Metalheads, vrees niet: Stake, de nieuwe gedaante van Steak Number Eight, is allerminst een leutig folkgroepje geworden. Het mag nog altijd hard en depressief, bewijst de groep op Catatonic Dreams, dat een licht masochistische clip meekreeg. Bekijk hem hier in première.
‘Steak Number Eight kondigt afscheid aan’, stond vorig jaar rond deze tijd op de Vlaamse nieuwssites te lezen. Gelukkig voor de fans van het West-Vlaamse sludgekwartet werd dat al snel: ‘Steak Number Eight kondigt nieuw begin aan’. De band had nood aan een pauze om de dingen te herkaderen, klonk het toen. Maar herrijzen zou ze. Onder een andere naam en, zo beloofde Brent Vanneste, nog even kwaad als ervoor.
Amper drie seconden ver in Catatonic Dreams, de eerste single onder de nieuwe vlag Stake, besef je al dat Vanneste en de zijnen woord hebben gehouden. Drummer Joris Casier opent de debatten met een militair salvo en lanceert de hele band in een topzwaar nummer. Je kan hooguit zeggen dat Stake een fractie is opgeschoven richting wat een popsong heet, maar gezellig maken deze jongens het in Catatonic Dreams beslist niet.
‘Catatonie is een fenomeen waarbij je met motorische stoornissen te maken krijgt als je lang onder druk staat’, zegt Brent Vanneste. ‘Als idee raast dat al een tijdje door mijn hoofd. Ik droom ook vaak dat ik wordt vastgehouden, naar boven staar en wakker wil worden, maar niet kan bewegen.’
‘Raar dat dat allemaal zo is samengekomen, zeker als je weet hoe we de tekst hebben geschreven. Het plan was dat Cis (Deman, gitarist, nvdr.) een aanzet zou geven en ik die zou afwerken. Toen ik zijn helft kreeg, wist ik wel zeker dat hij een maatschappijkritisch nummer voor ogen had. Bleek hij over een zombie-apocalyps te hebben geschreven.’
Een gitaar vol schimmel
Stake is, meer nog dan zijn voorganger, een gróép. Ze spelen samen – op de te verschijnen ep doet ook de gitarist van Alice Cooper mee -, schrijven samen en leden samen pijn voor de videoclip van Catatonic Dreams. Daarin worden ze om de oren geslagen met onder meer tennisballen, aardkluiten en paintballkogels. ‘We zaten allemaal in een lastig periodeke – laten we het morbide romantiek noemen – en hadden wel zin in wat zeer’, zegt Vanneste. ‘Je kan een symbolische link leggen tussen de druk die we in het nummer beschrijven en de clip, maar de opnames waren vooral leuk.’
De instrumenten leden overigens nog harder dan hun bespelers onder de bombardementen van verf en potgrond. ‘Ik heb mijn gitaar nog niet gepoetst, die hangt dus wellicht vol schimmel’, lacht Vanneste. ‘Cis heeft de zijne rechtstreeks aan de muur gehangen. Dat het drumstel er erg aan toe is, maakt niet zoveel uit. Dat hebben we toch voor de gelegenheid tweedehands gekocht. En voor wie het nog niet gezien had: er staan wel degelijk Lamborghini’s op de drums geprint, met als nummerplaat PURE SEX.’
Smaakt de Stake u evengoed als de Steak? Hou u dan maar vast aan de poten van uw bureau. Niet alleen heeft de band een ep en een album in de steigers staan, in de schuif liggen volgens Vanneste genoeg andere nummers voor nóg een plaat. ‘Sinds onze transformatie is het onwaarschijnlijk hard gegaan. Ik kijk vooral uit naar het moment dat we dat allemaal op de wereld mogen loslaten. De nummers van de ep zijn allemaal al een tijdje opgenomen en voelen alweer aan als een afgesloten hoofdstuk.’
