De Britse postpunkers van White Lies losten slechts zeer minimaal de verwachtingen in: ze kweten zich van hun taak en daarmee basta.
WHAT’S THE FUZZ?
Een onder popquizfanaten gevreesde instinker, want nauwelijks te onderscheiden van Interpol, Editors et les autres. Nu ja, White Lies accentueert zijn postpunk à la Joy Division wel met aanzienlijk meer eyeliner dan zijn contemporaine soortgenoten.
TOCH NIET BETER DE TOOG OPGEZOCHT?
Hadden we in uw plaats óók overwogen, want zeg nu eerlijk: dramatiek en emootsie, hadden we daar op deze Werchter al niet genoeg van gezien? Na de schertsvertoning van Hurts en de puberale pathetiek van My Chemical Romance hadden wij het zoetjesaan wel gehad met muziekgroepen die het tot hun voornaamste taak rekenen om de mascaraindustrie aan te zwengelen.
Op de dunne grens tussen oprechte bezieling en gratuite pathetiek bleef White Lies gelukkig aldoor aan de juiste kant. Nergens werd een microfoonstandaard gemolesteerd, satanische rituelen bleven achterwege en er vielen in geen velden of wegen zakjes nepbloed te bespeuren. Op een enkele getormenteerde grimas van zanger Harry McVeigh na bleven emotie en sentiment dus grotendeels onderhuids. Maar tot zover onze lankmoedigheid, want White Lies permitteerde het zich om louter de verwachtingen in te lossen. Het kweet zich van zijn taak, zullen we maar zeggen: de contractuele verplichtingen tegenover de festivalorganisatoren werden nagekomen maar veel meer dan een wat saaie, eenvormige en vooral erg statische set leverde dat niet op.
HET YOUTUBEMOMENT?
Het meisje dat tijdens Strangers naar zanger Harry McVeigh een pancarte opstak met de tekst ‘When Harry met Sally‘ en een pijltje naar zichzelf. We nemen aan dat het meisje in kwestie Sally heette. Tenzij ze maar fakete natuurlijk.
(V.B.)
