Waarom The Strokes de gitaargroep van de eeuw is volgens Eva De Roo

Eva De Roo Radiopresentatrice voor Studio Brussel

Op Best Kept Secret spelen The Strokes hun eerste Benelux-concert in meer dan vijftien jaar tijd. StuBru-presentatrice Eva De Roo legde de vorige keer dat het bijna zover was (maar waar corona toen een stokje voor stak) uit waarom het New Yorkse vijftal nog altijd niet te kloppen is.

The Strokes is de beste gitaarband van deze eeuw. Zo, ik heb je aandacht en meteen voel ik wat opstandigheid. Als je tien jaar ouder bent dan ik, zul je hun invloed sowieso onderschatten: ‘Zijn dat niet die gasten die na drie jaar spelen al in New York aan de hero hingen omdat ze te veel geld van hun ouders hadden gekregen en er niet keihard voor waren gegaan?’ Als je tien jaar jonger bent dan ik, ken je The Strokes misschien alleen van een paar radiohitjes die je wel tof vindt en heb je Julian Casablancas misschien een paar jaar geleden op het Primavera-festival gezien met een uitgezakte drugssmoel vol puisten, een half rood geverfde mullet en papperige armen die lui uit een afgeknipt legerhemd staken – niet bepaald een hoogtepunt, nee.

Ik heb The Strokes leren kennen zoals ik elke band zou willen leren kennen: zonder informatie over hun knappe lieven of bekende vrienden en zonder meningen van hippe journalisten.

Geef mij een beetje van je tijd en je luistert deze week nog drie keer naar hun debuutalbum Is This It.

Ik heb The Strokes leren kennen zoals ik elke band zou willen leren kennen: zonder informatie over hun ontstaan, hun knappe lieven/bekende vrienden en meningen van hippe journalisten. Ik heb hen echt alleen via hun muziek leren kennen. Wat wel strookt met het streefdoel van The Strokes: geen politieke of al te filosofische boodschap overbrengen, niet per se ergens voor willen staan, maar muziek maken die je meteen vastpakt en op de een of andere manier raakt. Dat is toch wat zanger Julian Casablancas antwoordde als hem in zijn jonge jaren de vrij debiele vraag gesteld werd: wat is het idee achter The Strokes? Muziek en nog eens muziek, natuurlijk. Je spreekt met een rockicoon, interviewer.

Ik was veertien en fietste heelder dagen rond: naar school, naar vrienden, naar de muziekschool of naar de baskettraining. En plots had mijn oudere broer een minidiscspeler waarmee je al fietsend muziek kon luisteren: hallelujah! Die aankoop kwam op een perfect moment: onze discman haperde bij elke borduur of scheve tegel waar je over reed en ik was mijn vier cd’s vrij beu gehoord. En op zo’n minidisc kon tachtig minuten muziek! Mijn broer had een van zijn minidiscs volgepleurd met muziek van The Presidents of the United States, The Donnas én The Strokes. Hoe heerlijk klonken die Strokes! Vrij monotoon, een beetje lui, een beetje depressief en toch op een bepaalde manier vrolijk. Ik zat in een skatepunkfase en voelde dat het wel tijd was voor iets anders dan de dronkemansliederen van Flogging Molly of de opgefokte nummers van NOFX. The Strokes klonken iets beschaafder en toch lekker vuil. Casablancas’ stem klonk cool – zonder dat je die gast ooit gezien had. Alle nummers op die minidisc waren uiteraard illegaal gedownload, dus ik had zelfs geen idee van hoe die iconische hoes van Is This It – die prachtige blote poep en bijna-venusheuvel van een vrouw met één slangenlederen handschoen aan – eruitzag. Pas later kreeg ik door hoe gehypet The Strokes bij dat debuut waren en hoe de hele muziekwereld zuurstof kreeg van eindelijk nog eens een ‘echte rockband’. Maar onbewust was voor mij, op mijn fietsje, de hype alvast heel real.

Mijn hele middelbare school ben ik naar dat Strokes-minidiscje blijven luisteren. Ik heb wel even getwijfeld of bijvoorbeeld Limp Bizkit niet de allerbeste gitaarband van de eeuw zou kunnen zijn, of Papa Roach, Bad Religion of Millencolin. Maar rond mijn achttiende waren The Strokes de enigen die nog overbleven in die overweging. En dat zijn ze nu nog steeds.

Waarom The Strokes de gitaargroep van de eeuw is volgens Eva De Roo
© © VRT – 2019

Arctic Monkeys zijn retegoed en komen héél dicht in de buurt, maar googel ‘Alex Turner dances to The Strokes’ en kijk hoe Turner en zijn Last Shadow Puppets-kompaan Miles Kane vijf jaar geleden, bij een Strokes-show in Hyde Park, in het publiek staan, superschattig elk woord meezingen en met een adorerende pubersmile op hun gezicht dansen. Turner is mega mega mega fan en heeft in interviews al vaak aangehaald dat hij heel erg opkijkt naar Casablancas en de zijnen.

Al die jaren heb ik ook graag geluisterd naar The Datsuns en The Hives, naar The White Stripes en Red Hot Chili Peppers. Ik voel nu dat die laatste twee absoluut in aanmerking komen voor de titel die ik The Strokes hier toedicht, maar nog steeds kan ik me beter identificeren met The Strokes: zij horen eerder bij mijn leeftijd, de frontman is op een rare manier sexy en ze komen uit New York, begot!

Ik heb mij ook goed geamuseerd met nummers van Kings of Leon of The Killers, maar die gasten zijn mij iets te beredeneerd met hun muziek bezig en willen ‘het’ iets te hard. Dat is het goeie aan The Strokes: zij hébben ‘het’. Meer nog: zij hebben er niks mee gedaan! Dat is misschien nog wat me het meest in hen aantrekt. Als millennial was dat verfrissend: je bent je er bewust van dat je opgroeit in een land waar veel vrijheid is, je wordt aangemoedigd door je ouders in bijna alles wat je doet en je moet eigenlijk gewoon kiezen wat je wilt gaan doen. Hatelijk en vreselijk moeilijk! Niet dat je per se het voorbeeld van je favoriete rockband wilt volgen, maar het doet toch deugd, een paar antihelden als idolen. Je weet zelf niet waar te beginnen maar je hebt muzikale helden die hun best lijken te doen om niet succesvol te zijn. In de woorden van Casablancas: ‘Stop met proberen om populair te zijn. Dat is totaal leeg en het levert je uiteindelijk niks op.’ Soms is naar rockmuziek luisteren die niet meer dan een waste of time pretendeert te zijn zeer aanlokkelijk.

Wat Casablancas’ aantrekkelijke je-m’en-foutisme betreft: aan het succes van zijn vader viel toch amper te tippen. John Casablancas heeft een van de grootste modellenbureaus ter wereld opgericht: Elite Model Management, het bureau van onder anderen Cindy Crawford, Heidi Klum, Gisele Bündchen en Naomi Campbell. Blijkbaar werkte John superhard en was hij geen goede vaderfiguur voor Julian, die dan maar apenstreken uithaalde en ontzettend veel dronk om papa’s aandacht te trekken. De mening van zijn pa kon hem uiteindelijk weinig schelen, en bij uitbreiding die van niemand.

***

Het is hard gegaan voor The Strokes, waarschijnlijk te hard. Nog vóór hun debuutplaat uitkwam, werd al laaiend enthousiast over hen gesproken. Vijf rijke ketjes uit New York van wie de frontman met die bekende vader zat: dat sprak tot de verbeelding. Waren zij de redders van de rock-‘n-roll waar iedereen zo op zat te wachten?

THE STROKES ten tijde van hun debuutalbum, met tweede van rechts zanger JULIAN CASABLANCAS. 'Perfect voor meisjes die Brandon Flowers of Justin Timberlake te afgelikt vinden.'
THE STROKES ten tijde van hun debuutalbum, met tweede van rechts zanger JULIAN CASABLANCAS. ‘Perfect voor meisjes die Brandon Flowers of Justin Timberlake te afgelikt vinden.’© Redferns

Er werd veel verwacht van dat debuut en die verwachtingen werden meer dan ingelost. Echt elk nummer was goed op die plaat. Van Is This It werd toen ze uitkwam, in 2001, al gezegd dat het de beste plaat van het decennium zou zijn, het begin van een nieuw genre zelfs: de indierock. Iedereen was blij dat een jonge band weer zo episch kon klinken als The Velvet Underground of de Ramones. Casablancas werd vanwege zijn teksten en zijn arrogante houding de Kurt Cobain van zijn generatie genoemd, een vergelijking die hij haatte, waardoor ze natuurlijk des te meer opging. Het Britse muziekblad NME verkoos Is This It tot album van het jaar, terwijl elk Strokes-lid zich daarvoor schaamde en vond dat The White Stripes die eer verdienden. Plots waren ze op een plek waar ze zich misschien niet klaar voor voelden. Ze werden indiehelden, terwijl Casablancas zijn songwriting zelf steevast omschreef als ‘hours of mediocre writing’.

Op hun tweede plaat Room on Fire (2003) staan de heerlijke nummers Reptilia, 12:51 en The End Has No End, maar toch werd ze veel minder goed onthaald: te veel van hetzelfde. Terwijl dat net het goeie is aan The Strokes: je hoort aan een nummer meteen dat zij het zijn, niemand anders kan zo’n muziek maken. Daarna brachten ze nog één plaat uit – First Impressions of Earth (2005) – en toen gebeurde waar iedereen voor vreesde: de band moest even een pauze inlassen. Vette ambras, drugs en alcohol en ze konden het succes niet aan. Maar ze overleefden het. Casablancas trouwde met een van de twee enige vrouwen met wie hij iets gehad heeft en werd op zijn zesentwintigste een superfiere – en afgekickte – papa. Ook dat weet een vrouwelijke millennialfan wel te appreciëren: een rockidool dat wild en ongrijpbaar is, maar stiekem ook een huismus kan zijn. (Het hoeft echt niet de volgende Cobain te zijn.)

Had ik al gezegd dat er destijds foto’s van Casablancas in mijn vriendinnengroep circuleerden? Hij is niet razend knap, niet charismatisch of grappig, maar wel ongelooflijk getalenteerd. Perfect voor meisjes die Brandon Flowers of Justin Timberlake te afgelikt vinden! Toen Casablancas tijdens een liveshow aankondigde dat hij ging trouwen, hebben héél veel vrouwelijke fans een triestige nacht beleefd.

***

Toen het stil werd rond de band, waren zij ook even stiller in mijn leven. Ik studeerde aan het Rits en was alle hoeken van de muziekgeschiedenis via illegale downloads aan het beluisteren. Ik zat mentaal meer bij Bob Dylan, Stax of een toen jonge groep als Tame Impala. Tot ik op school een zeer grote Strokes-fan tegenkwam die mij – voor het eerst! – sprak van die blotekonthoes. Mijn kotgenoot hing ook zwaar aan The Strokes en zo heb ik ze herontdekt – en in FLAC-kwaliteit hun hele oeuvre gedownload. Dat moet ten tijde van Angles (2011) zijn geweest, een album dat ik ook heb grijsgedraaid en dat volgens mij wél net anders genoeg klonk dan hun eerste platen.

Kings of Leon of The Killers willen ‘het’ iets te hard. Dat is het goeie aan The Strokes: zij hébben ‘het’.

Ondertussen zijn we bijna tien jaar verder en kan ik met enige opluchting zeggen dat ik alle beste platen van The Strokes op vinyl heb gekocht of gekregen van vrienden. Het enige wat nog ontbreekt, is een concert van de allerbeste gitaarband meemaken. Ik had ze dit jaar in februari bijna gezien in Parijs – op een exclusieve presentatie van wat nieuwe muziek voor The New Abnormal, de plaat die er deze week komt – maar ik kon er na mijn radioshow niet meer op tijd raken. Toen ze vorig jaar in Londen stonden, was ik wel bereid voor een weekendje het Kanaal over te steken, maar ik ben niet de allerbeste in het plannen van zulke trips. De berichtjes die ik toen van vrienden ter plaats kreeg, hebben wel een beetje pijn gedaan, tot ik hoorde dat de zang veel te stil stond en ik mijn leven weer kon verderzetten. Van hun optreden op Primavera – waar ik ook al door mijn werk niet bij kon zijn – hoorde ik dat het teleurstelde.

Ik bereid me dus voor op een teleurstellende eerste liveshow en dat vind ik eerlijk gezegd niet zo dramatisch. Zowat de hele wereld is teleurgesteld in The Strokes: critici hadden meer van hen verwacht, gitarist Albert Hammond Jr. excuseert zich in interviews omdat hij door zijn druggebruik iedereen teleurgesteld heeft… Dat hele ‘net niet’ vind ik zo cool. En hun muziek is het net wel helemaal voor mij.

***

Toen vorig jaar het gerucht ging dat ze na ruim vijf jaar weer met nieuwe muziek zouden komen en een collega me vertelde dat ze die zomer misschien wel door Europa zouden gaan touren, was ik dus misschien even iets te enthousiast: ik heb op de radio gezworen dat als The Strokes naar Werchter zouden komen ik al mijn kleren zou uittrekken als ze een van mijn lievelingsnummers, Under Cover of Darkness, zouden inzetten.

Ben ik daar effe goed af gekomen: geen Strokes te bespeuren tijdens de vorige festivalzomer. Helaas zijn een paar te alerte collega’s en luisteraars mijn grote woorden niet vergeten.

Maar ik kan niet voorspellen wat er dit jaar op Werchter zal gebeuren. Ten eerste is het door de coronamaatregelen nog eventjes onzeker of Werchter wel kan doorgaan en of The Strokes wel zullen touren. Ten tweede ben ik niet zeker of ik zin zal hebben om mijn kleren uit te trekken voor een volle festivalweide een paar weken nadat ik van mijn eerste kind bevallen zal zijn. Toen ik Arctic Monkeys twee jaar geleden voor het eerst zou zien – op Best Kept Secret – had ik ook gezworen dat ik in mijn broek zou pissen van puur geluk als ze Brianstorm zouden spelen, een iets minder aantrekkelijk vooruitzicht voor zowel mijzelf als de omstanders. Ik leer dus bij wat grootsprakerige weddenschappen betreft, maar misschien moet ik zulke dingen wat minder luidop zeggen in de toekomst?

Ik overweeg in elk geval om naar Werchter te gaan als The Strokes er spelen. Ik zal dan even mijn pasgeboren kind bij de bomma moeten laten en van mijn moederhart een steen maken. Ik zal dan naar Rotselaar rijden net voordat de show begint. Ik heb inlichtingen ingewonnen bij collega’s die al hebben moeten afkolven in de toiletten van Werchter en ik zal er staan, met of zonder kleren aan. Om de heerlijke teleurstelling van de beste gitaarband van de eeuw helemaal tot mij te laten komen.

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

De beste Strokes volgens Eva De Roo

1. Trying Your Luck

2. The End Has No End

3. Under Cover of Darkness

4. Reptilia

5. You Only Live Once (+ I’ll Try Anything Once)

6. 12:51

7. Bad Decisions

8. Machu Picchu

9. Is This It

10. Happy Ending

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content