Voormalig Crystal Castles-frontvrouw Alice Glass komt met een soloplaat en een filmrol als rots

Al was het bijna een dennenappel geworden. Acht jaar na haar vertrek uit Crystal Castles brengt Alice Glass haar eerste sololangspeler uit. En tegelijk stapt ze in de filmwereld.

Haar stem werd onherkenbaar vervormd, ze gaf zelden interviews en tijdens hun chaotische optredens durfden er al eens instrumenten te sneuvelen. Ten tijde van Crystal Castles was Alice Glass een enigma. Het Canadese electropunkduo, met Glass als frontvrouw en Ethan Kath achter een batterij elektronica, ontstond in 2006 in Toronto en had al snel succes bij jongeren die naar Skins keken en volwassenen met heimwee naar de grungescene van de jaren negentig. Tegen de release van hun derde plaat (III) (2012) waren ze een festivalfavoriet, namen ze een single op met Robert Smith van The Cure en eindigden ze 39e in NME’s lijst van beste albums van het decennium.

‘Ik was niet meer dan een pop, een leeg omhulsel’, zou Alice Glass later over die periode zeggen. Een jaar na de release van (III) kondigde ze haar vertrek aan. In 2017, midden in de MeToo-storm, maakte ze in een statement op haar website duidelijk waarom: Ethan Kath, met wie ze niet alleen de band vormde maar ook al sinds haar vijftiende een relatie had, had haar jaren misbruikt. Wat volgde, waren een hoop rechtszaken, singles over partnergeweld en nu een soloalbum waarop ze het trauma van zich af schrijft in dreigende electronica en teksten over heksen, wanhoop en (zelf)verwonding.

Ik heb veel naar je nummers geluisterd toen ik zelf door een break-up ging. Iets in de manier waarop je ‘got to be without love’ schreeuwt, deed me me beter voelen.

Alice Glass: (lacht) Dank je. Ik hoop dat mijn muziek mensen kan troosten. Dat nummer, Without Love, gaat over een periode waarin ik het gevoel had te leven zonder enige vorm van liefde, zonder enige menselijke connectie.

In Fair Game, een van je nieuwe singles, neem je de beledigingen die je te horen kreeg zélf in de mond. ‘You screw up everything’, zing je.

Glass:Ik heb die beledigingen vaak gehoord en een tijdje ook écht geloofd. Door er een nummer van te maken worden die eens zo krachtige woorden gewoon geluiden. Minder eng. Heel wat songs op de plaat gaan over het omkeren van machtsverhoudingen. Het album heet niet voor niets Prey: als je het roofdier in plaats van de prooi wordt, kun je de cirkel van geweld doorbreken.

Toen je Ethan Kath ontmoette, was je nog maar vijftien. Wat voor een kind was je eigenlijk?

Glass:Ik was altijd al een buitenbeentje, de ‘bad kid’. En als je eenmaal een reputatie hebt, krijg je op school overal de schuld van. Ik was permanent verbannen van de schoolbus nadat ik er per ongeluk het noodalarm had doen afgaan. Enkele jongens probeerden de prijs die ik op een poëziewedstrijd had gewonnen – en waar ik best trots op was – af te pakken. Ik ging achter hen aan, maar mijn rugzak raakte geblokkeerd en deed het alarm rinkelen. Sindsdien moest ik te voet naar huis.

Je veranderde ook al op jonge leeftijd je naam in Alice Glass. Waarom?

Glass:Ik ben opgegroeid in de punkscene van Toronto. Mijn vriendinnen hadden allemaal coole namen, maar ik heette Margo – niemand sprak me aan met mijn echte naam Margaret. Op een dag had ik met een vriendin pins gestolen. Op die van mij stond ‘Alice’. Toen de politie ons wat later tegenhield en ondervroeg, zei ik dat ik Alice heette. We kwamen er met schrik van af, ondanks de zakjes paddo’s en wiet die in onze jassen verstopt waren. De naam leek me geluk te brengen, dus besloot ik hem te houden. ‘Glass’ is gebaseerd op een van mijn favoriete stripfiguren, Hopey Glass (uit de cultcomic Love and Rockets , nvdr.).

***

Wanneer we haar spreken, is het middernacht in Palm Springs, Californië. Glass woont er met haar partner, producer Jupiter Keyes, drie katten en Jacob de pitbull, die aan haar voeten ligt te slapen . Langs de buitenkant ziet haar huis eruit als elk ander huis in de residentiële wijk. Binnen slingeren er doodskoppen rond, moet je verplicht alle spinnen in leven laten en naar verluidt woont er een familie uilen op zolder. Met andere woorden: exact hoe je je het huis van Alice Glass voorstelt. Zelf noemt ze haar esthetiek ’trauma core’, al had het net zo goed ’trauma gore’ kunnen zijn. Glass is een grote horrorfan: zo duiken in haar clips bovengemiddeld vaak bloederige ingewanden, gescheurde panty’s en kevers op.

En poppen. Veel poppen.

Glass: Ik heb die een poosje verzameld. Ik voelde me verbonden met de mooie, passieve porseleinen figuren. Ik denk dat veel slachtoffers van geweld zich lang als een pop hebben gevoeld. Machteloos, zonder stem.

Wat trekt je zo aan in horrorfilms?

Glass:Het bloed.

Je maakt deze maand je filmdebuut in King Knight, een komedie van cultregisseur Richard Bates Jr. over zelfverklaarde heksen uit LA. Als een pratende steen, dan nog.

Glass: (lacht) Inderdaad. Ik ben de stem van een vrolijke rots die het hoofdpersonage, een verdwaalde hippie, begeleidt tijdens zijn zoektocht naar zichzelf. Die steen is mijn ticket naar Hollywood.

Hoewel je auditie had gedaan voor de stem van de dennenappel, een minder vrolijke rol die uiteindelijk naar Aubrey Plaza, bekend als April uit Parks and Recreation, ging.

Glass:Ze dachten dat de film te donker zou worden als ik de dennenappel, de pessimistische reisgids, zou inspreken. Ze hadden allicht gelijk.