Warhaus: ‘Ouder worden heeft me nederiger gemaakt’

Maarten Devoldere liet zich hypnotiseren, hield een jaar lang zijn dromen bij en experimenteerde met psychedelica. Het resultaat is Karaoke Moon, zijn vierde plaat als Warhaus.

‘The Beatles mochten twee meesterwerken per jaar maken, dan kan ik er toch wel eentje om de twee jaar afleveren.’

Amper twee jaar na zijn relatiebreukplaat Ha Ha Heartbreak heeft Maarten Devoldere een nieuw album als Warhaus klaar, Karaoke Moon. ‘Ik ben me ervan bewust dat het snel is. Maar ik heb nog nooit zo lang aan de pure uitwerking van een album gewerkt als nu.’

Karaoke Moon is een plaat die weigert zich in een hoekje te laten drummen. Er staan zowel spookachtige instrumentale stukken op als psychedelische mantra’s, zowel meditatieve gedichten als rauwe liefdesverklaringen. Voor zijn meest eclectische werk tot nu toe liet Devoldere zich hypnotiseren in een Gentse zolderkamer, nam hij psychedelica en bracht hij negen maanden door in een Brugse studio waar Jasper Maekelberg (bekend van Faces on TV, Oyesono en als producer van onder meer Balthazar en Sylvie Kreusch, nvdr.) hem aanmoedigde om te experimenteren. Sterke popsongs had hij immers al genoeg.

Toen hij zijn nieuwe nummers voor het eerst aan Maekelberg liet horen, was diens reactie: het kan beter. ‘Het waren vijftig klassieke popsongs zoals ik er al veel gemaakt heb’, zegt Devoldere. ‘”Oké, het is goed”, zei hij. “Je kunt een song schrijven, maar de lat ligt nu hoger. Mensen gaan niet meer verrast zijn, ze weten al dat je dat kunt.” Jasper heeft me gestimuleerd om andere registers open te trekken.’

Kan je zo’n directe feedback appreciëren?

Maarten Devoldere: Na al die jaren heb ik geleerd dat het loont om de juiste mensen te vertrouwen. We hebben negen maanden samen doorgebracht in een zolderstudio in Brugge, en die vijftig nummers zijn uiteindelijk herleid tot tien. Maar het zijn wel de juiste tien. De tracks die het album interessant maken – Jim Morrison, Jackie N., The Winning Numbers – zijn allemaal nummers die ontstonden nadat Jasper me had uitgedaagd.

De albumtitel Karaoke Moon heeft een fascinerende oorsprong.

Devoldere: De titel komt uit een van mijn hypnosesessies. Ik heb me zeven keer laten hypnotiseren als deel van een groter experiment. Ik was het een beetje beu om songs te schrijven op een cognitieve manier. Je weet wel, je gaat zitten en denkt: ik ga hier een nummer over schrijven. Dus ben ik op zoek gegaan naar manieren om bij mijn onderbewuste te komen. Ik heb een jaar lang mijn dromen bijgehouden, psychedelica genomen en me dus ook laten hypnotiseren.

Hoe verloopt zo’n sessie?

Devoldere: Het is niet zoals in de tekenfilms, je bent niet helemaal weg van de wereld. Je bent eigenlijk nog bewust, maar minder in je hoofd. Je staat meer open voor wat komt. De laatste sessie heb ik zelfs een half uur geïmproviseerd op een keyboard onder hypnose. Sommige van die melodieën zijn effectief op de plaat beland, wat ik echt fascinerend vind.

En tijdens een van die sessies kwam je op die titel?

Devoldere: Ja, ik was met de hypnotherapeut over het songwritingproces aan het praten. Ik probeerde uit te leggen dat ik het gevoel had dat ik de nummers niet zelf schreef. Het voelde alsof ze zich aan mij dicteerden en ik ze gewoon noteerde. ‘Waar komt dat dan vandaan?’ vroeg ik. ‘Wie dicteert die songs?’ En toen kwam dat beeld: het is als een karaokemaan. Je volgt gewoon de tekst die over het scherm loopt. Je hebt eigenlijk weinig inbreng.

Was dat een soort openbaring?

Devoldere: Toen ik thuis de opname herbeluisterde, vond ik het zo’n sterk beeld dat ik wist: dit moet de albumtitel worden. Het is een perfecte metafoor voor hoe muziek je soms dicteert. Het is alsof je tijdens een karaoke de nummers zingt die in je hoofd ontstaan. Je probeert gewoon bij te houden wat er komt, het te volgen, het op te schrijven.

Je zingt op Jim Morrison: ‘I’m 35, but I’m very much alive.’  Is dat een statement?

Devoldere: Die zin over Jim Morrison komt uit een groter vraagstuk over volwassenheid. Wat betekent dat eigenlijk, volwassen worden? Het is een boeiend thema, zeker in tijden waarin vaders hun zonen vaak niet meer opleiden. Er zijn veel man-children in de westerse maatschappij, mannen die blijven hangen in een verlengde puberteit.

Morrison, Hendrix, … Die mannen waren 27 toen ze stierven, ik ben 37. Dus ja, het is tijd voor een volgend hoofdstuk. De rest van het nummer gaat over de verwarring en groeipijn die daarmee gepaard gaat. Het gaat over mannelijkheid, maar ik trek dat ook in het belachelijke. Er zit bijvoorbeeld humor in hoe mannen soms schrikken van vrouwelijkheid.

Je zegt dat je niet meer gewoon tien popsongs wil maken. Hoe kijk je naar je evolutie als artiest?

Devoldere: Hoe ouder ik word, hoe minder ik het als mijn taak zie om als songwriter inzichten of wijsheden te delen. Je wordt nederiger. Alles is zo complex en ingewikkeld. Ik zie het nu meer als mijn functie om expressie te geven aan die complexiteit. Toen ik jonger was, was ik meer bezig met posen. Je bent dan nog zo hard aan het zoeken naar wie je bent, waardoor je je verschuilt achter een schild van ‘cool’. Met ouder worden ga je meer naar de essentie.

Is dat waarom Karaoke Moon zo eclectisch klinkt?

Devoldere: Dat is inderdaad een deel van ouder worden. Je hebt veel meer bagage, meer referenties en je durft daar vrijer mee om te gaan. Er passeert een klassiek stuk, dan opeens een gedicht, dan een popsong. Ik probeer niet meer te bewijzen dat ik iets kan. Mensen weten ondertussen wel dat ik een popliedje kan schrijven. De uitdaging is om al die verschillende elementen in één coherente wereld te krijgen.
Het moest geen verzameling stijloefeningen worden, maar gewoon tien rechttoe rechtaan popsongs na elkaar interesseert me ook niet meer. Op een bepaald moment moet je durven te evolueren, te experimenteren. Anders sta je stil, en stilstand is achteruitgang. Laat die directe popliedjes maar aan de jeugd. Zij hebben nog iets te bewijzen.

Sylvie Kreusch zingt backing vocals op No Surprise. Hoe is het om, gezien jullie geschiedenis (Kreusch en Devoldere hadden een tijdje een relatie), muzikaal samen te werken?

Devoldere: Heel chill, eigenlijk. Het is natuurlijk minder romantisch dan mensen denken. In deze specifieke situatie was het heel simpel: ik hoorde haar stem op die refreinen. Die waren al geschreven, de backings had ik al gezongen op de demo. Ik heb haar gewoon gevraagd om die te vervangen. Ze woont hier om de hoek in Gent, dus ze komt langs met haar hond, zet zich achter een micro en that’s it. (lacht)

Is het een bewuste keuze om haar stem te blijven gebruiken?

Devoldere: Los van onze persoonlijke geschiedenis heb ik natuurlijk altijd heel veel bewondering gehad voor haar als artiest. Haar stem is zo mooi, haar timbre heeft zoveel vibe en sfeer. Je track wordt direct meer cult als Sylvie Kreusch erop zingt. Het zou gewoon dom zijn om het haar niet te vragen als ze een goede vriendin is en om de hoek woont.

Kan je al objectief naar de plaat kijken?

Devoldere: Het is heel simpel: dit is mijn beste album. Natuurlijk klinkt dat als een verkoopspraatje, maar ik meen het echt. Ik had er niet mee kunnen leven als het niet mijn beste werk was. Dan was ik er gewoon aan blijven werken tot het wél zo was. Maar uiteindelijk is het natuurlijk aan de mensen om dat uit te maken.

De plaat komt uit in november, maar de voorstelling in de AB is pas in maart volgend jaar.

Devoldere: De plaat komt vroeger uit dan gepland, maar ik ben blij met die ruimte ertussen. Dit is een groeiplaat. Het is geen album dat je even snel tot je neemt. Er zitten zoveel lagen in, zoveel verschillende werelden. Ik denk dat mensen er wat tijd mee moeten spenderen om het helemaal te kunnen smaken. Laat het maar wat rijpen bij de mensen voor we het live gaan spelen.