Vendredi sur mer vindt de Franse pop opnieuw uit: ‘Geen kwestie van vinden, maar van durven’
Op haar debuutalbum Premiers émois vangt Vendredi sur mer alles wat Franse synthpop zo verleidelijk maakt. Hijgerige vocals. Volzinnen die langs getuite lippen rollen alsof ze in een cornet d’amour gedrenkt werden. Vederlichte electro die je meeneemt naar de stranden van Saint-Tropez. Wat er dan zo bijzonder aan is? Charline Mignot komt uit Zwitserland.
Ligt het aan de opwarming van de aarde? Aan de gilets jaunes die de steeds groter wordende economische contrasten in het land blootleggen? De invloed van Brusselse trendsetters (Angèle, Roméo Elvis, Stromae) met hun aangeboren talent voor absurdisme en zelfrelativering? Feit is dat de nieuwe lichting Parijse popartiesten volop de zo typerende melancholische, sensuele French touch omarmt, maar dit keer overgoten met een siroop van humor.
De 24-jarige Charline Mignot, de vrouw die schuilgaat achter het eenmansproject Vendredi sur mer, is een van de telgen uit die nouvelle vague. Eigenlijk is ze geboren in het Zwitserse Genève, maar tegenwoordig noemt ze zichzelf in de eerste plaats Parisienne. Daar woont ze intussen vier jaar, nadat ze op haar achttiende eerst naar Lyon emigreerde in het kader van hogere studies letterkunde en er vervolgens op een expo ontdekt werd… als zangeres. ‘Ik deed er mee aan een foto-expo over mode en ik had één song in elkaar gebokst om tijdens de tentoonstelling af te spelen. Blijkbaar vond Paul dat zo bijzonder dat hij me erover aansprak en stimuleerde om daar meer mee te doen. Het was niet iets waar ik al aan gedacht had. Als kind droomde ik wel van een leven in Parijs, maar dan als fotografe.’
In mijn songs verplaats ik me soms in een man, dan weer in een vrouw. Dat eerste is wel heel wat makkelijker.
Paul is Paul Andrieux, baas van Profil de Face, een label dat zowel muziek, fotografie als videoclips produceert. Hij wakkerde bij Mignot de ambitie aan om de stap naar haar droomstad te zetten. Ze kon er werk als modefotografe combineren met probeersels in de plaatselijke muziekscene, begeleid door Lewis OfMan, een jonge producer die bij hetzelfde label onder contract stond. Al die elementen kwamen netjes samen toen het modehuis Sonia Rykiel eind 2016 een song van Vendredi sur mer gebruikte voor een defilé tijdens de Parijse modeweek. La femme à la peau bleue betekende de aanzet tot een volwaardig debuutalbum: Premiers émois, dat sinds dit voorjaar in de winkels ligt. Daarop mengt ze vrolijk verschillende periodes uit de Franse muziekgeschiedenis: hijgerige parlando uit de jaren zestig, glanzende seventiesdisco, kitscherige synthpop uit de jaren tachtig en iets wat ze zelf graag hedendaagse rap délicat noemt. Een soort Eurovisiesongfestival- medley noemen wij het, maar dan enkel met de winnende songs. Daar moet je voor zijn, akkoord, maar een antiserum tegen het gif dat in deze warrige politieke tijden volop gespuid wordt, is het zeer zeker.
Denken in beelden
Een concert van Vendredi sur mer wordt al snel een broeierig kitschfeest, zoals we onlangs nog tijdens haar passage op Les Nuits Botanique mochten ondervinden. Compleet met dansers, kostuumwissels, stuntelige danspasjes van haarzelf, en centraal op het podium een reusachtige venusschelp waarin ze als een wulpse zeemeermin ligt te kronkelen.
Dat visueel prikkelende universum lijkt logisch, gezien schatplichtig aan Mignots achtergrond in de fotografie en mode, maar vreemd genoeg laat ze het artwork van haar muzikale project over aan anderen. ‘Aanvankelijk dacht ik de videoclips zelf te draaien, maar ik stond te dicht bij de songs, dan neig je je woorden te letterlijk te vertalen naar beelden. Het is verhelderend om iemand anders je muziek te laten interpreteren. Tegenwoordig fotografeer ik trouwens enkel nog voor mezelf. Dode landschappen, geen portretten meer. Voor mijn clips kwam ik uit bij Alice Kong, een vriendin die ik leerde kennen in de Parijse fotografiescene. Wat toch een gokje was: La femme à peau bleue was de eerste clip die ze ooit draaide. (lacht) Dat Sonia Rykiel dat nummer gebruikte, was redelijk zot: ik had op dat moment maar twee songs geschreven en plots mocht ik naar een belangrijk defilé. Ik was een meisje van eenentwintig dat net Parijs ontdekte. Een mooie start, dat was het wel. Ondertussen heb ik weleens dj-sets gedaan voor Gucci en andere merken, maar zo speciaal is dat niet, dat doen heel veel artiesten in Parijs.’
Zonder muzikale opleiding twijfel je toch wat meer om je te uiten voor een publiek.
Niet té
Ondanks haar duidelijk gezongen teksten – ‘Mijn liedjes worden soms door anderstaligen gebruikt om Frans te leren, omdat ik blijkbaar duidelijk articuleer. Misschien zit er wel een grote afzetmarkt in mijn muziek als studiemateriaal.’ – ontstaan haar nummers in de eerste plaats als beelden of filmscènes. Op die manier drukte ze zich aanvankelijk ook uit toen ze zich met Lewis OfMan terugtrok in een Frans landhuis om aan haar debuutalbum te werken. ‘In het begin was onze communicatie daarover heel rudimentair: ik wil een ballade met zang en piano, zoiets. ( lacht) En dan gaf ik voorbeelden van films van Vladimir Cosma of soundtracks van Philippe Sarde om een bepaalde sfeer aan te geven. Ik legde hem uit dat ik trieste liedjes wilde maar ook niet té. Joyeux mais pas trop. Pour danser, mais pas trop. Gaandeweg leerde ik bij over het productieproces en kon ik me steeds beter uitdrukken over de klanken die ik zocht.’
Ook haar stem moest ze gaandeweg vinden. In haar eerste nummers beperkte Mignot zich veelal tot een soort parlando. ‘Het was geen kwestie van vinden maar van durven. Zonder muzikale opleiding twijfel je toch wat meer om je te uiten voor een publiek.’
Dankzij queer getinte clips (zie Les filles désir) groeide Charline Mignot in Parijs, waar ze deel uitmaakt van de scene rond Angèle en haar artdirector Charlotte Abramow, uit tot een icoon van de lgbtq-beweging. Wat ze best wel vreemd vindt: ‘Wanneer ik schrijf, heb ik doorgaans geen boodschap in gedachten. Maar als ik het resultaat dan beluister, moet ik toegeven dat er een hedendaagse thematiek in zit. Soms verplaats ik me in een man, dan weer in een vrouw. Dat eerste is wel heel wat makkelijker. (gniffelt) Het is gewoon leuk om met die genderfluïditeit te spelen, maar ik hoop dat er snel een tijd aanbreekt dat daar zelfs geen vragen meer over gesteld worden.’
Dour op 14/7, om 19.00 uur in La salle polyvalente.
Ook die dag te zien: onder meer Asap Rocky, Roméo Elvis, Mr. Oizo en Fat White Family.
Premiers émois
Uit bij Profil de Face.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Charline Mignot
Geboren in 1995 als Charline Mignot in Genève, Zwitserland.
Verhuisde naar Lyon om er literatuur te studeren.
Trok in 2015 naar Parijs, waar ze modefotografie combineerde met haar eerste stapjes in de muziek.
Modehuis Sonia Rykiel gebruikte haar song La femme à la peau bleue eind 2016 tijdens een belangrijk defilé.
Bracht begin 2019 haar debuutplaat Premiers émois uit, met daarop de puike singles Ecoute chérie en Les filles désir.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier