Tien van Jeff Hanneman

Van het destijds controversiële Angel of Death tot het omineuze South of Heaven: wijlen Jeff Hanneman had meer dan een vinger in de ziedende Slayerpap. Een playlist als hulde aan een van de meest invloedrijke gitaristen en songschrijvers die de metal ooit heeft voortgebracht.

Waarom net Slayer uitgroeide tot een haast niet te kopiëren monument kon je jarenlang aflezen aan de stickers op Hannemans gitaar. Geen Flying V, al dan niet met tijgerstrepen, zelfs geen enkele verwijzing naar andere metalgroepen. Wel het yin-yangsymbool, het logo van American footballteam Oakland Raiders, en vooral: veel punk en hardcore: de smoel van Johnny Rotten en de logo’s van Black Flag, Dead Kennedys en Wasted Youth.

Slayer vermengde – meer dan bijvoorbeeld die andere speed/thrashmetalpioniers Metallica – punk met metal tot een razendsnelle aanslag op de trommelvliezen, met waanzinnige solo’s waarin hij en Kerry King voortdurend van lead- en ritmegitaar wisselen, terwijl de tremolo-arm de noten alle kanten op doet schieten. De agressie van punk met de ingenieuze toonladdertjes en snarenbravoure van de metalfreak: het was nog nooit zo opzwepend gebracht, en het is eigenlijk nog altijd onovertroffen.

Een andere ‘hobby’ van Hanneman heeft in het verleden meer wenkbrauwen doen fronsen. Met Lemmy van Motörhead deelt hij een sterke interesse in het nazisme en WO II. De rechten op Hannemans muziek zijn bijvoorbeeld ondergebracht bij zijn maatschappij Pennemunde Music – Peenemunde is een Noord-Duits plaatsje waar V2-bommen werden gebouwd. Toen de gitarist een nummer schreef over de beruchte kamparts dokter Mengele, Angel of Death, was het hek helemaal van de dam, ook al zit er geen enkel blijk van sympathie voor de man of de nazi-ideologie in het nummer, en heeft de groep zich nadien ook altijd gedistantieerd van het nazisme. Een vieze hardrocker is altijd een beetje verdachter dan een academicus die zich op de wereldbrand stort.

De plaat waarop dat nummer stond, Reign in Blood (1986), liet een tijd op zich wachten, omdat Columbia Records er zich, onder meer vanwege Angel of Death, niet aan wilde verbranden. Het was ook het eerste album waarop Slayer met producer Rick Rubin, de man ook achter de comeback van Johnny Cash, in zee ging, en het album werd zonder meer de grootste metalclassic van de voorbije dertig jaar. Tien nummers die op de opener en het slot na rond een dikke twee minuten afklokken, razendsnelle rifffestijnen zonder één zwak moment, en op één na allemaal geschreven of meegeschreven door Hanneman.

De muziek van opvolger South of Heaven (1988) vloeide ook zo goed als volledig uit het brein van Hanneman. Tracks zoals het titelnummer blinken uit in een ander favoriet Slayerkunstje: begin traag met een simpel creepy melodietje en voer de snelheid geleidelijk op.

In deze lijst had evengoed At Dawn They Sleep kunnen staan, of Hell Awaits, of Chemical Warfare, maar als introductie kan het bijna volledige Reign in Blood dienen – alleen Piece by Piece, van King, ontbreekt. Als marche funeraire voegen we er nog South of Heaven aan toe, een nummer over de hel op aarde. Moge Hanneman de hemel down under wachten. (KJ)