The Sound Of Belgium-medewerker Geert Sermon over Eric ‘Powa B’ Beysens: ‘Hij was mijn generaal’

Belgisch New Beat- en house-icoon Eric ‘Powa B’ Beysens, bekend als producer en resident-dj van La Rocca en Boccacio, is gestorven. Geert Sermon, medewerker van de documentaire The Sound of Belgium en eigenaar van de Brusselse platenzaak Doctor Vinyl, zwaait hem uit. ‘Zijn leven was een knal, zijn afscheid wordt dat ook.’

‘Ik was te laat’, zegt Sermon. ‘Onderweg kwam ik vast te zitten in de file. Toen ik in het ziekenhuis arriveerde, was Eric al gestorven. Hij leed al een tijdje aan een vorm van longkanker – toen hij de laatste keer kwam draaien op een Sound of Belgium-feestje had hij bijvoorbeeld een zuurstofmasker om. Zijn behandeling in het ziekenhuis werd twee weken geleden stopgezet. Erics dood komt dus niet als een verrassing.’

‘Hij was amper vijftig, maar hij heeft een goed en propvol leven gehad – ik vroeg me altijd al af hoeveel uren zijn dag bevatte. Die ene valse noot vanachter moet absoluut geen wrang gevoel achterlaten. ‘Het was plezant’, dat zou hij nu ook zeggen. Maar toch doet het pijn dat ik hem bijvoorbeeld nooit zal kunnen interviewen voor mijn The Sound of Belgium-boek. Hij was dertig jaar lang een van mijn beste vrienden, dus stelden we dat gesprek telkens uit.’

Joviale generaal

‘Als je een synthese zou moeten maken van wat een Belgische dj moet zijn, dan kom je automatisch bij Eric uit’, gaat Sermon verder. ‘Eric was het hart van een scene. Hij was een erg joviaal iemand die veel van mensen hield. Hij was mijn grote voorbeeld. Hij was een beetje een generaal die mij, zijn voetsoldaat, aanvoerde. Want alles wat ik gedaan heb, inclusief het oprichten van mijn Doctor Vinyl-platenzaak waar hij kind aan huis was, is op een bepaalde manier zijn schuld of verdienste geweest. Hij was het die me op mijn veertiende in de Boccacio deed belanden, en hij was dé grote inspiratie voor het hele The Sound of Belgium-verhaal. Door hem leerde ik een hele beweging kennen en besefte ik hoe speciaal die was.’

‘Hij was misschien niet de directe katalysator van de New Beat, maar door zijn speciale manier van muziek maken, was hij wel een spreekbuis en spilfiguur. Hij diepte allerlei obscure en vreemde muziek op die niemand kende of verwachtte en was absoluut niet bang om risico’s te nemen. Daar kwam hij niet alleen mee weg, hij wist er zelfs zijn handelsmerk van te maken. Hij groeide op met een veelheid aan muzikale invloeden, wist die samen te ballen en zorgde er zo voor dat New Beat en later de Belgische house-, techno- en ravescene bleef evolueren. Zowat elke dj van zijn generatie is schatplichtig aan hem. Plus, Eric was zeer intelligent. Hij doorzag alles waar hij en de rest van de scene mee bezig was op verschillende niveaus. Toen we bijvoorbeeld de Sound of Belgium-film maakten, was hij het die het belgitude-concept spontaan met New Beat wist te verbinden en het in woorden kon omzetten, beter dan wij dat ooit hadden gekund.’

Tijdloos

‘Het nummer Doughnut Dollies, dat Eric in 1989 bij R&S Records uitbracht onder de noemer HNO3, zou iedereen vandaag moeten opzetten. Die song heeft mij enorm getekend. Het was het eerste melodietje dat ik op een synthesizer kon spelen. En ironisch genoeg werd Eric onlangs nog gecontacteerd om het nummer heruit te brengen. We waren samen nog aan een remix aan het werken, die misschien alsnog zal verschijnen. Alleszins: in Doughnut Dollies zit de geest van Eric. Het heeft iets militants en futuristisch. En dat was hij ook, in die zin dat zijn vooruitstrevende muziek zijn leven was. Zijn computer en zijn controller staan nog altijd naast zijn bed. Ongeacht hoe goed of slecht het met hem ging, hij bleef creëren. Aan de andere kant heeft het nummer ook een zekere retro-vibe en een dromerig, bijna psychedelisch sfeertje, wat zijn enorme muziekkennis en grote verscheidenheid aan invloeden alleen maar illustreert. Passé en futuristisch, dromerig en militant: het lijken totale contradicties, maar Eric kon ze als geen ander verbinden. Ook belangrijk: Doughnut Dollies geldt nu als een absoluut cultnummer, maar vroeger werkte het alleen maar in de Boccacio. Had hij het ergens anders gedraaid, dan zou zijn publiek het waarschijnlijk niet begrepen hebben. Dat typeert zijn muziek. Hij maakte dingen die alleen mensen op specifieke plaatsen konden doen bewegen. Een eendagshitje, zou je dan denken. Maar 27 jaar later wordt het nog steeds gedraaid.’

‘Het nummer is tijdloos. Net zoals hij. Voor iedereen die hem gekend heeft, heeft hij iets betekend. En dat gaat gevierd worden, maar ik weet nog niet precies hoe. Iedereen in het milieu met wie hij close was, heeft van hem puzzelstukjes gekregen over hoe zijn afscheid eruit moet zien. Nu is het zaak die stukjes te verzamelen. En zo weet Eric ook na zijn dood nog mensen binnen een scene samen te brengen. En wees maar zeker: het wordt geen ordinaire begrafenis. Zijn leven was een constante knal, zijn afscheid wordt dat ook.’