The Cure is met voorsprong de strafste band die we tot dusver bezig hebben gezien op Rock Werchter. Althans, muzikaal gezien.
DA GIG: The Cure, Main Stage, 22.45u
IN EEN ZIN: Meesterschap, maar zonder franjes.
HOOGTEPUNTEN: ‘A Forest’, ‘Lullaby’, ‘Friday I’m In Love’, ‘Boys Don’t Cry’
DIEPTEPUNT: De wat ongelukkige setopbouw, die de aandacht bij momenten deed verslappen
BESTE QUOTE: Geen, want er was nauwelijks interactie met het publiek
De vocaal verbazende Robert Smith -qua uiterlijk een kruising tussen Ozzy Osbourne en Antony Hegarty – en de zijnen wurmden zich vakkundig doorheen hun indrukwekkende oeuvre, en leverden een set af die zowel het donkere (‘One Hundred Years’) als het frivolere The Cure (‘Bananafishbones’) liet zien. Uiteraard hoorde daar een karrevracht aan hits bij, met ‘A Forest’ – voorzien van een heerlijke teaser-intro -, ‘Lullaby’ en de slottandem ‘Friday I’m In Love’ en ‘Boys Don’t Cry’ als absolute uitschieters.
De band stond nagenoeg twee uur op de planken, maar communiceerde nauwelijks met het publiek. Niet dat volksmennerij een aspect is dat wij doorgaans het vermelden waard vinden bij concerten, maar het zorgde er wel voor dat de vonk niet helemaal oversloeg op het publiek. De spanningsboog was af en toe een beetje zoek. Er zat te weinig reliëf in de set te om de aandacht van de toeschouwers een heel concert lang vast te kunnen houden.
Maar de vraag die wij ons vooraf stelden was: ‘Kan The Cure zijn gloriedagen doen herleven?’ En dat deden ze, laat daar geen misverstand over bestaan. (MI)
SETLIST: Tape / Open / High / The End of the World / Lovesong / Push / In Between Days / Doing the Unstuck / Just Like Heaven / From the Edge of the Deep Green Sea / Pictures of You / Lullaby / The Walk / Bananafishbones / Play for Today / A Forest / Primary / Shake Dog Shake / The Hungry Ghost / Wrong Number / One Hundred Years / End // Friday I’m In Love / Boys Don’t Cry
