriter de eerste maanden te overmand was door een orkaan van verdriet om ook maar een noot op papier te krijgen, bubbelden de emoties uiteindelijk over tot dit nummer eruit kwam. ‘De eerste versie van deze song heb ik meteen opgenomen, maar ik vond het te emotioneel. De dag erna dacht ik: “Ik ga dit afwerken. Ik ben een professional en ik maak mijn liedjes af.” Maar ik moest echt uitzoomen uit mijn eigen verdriet.’

Aanstellerij

De bijhorende video is sober en oprecht. Gefilmd door Vanwymeersch zelf met een heel simpele opstelling. De zanger kijkt ons rechtstreeks aan terwijl rondom hem flarden tekst in zijn eigen handschrift verschijnen. ‘Het is een heel kwetsbaar nummer, en als ik mee bewoog op de muziek, zag dat er snel aanstellerig uit. De video moest zo basic mogelijk zijn.’ De video ontstond naar eigen zeggen heel pragmatisch. Initieel stond er een simpele lyric video op de planning geïnspireerd door de dikke blokletters op de hoes van de single. ‘Dat was veel te groots en te fel. Daarna ben ik beginnen schrijven met de hand, heb ik dat gescand en daaruit een compositie gemaakt. Terwijl ik die aan het afspelen was zeg ik mijn eigen reflectie in het scherm, die er eigenlijk wel bij paste.’

Vooral de zin ‘Let this be the one to comfort all the grief’ blijft lang nazinderen. ‘Wat ik probeer te doen met dit nummer is mijn verdriet omzetten in iets dat iemand anders kan helpen, hoe klein het ook is. Ik wou er niet louter een “fuck, mijn pa is dood”-klaagzang van maken. Omdat ik niet de enige ben die iemand verloren heeft, probeer ik het te relativeren. Ik probeer verbinding te zoeken en troost te bieden. Laat ik degene zijn die het verdriet verzacht.’

The Art Of Letting Go

‘De dood van mijn vader was als een orkaan voor mij. Mijn vader heeft zijn eigen leven genomen in een soort psychose. Ik heb hem zelf gevonden, wat enorm traumatiserend was. Ik had sowieso een speciale relatie met hem, die niet eenvoudig was, maar het was een serieuze pandoering die ik nog altijd voel. In het begin was dat verdriet te fel en kon ik niet getroost worden. Tot voor korte snapte ik dit soort verdriet ook niet.’

Met The Art Of Letting Go probeert Vanwymeersch toch woorden te zoeken. ‘In het begin zag ik de titel letterlijk als mensen die sterven, loslaten. Nu zie ik het universeler en meer troostend, ook voor mezelf. Het is heel zwart geweest in mijn hoofd en ik probeer alles nog een plaats te geven, maar ik heb terug meer zin om te leven. Het probleem bij zelfdoding is dat degene die verdwijnt kan ontsnappen aan zijn eigen verdriet en pijn, maar dit wel doorgeeft aan de nabestaanden. Die weten bijna altijd niet goed wat er gebeurd is. Wij hadden dit totaal niet verwacht. Het niet verwerken van een bepaalde pijn wordt gewoon doorgegeven. Dat is moeilijk los te laten.’

Re-traumatisering

Gevolg van zo’n traumatische ervaring? Alles wat je schrijft wordt door en door zwart en zwaarmoedig. Een probleem waar ook Vanwymeersch mee kampt. ‘Ik heb me nu voorgenomen om het zwart in licht om te zetten. Tot nu toe is dat nog niet gelukt, het blijft zware paté,’ lacht hij. ‘Ik zou nu meteen alles kunnen opnemen en een EP uitbrengen, maar ik wil eerst verder verwerken. Dit nummer moest ik sowieso uitbrengen, maar ik weet niet of de rest van de EP ook zo’n sjot in uw kruis moet zijn.’

Voorlopig blijft Vanwymeersch de fijne lijn tussen catharsis en re-traumatisering bewandelen. ‘Door wat te wachten met die nieuwe nummers, heb ik ondertussen al een ander inzicht. Het is dubbel, want je hebt verdriet en door op het podium te staan en daarover te zingen, ben je dat opnieuw aan het herkauwen. Je stelt jezelf iedere keer terug bloot aan hetzelfde verdriet. Ik probeer alles te herleven, en het dan achter mij te laten.’  

Toekomstmuziek

Hoe de volgende EP er gaat uit zien, blijft nog een mysterie, maar dat het moet schitteren in eenvoud blijft de insteek. ‘Ik probeer de dingen die ik nu maak minimaler te houden. Ik ben een simpele geest, of streef daar toch naar. Met mijn soloalbum wou ik een licht plaatje maken, maar die is ook niet zo licht. Wat ik nu maak kan bijna niet anders dan heavy zijn.’

Het is niet meer de klank, maar de inhoud die de essentie wordt. ‘Bij mijn solomuziek probeer ik mij te focussen op iets vertellen en iets delen met de mensen. Dan zit slimdoenerij snel in de weg. Ik hou van kleine dingen die afwijken van de norm en ben daar constant naar op zoek, maar ik hou ook van eenvoud. Bij Elefant houden we meer van bochtenwerk, en als een nummer een bepaalde richting uitgaat duwen we het expres ergens anders heen. Nu probeer ik te luisteren naar het liedje, en waar het zelf naartoe wil. Wat het nummer zelf wil zeggen.’ En wat wil hij met The Art Of Letting Go meegeven? ‘Ik wil met dit nummer mijn hand uitreiken en zwaaien naar iedereen. Ik wil iedereen een aai over hun bolleke geven.’