Arcade Fire, partijvoorzitter van de indierock, voert met ‘We’ een imagoherstellende campagne

Na een halve miskleun van een plaat en enkele jaren bezinning haalt Arcade Fire opnieuw het niveau van The Suburbs op We.

Win Butler en Régine Chassagne, de tweespan van Arcade Fire, waren de laatste paar platen de weg kwijt. Op Reflektor (2013) snuffelde het koningskoppel van de postapocalyptische kampvuurmuziek aan new wave, maar over de hele lijn boeien lukte niet, waarna Everything Now (2017) aanvoelde als een pretentieuze satirische discoavond in Abba-thema. Arcade Fire werd een groep in verval, eerder irritant dan relevant.

De pandemie kwam onaangekondigd, maar wel gelegen. Op het moment dat de Canadese band zijn zesde studioalbum wilde inblikken, stuurde het virus Win Butler opnieuw naar zijn hobbykamer, waar hij naar verluidt ‘records and records’ bij elkaar pende. Door langer dan verwacht te schrijven, schrappen en schaven aan nieuw werk heeft Butler de wederopstanding van Arcade Fire ingeleid.

We is een imagoherstellende campagne van de partijvoorzitters van de indiefolk die zich Conner Rousseaugewijs in eigen voet hadden geschoten door hun roots te verloochenen. We mikt op het sentiment van The Suburbs (2010), al blijft de deur op een kier voor de machinerie. Age of Anxiety II (Rabbit Hole) is meer LCD Soundsystem dan vintage Arcade Fire, maar de pulserende pop voelt niet als een parodie, wat op Everything Now wel vaak het geval was.

Een regisseur die The War on Drugs zou vragen om een sterfscène in Grey’s Anatomy vorm te geven, krijgt Age of Anxiety I toegestuurd. En dat is als compliment bedoeld. Het zit ‘m in een zekere saaiheid die vervelt tot epische grandeur – Transatlanticism van Death Cab for Cutie is nooit veraf. Songs die zowel tijdens rouwstoeten als arenashows een meerwaarde zijn, blijven een onderschat fenomeen.

Het opgefokte The Lightning I, II is een calorievriendelijk alternatief voor pepmiddelen, ergens tussen klassiekers No Cars Go en Rebellion (Lies) in. Arcade Fire komt zelfs weg met de Chvrches-achtige campy electropop van Unconditional II (Race and Religion), waarin Peter Gabriel Régine Chassagne van weerwoord dient. Enkel van End of the Empire I-IV – een samenraapsel van matige ideeën uit het verleden – vraag je je af of het een mooi dan wel suf nummer is.

Anders dan met Reflektor en Everything Now hebben de troepen van Win Butler nog eens een plaat gemaakt die weerlegt dat Arcade Fire een band op zijn retour is.