Tayla Parx weigerde een kindsterretje te worden, en schreef dan maar wereldhits

Maak kennis met Tayla Parx, de twintiger die hits schreef voor Ariana Grande en Panic! at the Disco.

In het lang: Haar naam zegt u misschien niets, maar achter de schermen heeft Tayla Parx het afgelopen decennium de popwereld mee vormgegeven. Ze schreef nummers voor Mariah Carey, Christina Aguilera, Jennifer Lopez, BTS en The Internet. Ze trok op tournee met Anderson Paak en Lizzo. Twee jaar geleden stonden er met High Hopes van Panic! at the Disco, Thank U, Next van Ariana Grande en Love Lies van Khalid & Normani drie nummers waaraan ze had meegeschreven tegelijk in de top tien van de Billboard Hot 100. En ze was als songwriter mee verantwoordelijk voor twee van de meest memorabele albums van de voorbije jaren: Dirty Computer van Janelle Monaé en Thank U, Next van Ariana Grande.

Een indrukwekkend parcours, zeker als u weet dat Parx nog maar zevenentwintig is. Ze gaat dan ook al een hele poos mee. Op haar negende begon ze dansles te volgen bij Fame-actrice Debbie Allen, die meteen een triple threat in haar zag: iemand die kan dansen, zingen én acteren. Allen bezorgde haar een rol in de musical Dancing in the Wings. Later volgden rolletjes in Hairspray, Gilmore Girls, Everybody Hates Chris en de Nickelodeon-reeksen Victorious en True Jackson, VP. Alleen had Parx niet de ambitie om het zoveelste kindsterretje te blijven. En dus trok ze op haar zeventiende naar Los Angeles om er een muziekcarrière uit de grond te stampen. Eerst als songwriter voor anderen, zodat ze ervaring kon opdoen en intussen kon uitzoeken wat voor artiest ze zelf wilde worden. Dat lijkt ze nu ook te weten. Vorig jaar verscheen haar debuutplaat We Need to Talk, deze week laat ze opvolger Coping Mechanisms op de wereld los. Ook in haar eentje weet Parx immers catchy songs te fabriceren. Al kunnen Grande en co. gelukkig nog steeds bij haar terecht voor hun wereldhits.

Een willekeurige quote: ‘Ik weet dat ik dit de rest van mijn leven wil blijven doen. Tot aan mijn laatste optreden, totdat mijn knieën van ouderdom afbrokkelen en mijn stembanden wegkwijnen, zal ik voor anderen blijven schrijven.’