Verslag van Rock Herk
De duisternis begon langzaam te vallen over de Limburgse weide. De grote namen zoals Black Box Revelation en Dinosaur Jr. stonden klaar om op het podium te verschijnen. Niet alleen wij, maar u, het publiek, had er nog eens goed zin.
Black Box Revelation Snedigheid gevraagd
Het bluespunk duo uit Dilbeek wisselt een reeks buitenlandse optredens af met een handvol binnenlandse optredens. Een mens zou voor minder vermoeid uitzien. Zo ook frontman Jan Paternoster, maar eenmaal op het podium en met een gitaar in zijn handen viel daar niets meer van te merken.
Black Box Revelation heeft ook al ondertussen een serieuze fanbasis opgebouwd. De eerste vijf rijen konden moeiteloos elk woord meezingen. Maar helaas waren we er niet om het publiek zijn kwaliteiten te beoordelen, maar die van de groep op het podium.
Echt overtuigen deden ze niet. Ze pasten hetzelfde trucje toe bij ongeveer al hun songs: eerst de boel wat vertragen tot ongeveer nul om dan weer het tempo op te pikken. Ook de verkenningstochten van de gitaarpartijen voelden soms wat overbodig aan.
Jammer, want nummers zoals “High On A Wire” en “I Don’t Want It” misten daarom hun snedigheid en als bluespunk iets nodig heeft dan is het wel snedigheid.
Gallows Stadsguerrilla
De DIY-ethos van punk druipt er bij Gallows af. Ze spelen meestal met dezelfde intensiteit als Minor Threat of Black Flag in de jaren ’80. Op plaat doet het zelfs bij momenten denken aan Refused.
Gallows toverde de Vice Stage in een paar seconden om naar een achtergrond van hun stadsguerrilla. Van bescheidenheid hadden de mannen weinig kaas gegeten, want ze verkondigden als snel dat ze ‘The best punk band from England ever’ waren.
Zo een vaart liep het natuurlijk niet, maar ze waren vermakelijk voor de vijftienjarige in ons. Wie brult er niet graag eens mee tijdens een “Mondo Chaos” ‘fuck the world, fuck the world, I say it’s already fucked’. Er zijn ergere guilty pleasures.
Gallows was zeker niet de beste punkband aller tijden, maar binnen hun hardcore genre namen ze vanavond een plaatsje binnen de kopgroep.
Dinosaur Jr. Helden zonder meer
Je kan er moeilijk onderuit, Dinosaur Jr. zijn levende legenden. Het is geen understatement dat er honderden groepjes binnen omtrek van 150 km schaamteloos hebben geleend bij Dinosaur Jr. Als het er niet meer zijn.
Soms is het wel oppassen van levende legendes. Zo zijn The New York Dolls en The Smashing Pumpkins maar een schim van wat ze vroeger waren. Laat ons maar zwijgen over “Lulu” van Metalica en ex-Velvet Underground opperhoofd Lou Reed.
Voor jongelingen die niet goed weten hoe deze band klinkt, zoals Deerhunter maar dan met een een muur van gitaarversterkers.. Ze deinzen niet terug om een jam aan het einde van hun song te breien. Ze openden hun set met een iets langere versie van “Thumb” aangelengd met een gitaarsolo van J. Mascis .
Wie opdaagde voor het nieuwe werk van Dinosaur Jr., kwam van een kale markt terug. De meeste klassiekers zoals “The Wagon” en “Out There” passeerden de revue. Het was wel nog wachten tot hun magnus opus van luid-stil dynamiek, “Feel The Pain”, voor een eerste hoogtepunt.
De helden van de Amerikaanse Lo-Fi speelde nog keurig verder, maar hun cover van The Cure, “Just Like Heaven”, zorgde niet voor een tweede hoogtepunt. Niet dat het slordig was, maar een groep zoals Dinosaur Jr. mag wel wat meer brengen. Even lijkt er hoop wanneer ze “Freak Scene” inzetten, maar toen ze hun set beëindigden met “Sludgefeast” overheerstte het gevoel dat het beter kon.
De headliner van de dag bevestigde zijn status als grootmacht, maar het mocht van ons nog dat tikkeltje meer zijn. (Ja, we weten het. We zijn moeilijke mensen.)
We Have Band Monochroom
In een vorig leven werkte het trio nog werknemers bij platenmaatschappij EMI, maar na een C4 kwam daar verandering in. Ze deden mee aan Rock Rally voor een plaatsje op Glastonbury een vier jaar geleden en de rest is geschiedenis.
Op Les Nuits Botanique wisten ze nog de hele zaal aan het dansen te krijgen, maar nu openen ze hun set terecht met het nummer ‘Where Are You People’. Het leek alsof het merendeel van het publiek de wei al verlaten was. Natuurlijk werkt dat demotiverend op een groep, maar We Have Band probeerde dat te vergeten op de tonen van dansbare postpunk.
Zeker “Oh!” en “Centerfolds & Empty Screens” hebben wat weg van Pig Bag en ESG. Soms leek het wel op een kopie, maar eerder een zwart wit kopie in de plaatsen van een kleurenkopie.
Yuksek Geen champagne, maar cava
Yuksek, met liveband, had misschien de Franse feestdag tot op het einde zitten vieren, want ze kwamen een poos te laat op het podium aan. Al vanaf de eerste noot van “You Should Talk” kregen we die typische Franse electropop van Ed Bangers voorgeschoteld.
De groep uit Reims probeerde om op gelijke hoogte te komen met pakweg een Justice en met “Extraball” geraakten ze toch in de buurt. Laten we zeggen dat Yuskek geen champagne was, maar toch op zij minst een lekkere cava.
Ook deze band moest tevreden zijn met maar een half gevulde zaal, maar ze bleven gaan tot en met de laatste drumslag van het laatste nummer “Tonight”. Yuksek nodigde uit naar meer, maar vanavond was het genoeg geweest.
Piet Van de Velde
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier