Thibault Christiaensen: ‘Ik ben een onverbeterlijke fanboy, en soms wordt het wat gênant’

Hij kwijlt nog steeds mensen onder vanaf het podium, en als hij rommel ziet, wil hij er nog altijd muziek mee maken. En toch is Thibault Christiaensen stilaan volwassen geworden. Een beetje dan toch. ‘Ik zou niet weten waarom wij in godsnaam krampachtig ‘vernieuwend’ moeten zijn met beats, blieps en autotune.’

Het zijn drukke dagen voor Equal Idiots-frontman Thibault Christiaensen. Een nieuwe plaat, een AB-show en een nieuw appartementje in Deurne dat dringend van plinten en likjes verf voorzien moet worden. ‘Maar liever gezellig druk, dan niks omhanden hebben’, schokschoudert Christiaensen van onder zijn zwarte KEMPEN-hoodie. ‘We mogen niet klagen.’

Dat laatste is, zoals u weet, bij lokale wet verboden in het noordoosten van België.

Christiaensen grijnst en steekt een vuistje in de lucht, de duim uitgestoken en ergens in het midden zwevend, als een Romeinse keizer met acute keuzestress. ‘Ik zag Tom Boonen en Wout van Aert dat ooit doen. Een beetje cringy, maar blijkbaar is dat de officieuze Kempengroet: het gaat niet echt goed, niet echt slecht, maar gewoon ça va.’

Passons. Vorige zomer walste het Hoogstraatse rammelrockduo niet alleen Pukkelpop plat vanaf het hoofdpodium, maar bricoleerden Christiaensen en drummer Pieter Bruurs op een strak dieet van negroni, gerookte zalm en heksenkaas ook naarstig aan een opvolger voor Eagle Castle BBQ. Tweeënhalf jaar na dat debuut verschijnt deze week Adolescence Blues Community. En de Nieuwe Lichting-alumni blijken zowaar volwassen geworden. Een beetje toch. En met frisse tegenzin. ‘Pieter en ik moesten even wennen aan een nieuwe realiteit’, geeft Christiaensen toe. ‘We zijn niet langer twee studenten die lessen konden skippen om mee te doen aan De Nieuwe Lichting. Plots waren we jongvolwassenen die appartementen kochten, werk zochten en het leven toch een beetje serieus moesten nemen. Terwijl ik er als de dood voor ben om te snel serieus te worden.’

Ondertussen zijn beide Idiots ook aan het werk, Bruurs als zelfstandig interieurdesigner, Christiaensen combineert zijn opdrachten bij Studio Brussel met een redacteursfunctie bij productiehuis Roses Are Blue (Eén jaar gratis). ‘Het is al bij al een goed jaar geweest, waarin ik zes op de zeven dagen aan de slag was. Maar toen ik net afgestudeerd was, zag ik het toch allemaal wat pessimistischer in.’

‘Unemployment, no money, failure. But everybody thinks that’s okay’, zing je op de nieuwe plaat, in Adolescence Blues. Stamt dat uit die tijd?

Thibault Christiaensen: Iedereen om mij heen zei: ‘Ge moogt toch niet klagen, Thibault? Alles komt wel in orde.’ Ze hadden ongetwijfeld gelijk, maar ik had geen werk, was onzeker en telkens als mijn lief ging werken, zat ik op ons appartement te stinken en te kniezen. Maar goed, dat was een momentopname. Want ik mag – sorry – echt niet klagen.

Ben je ook als tekstschrijver volwassener geworden? Er lijkt overal iets meer vlees aan te hangen.

Christiaensen:(protesterend) Op de eerste plaat stonden toch ook wat diepere teksten? Zo had ik het een en ander uit de Griekse en Romeinse mythologie gehaald.

Met permissie, maar een nummer waarop je ‘I want a hammer to smash my brains’ zingt, wordt niet per se intelligenter omdat je het Styx noemt.

Christiaensen:(grinnikt) Oké, ik heb misschien wel iets langer nagedacht over de teksten. Net zoals we deze keer in de studio ook doordachter te werk zijn gegaan. De eerste plaat was toch vooral knallen en achteraf bekijken wat we nog konden opwaarderen. Het is nu allemaal iets minder puberaal. Niet volwassen. Gewoon minder puberaal. (lacht) Anderzijds gaat een nieuw nummer als Alphabet Aerobics ook maar gewoon over een niet-zindelijk klein kind. En Dogs gaat over hoe ik de twee honden uit mijn jeugd mis.

‘Deze plaat is de welgekomen beuk tussen het overaanbod aan atmosferisch gefriemel waarmee we vandaag worden doodgeslagen’, bedachten jullie je in de perstekst. Dat moet zowat de eerste – halve – sneer zijn waarop ik jullie ooit heb kunnen betrappen.

Christiaensen: Zo bedoelden we het niet. Het is meer een reactie op de recensenten de vinden dat Equal Idiots telkens weer volgens hetzelfde, weinig vernieuwende recept koken. Maar wij pretenderen ook niet dat we rock-‘n-roll willen heruitvinden. Volgens mij kan dat niet eens. Zoals Ty Segall het zegt: ‘The only flaw of rock ‘n’ roll is repetition.’ De enige ambitie die wij hebben, is muziek maken die we zelf graag horen. Te verstaan: rammelmuziek met maximaal vier akkoorden. Rammelmuziek waar al eens een jeugdhuis op afgebroken kan worden. Ik zou niet weten waarom wij in godsnaam krampachtig ‘vernieuwend’ moeten zijn met beats, blieps en autotune.

Op Eagle Castle BBQ gingen jullie onder meer met besteklades aan de slag. Deze keer klinken er kokosnoten op Cowboy Mambo’s Desert Dream.

Christiaensen:Een goed westernnummer heeft kokosnoten nodig. En een hoorn.

Waarom?

Christiaensen:Vooral omdat we die hadden liggen in de studio. (lacht) ‘O, en kijk daar in de hoek, dat trekzakje van de rommelmarkt kunnen we ook wel in de plaat verwerken. En als we nu eens wat proberen met die handboor?’ Eigenlijk hebben we weer heel rare dingen uitgehaald. Voor Adolescence Blues hebben we bijvoorbeeld ook het Hoogstraatse kinderkoor – op de warmste dag van het jaar – naar onze kokende studio gelokt.

Moest en zou je ook een westernnummer maken?

Christiaensen: Dit gaat lullig klinken, maar ik had dat riffje al twee jaar liggen. Maar toen maakte Glints met Gold Veins vorig jaar plots ook zo’n heerlijk Ennio Morricone-nummer. En kwamen Compact Disc Dummies met een cowboyversie van Balthazars Fever. En internationaal deden Mac DeMarco en Black Lips iets gelijkaardigs. Nu lijkt het dus alsof wij pas de zoveelste in rij zijn.

Terwijl we allemaal weten dat de Morricone-revival zeven jaar geleden al ingezet werd met de countryplaat van Jo Vally. Die om onverklaarbare redenen niét Death Vally heette.

Christiaensen:(lacht) Oké dan. Het is inderdaad geen nieuw fenomeen. Nu goed, het werd gewoon tijd dat Equal Idiots een cowboynummer had. Het contrasteert ook wat met de rest van de plaat, maar we overwegen toch om het nog als single uit te brengen. Niet het minst omdat ik een rare clip met cowboyhoeden en shetlandpony’s in mijn hoofd heb.

Ook op het podium lijken jullie volwassener geworden. Jullie spelen niet alleen strakker, maar er lijkt tegenwoordig ook beduidend minder op elkaar gefluimd te worden.

Christiaensen: Pieter tuft niet meer terug, dus ben ik er maar mee gestopt. Onbeantwoord getuf is gewoon grof. (grinnikt) Nu goed, dan tuf ik wel op mezelf. Ik maak er tegenwoordig een sport van om omhoog te spuwen en mijn eigen fluim weer op te vangen. Het heeft wel iets. Behalve die keren dat die vol in mijn gezicht landt en ik verder moet spelen met een kop vol fluim. (denkt na) In Toothpaste Jacky is er ook altijd een moment waarop ik wat motorbootgeluidjes richting publiek maak. Alleen had ik onlangs zo veel speeksel in mijn mond dat ik een vrouw op de eerste rij helemaal onder heb gekwijld. Het wordt dringend tijd dat we poncho’s en veiligheidsbrillen gaan verkopen tijdens onze shows.

***

In februari 2019 haalde Studio Brussel Christiaensen binnen als een van de gezichten van de vernieuwing van zender. In Rock & ros mocht hij twee seizoenen lang elke zondagavond inkijk geven in zijn platenkast. En met Stijn Van de Voorde roadtripte hij zich voor VRT Nu een eind door de muziekgeschiedenis in Rock ‘n’ Roll High School. ‘Ik wilde altijd al voor StuBru werken, maar maakte me geen illusies, gezien dat sappige Kempische accent van mij. Blijkbaar was dat geen obstakel voor hen. Ik mocht gewoon zijn wie ik was. En als er nu één ding is waar ik echt goed in ben, dan is het zijn wie ik ben. (grijnst) Blijkbaar heb ik een groot naturel. Of zoals Christophe Lambrecht me zei, een paar weken voor het noodlot toesloeg: ‘Als jij zegt dat X de beste punkband van de Kempen is, geloof ik je meteen.’ Dat is nog altijd het mooiste compliment dat ik ooit gekregen heb. Blijkbaar ben ik dan toch niet aan het semmelen, maar doe ik effectief iets nuttigs.

Was je wéér met jouw fetisjpunkband Crackups aan het leuren?

Christiaensen: Ja. En dat zal ik blijven doen. Ik zie het zowat als mijn plicht om lokale bands op de radio te krijgen. En ik zeg niet dat ze hun comeback hebben gemaakt omdat ik maar bleef aandringen, maar ik hoop dat ik hen toch een zetje gegeven heb. Hun gitarist Thomas Valkiers is ondertussen onze vaste producer en zowat het derde lid van Equal Idiots. Drummer Niels Meukens bepaalt mee onze drumsound, gitarist Toon Van Looy verzorgde backings en bassist Siebe Le Duc verzorgt ons artwork. Om maar te zeggen: Crackups heeft een stevige hand in onze plaat gehad. En dat allemaal omdat ik destijds zo’n voze groupie was die per se onze debuutplaat in Thomas’ studio wilde opnemen.

Ben jij zo’n onverbeterlijke fanboy?

Christiaensen:(knikt) Vrij zeker dat Crackups, maar net zo goed Psycho 44, vaak gedacht hebben: ‘Fuck, daar is die overenthousiaste rosse weer. Straks komt die weer vragen of hij onze gitaarkoffer mag dragen.’ (lacht) Die groepen hebben me nu eenmaal gevormd als muzikant, net zoals Black Box Revelation en Balthazar dat hebben gedaan. En sorry, dan ga ik fanboyen. En hard. Daarom kun je Pieter en mij ook met groene driehoeken op ons gezicht zien in de clip van Rattle My Heart van Black Box Revelation. En daarom word ik nog steeds een beetje mottig als ik terugdenk aan die keer dat ik Balthazar vroeg me met mijn boekbespreking te helpen. Ik had geen onderwerp, dus hengelde ik via Facebook bij hen om advies. ‘Ik moet voor school een boekbespreking maken. Wat lezen jullie, jongens?’ ‘Momenteel lezen we de Bijbel. Lijvig ding wel’, antwoordden ze. Ik heb het zelfs nog even overwogen, want ik had niet meteen door dat ze met mij aan het lachen waren.

Sweet summer child. Nu goed: we hebben het wel over kleine jeugdzonden van tien jaar geleden.

Christiaensen:Je zou dat denken. Maar ik zou me bij deze ook nog even willen verontschuldigen bij Jinte Deprez voor alle debiele, licht dronken vragen die ik hem twee jaar geleden gesteld heb toen ik na een festival mee mocht rijden met de bus van J. Bernardt. (lacht) Kijk, ik ben een onverbeterlijke fanboy, en soms wordt het wat gênant, maar het heeft me ook al veel opgeleverd. Ik had dat ook met Stijn Van de Voorde, en kijk waar dat me gebracht heeft.

Tweemaal in de VS voor Rock ‘n’ Roll High School, onder andere.

Christiaensen:Toen Stijn me destijds vroeg om of ik zin had om een reeksje te maken over overleden artiesten, dacht ik dat hij het over pakweg Willy Willy van The Scabs had. Niet dat we naar Seattle, New York en Manchester zouden trekken om het over Kurt Cobain, Joey Ramone en Ian Curtis te hebben. ‘Maar als je geen zin hebt, mag je dat gewoon zeggen, Thibault.’ Gast!

Vorige week is het tweede seizoen van Rock ‘n’ Roll High School online gegaan. Deze keer trok je met Van de Voorde van Memphis naar Detroit, op roadtrip langs de muziekgeschiedenis, van Elvis en Johnny Cash tot Kings of Leon en Dave Grohl. Wat weet een 25-jarige zoal over pakweg Elvis?

Christiaensen: Niks. Die Junkie XL-remix van A Little Less Conversation had ik weleens op een plaat van mijn vader gehoord, dat was het zowat. Je kunt niet alles weten. Ik geef zoiets gewoon altijd eerlijk toe, en dan lees ik me wat beter in. Stijn en ik hebben een goede kruisbestuiving. Uiteraard weet hij meer van de muziekgeschiedenis, maar ik leer hem bijvoorbeeld nog dingen bij over jonge Belgische bands. En ik stel hem gerust als hij twijfelt of het een of ander nummer nu met een gitaar of een bas begint. Ook de grote Stijn Van de Voorde heeft gaten in zijn kennis. (lacht)