‘Via Karrewiet zijn de Russen er dan toch in geslaagd om te infiltreren in de kiescampagne’

Politici zijn niet altijd consequent als ze mogen opduiken in entertainmentprogramma’s, schrijft Knack Focus-redacteur Jonas Boel.

Wanneer er in de verre toekomst zal teruggeblikt worden op de kiescampagne van 2019, zal één beeld altijd weer terugkeren. Niet John Crombez die Bart De Wever voorleest uit zijn eigen partijprogramma over het optrekken van de pensioenleeftijd. Niet De Wever en Hilde Crevits die zo lief mogelijk voor elkaar proberen te zijn in De Zevende Dag.

Het zal een fragment zijn uit zijn De Grote Karrewiet Verkiezingsshow, waar zes partijvoorzitters zich lieten verleiden tot het uitbeelden van een soort ketamineversie van de vogeltjesdans: de skibidi, een viraal danshitje van Little Big, een bende cartooneske ravers uit Sint-Petersburg, die ooit onder de vleugels werden genomen door Die Antwoord.

De zes nationale kopstukken – Peter Mertens van PVDA ontsprong de dans – die zich in het purperen decor van Ketnet, tussen de opblaasbare palmbomen en eenhoorns, een spastische choreografie probeerden aan te meten: het is een hallucinant beeld. Wie sprak daar ooit van de Teletubbies?

Met de skibidi zijn de Russen er dus toch in geslaagd om te infiltreren in de verkiezingscampagne. Ook Tom Van Grieken, de kopman van Vlaams Belang, stond op Ketnet namelijk vrolijk mee te shaken – van Zwanworstjes naar hansworst. De Poetin-fanboys in zijn partij zullen er niet rouwig om zijn.

Opmerkelijk, omdat de openbare omroep er blijkbaar geen graten in ziet om extreemrechts op te leuken, maar ook omdat Filip Dewinter vele malen fulmineerde tegen politici die in entertainmentprogramma’s, en ik citeer, ‘de vrolijke Frans uithangen’.

In januari 2014 diende het Vlaams Belang zelfs een decreet in om dergelijke, vrijblijvende tv-optredens te verbieden, uitvarend tegen politici die ‘dergelijke programma’s gebruiken als een gratis imagocampagne’. Vandaag rekent Dewinter zich rijk in zijn busje voor ‘schurftmigranten’, mét dank aan de VRT.

Allemaal de schuld van Wilfried Martens. Echt. Toen de voormalige premier in 1984 dansend met Jane Birkin het Filmfestival van Gent opende, zijn ‘de muren tussen politiek en de meer frivole sectoren gesloopt’, aldus communicatiewetenschapper Frank Thevissen in 2004 in Knack. ‘Sindsdien zijn de grenzen helemaal vervaagd’.

De brave slow van Martens met Birkin kwam hem destijds dan ook op heel wat gefronste wenkbrauwen te staan. ‘Dat was geen gezicht en ik betwijfel of het hem wel goed heeft gedaan’: woorden van Siegfried Bracke, in Het Belang Van Limburg, in 2002. Toen was Bracke nog VRT-journalist, tegenwoordig is hij Kamervoorzitter voor N-VA. Nochtans stond ook zijn eigen partijbaas de skibidi te huppelen – al zag je een onwennige BDW tegelijk ook wel denken: zet die ploat af.

Popmuziek en politiek, het is eenrichtingsverkeer. Wat mij betreft kan er niet genoeg politiek in de popmuziek zitten, maar muziek in de politiek? Hoeft niet, neen, dank u wel. Denk maar aan de houterige danspasjes van Theresa May, eind vorig jaar, tijdens een partijcongres. Of aan het opbod tussen SP.A en N-VA om de girl power van Beyoncé te claimen, toen beide partijen begin dit jaar uitpakten met (Run The World) Girls tijdens hun respectievelijke nieuwjaarsrecepties.

Ook die campagne van Radio 1 – ‘Politiek of muziek, bij Radio 1 hoeft u niet te kiezen’ – vind ik dus maar niks. Vooral die ludiek bedoelde tv-spot. Elke politicus krijgt er een eigen, toepasselijk ’themamuziekje’ toebedeeld. Een stukje uit Red Red Wine van UB40 voor de rode John Crombez, Blue van Eiffel 65 voor de blauwe Gwendolyn Rutten van Open VLD, enzoverder. Bart De Wever moet het doen met Mellow Yellow, een hit uit 1967 van folkrocktroubadour Donovan. Oh ironie.

Want hoog loopt de Vlaams-nationalist niet op met de sixtiesidealen van weleer. In een interview met Humo, in oktober 2012, neemt hij de soixante-huitards op de korrel, en stelt ze in één adem verantwoordelijk voor het huidige onveiligheidsgevoel: ‘Het ‘vrijheid, blijheid’-model dat in 1968 het nieuwe paradigma is geworden, heeft niet de gelukkige samenleving opgeleverd waar we van droomden. (…) Dat moeten we dus bijsturen: niet in de afbouw van vrijheid, maar in de opbouw van verantwoordelijkheid. Zodra je oog voor dat probleem hebt, zie je het verband met heel wat fenomenen: het gebruik van antidepressiva, psychische problemen, agressie en onbeschoftheid, roesmiddelen, eenzaamheid.’

Ziezo. Het is de schuld van de hippies dat we met z’n allen depressief zijn en aan de dope zitten. Vrijheid en blijheid blijken zowaar schadelijk voor onze gezondheid. Skibidi nog aan toe!