Slow Crush, die Belgische shoegazeband waarvoor een Zuid-Koreaan naar Londen reisde

Milena Maenhaut
Milena Maenhaut Journalist bij Knack Focus

Slow Crush is het best bewaarde geheim van de vaderlandse rock.

Laborant by day, shoegazefenomeen by night. Veel muzikanten hebben een day job, maar Isa Holliday, de Brits-Filipijnse bassiste en zangeres van shoegazecombo Slow Crush, werkt tot luttele ogenblikken voor ze het podium op moet op haar laptop. In België is de Leuvense band nog relatief niche, maar aan de andere kant van de Atlantische Oceaan verkopen ze al jaren shows uit. En als je elk jaar een paar maanden door de VS trekt, ben je al eens genoodzaakt je werk mee te nemen. Niemand heeft zo veel vakantie.

Slow Crush ontstond in 2016 uit de Leuvense hardcorescene en kreeg al snel internationale weerklank. Hun eerste ep Ease (2017) werd gedraaid door BBC, het langspeeldebuut Aurora (2018) kreeg lovende reviews en vorige week verscheen hun tweede plaat, Hush. De vervormde gitaren, de ijle vocals van Holliday, hun pleidooi voor naastenliefde: het valt in de smaak. Met bijna 42.000 maandelijkse Spotify-luisteraars komt het viertal in de buurt van de cijfers van Whispering Sons, dat andere nationale gitaarsucces. Met dit verschil: het merendeel van de fans van Slow Crush komt uit het buitenland. Het gevolg: uitverkochte shows, slapeloze nachten in campers en uitverkochte merch nog voor de tour halverwege is. En daar verschieten ze zelf nog het meest van.

Het lijkt wel alsof jullie overal spelen behalve in eigen land.

Isa Holliday:(lacht) Shoegaze en dreampop zijn behoorlijk populair in de UK en de VS, vandaar. Ze hebben er zelfs gespecialiseerde radiostations. Een van die zenders vroeg na de release van Ease of we niet op hun festival in Austin wilden spelen. Dat vonden we toen nog net iets te vroeg. Maar van zodra Aurora uitkwam, zijn we vertrokken. Zonder al te veel verwachtingen – we zagen de tour vooral als een roadtrip onder vrienden – maar it blew our minds.

Wat ging er door je hoofd toen je voor het eerst voor een volle zaal Amerikanen stond?

Holliday: Een gerenommeerde club aan de andere kant van de wereld uitverkopen – zoals Echoplex in LA – is te gek voor woorden. Dat hadden we helemaal niet verwacht. Nu, de VS zijn ook groter, dus er staat simpelweg een groter alternatief publiek te wachten. Voor Amerikanen zijn we een exotische band. We hebben véél handtekeningen en selfies uitgedeeld.

Er vloog zelfs iemand van Denver naar Portland om jullie te zien.

Holliday: Op een show in Londen was er eens een fan uit Zuid-Korea. Hij had een muzikale rondreis door Europa gepland, en wij waren de eerste stop. Toen was het ónze beurt om een selfie te vragen. (lacht)

Hadden jullie tussen alle shows door tijd om wat van de VS te zien?

Holliday: Dat hebben we geprobeerd, maar we reisden met een camper en hadden heel wat kilometers te overbruggen. Het is fijn om een eigen plek te hebben om op adem te komen, maar we hebben een paar keer gedacht: die camper gaat uiteenvallen. Dat ding hoorde niet zo snel te gaan, maar we hadden niet veel tijd. Het wiebelde héél hard, dus. Een van onze gitaristen sliep altijd tijdens het rijden. Bij elke bult vloog hij een meter in de lucht. Hij was blij toen hij terug thuis was.

Welk tourverhaal vertel je nog steeds op familiefeesten?

Holliday: In Warschau kwam de geluidsman halverwege de set op het podium staan om te zeggen dat ik luider moest zingen. ‘Nu ga je écht zingen’, klonk het. Iemand uit het publiek sprak hem erop aan. Waarop de geluidsman dan maar met hem is beginnen te vechten. Niemand is gewond geraakt – gelukkig. Even later konden we de show met een andere geluidsman voortzetten. Bijna iedereen heeft die avond merch gekocht. Als compensatie.

Ook in een recensie van jullie show op Pukkelpopkwartier stond geschreven dat de zang niet verstaanbaar genoeg was. Maar dat lijkt me net de bedoeling van wat jullie maken. Van aan shoegaze verwante muziek in het algemeen.

Holliday:(lacht) Inderdaad. Voor de doorsnee popliefhebber zijn onze vocals heel subtiel, maar het is níét de bedoeling dat je de teksten kunt verstaan.

Je hebt ook even getwijfeld of je wel wilde zingen. Je achter een basgitaar verstoppen was best comfortabel.

Holliday: Ik sta niet graag in de spotlights, daar ben ik te verlegen voor. Ik vind het eng om me bloot te geven op een podium, maar als ik er eenmaal sta, vallen die twijfels weg. Dan vergeet ik alles rond mij. Dan verdwijnen al die dagdagelijkse beslommeringen naar de achtergrond. Op het podium pieker ik niet over meetings op het werk. Of over een interview met Knack Focus.

Waser druk bij jullie nieuwe plaat Hush? Er is een zeker succes te evenaren.

Holliday: Ja, maar we hebben zo veel shows gespeeld dat het wel goed moet komen. We zijn gegroeid sinds Aurora, zeker op het vlak van materiaal. We weten intussen wat voor gear we in welk type zaal moeten gebruiken. Dat hoor je ook op de nieuwe plaat.

Jullie hebben zelfs een eigen pedaal gebouwd.

Holliday: We wilden de sound oproepen van een oude pedaal waar Billy Corgan (van Smashing Pumpkins, nvdr.) op speelde, maar die vind je bijna niet meer. Dus hebben we een vriend gevraagd om er een te bouwen.

Kan ook al tellen als merch.

Holliday: We kregen berichten van mensen die onze glow fuzz-pedaal wilden kopen. Dus hebben we er een twintigtal laten maken. Binnen de twee minuten waren ze uitverkocht. Nu hebben we er voor de zekerheid honderd besteld. (lacht) Ook dat hadden we niet verwacht.

Hush

Uit via Church Road Records. Slow Crush speelt op 6/11 in Trix, op 12/11 op Duyster Festival en op 28/11 in Muziekodroom.

Slow Crush

Bestaat uit Isa Holliday (vocals, bas), Jelle Ronsmans (gitaar), Jeroen Jullet (gitaar), Frederik Meeuwis (drum).

Debuteert in 2017 met de ep Ease, een jaar later gevolgd door het album Aurora.

Doneert een deel van de opbrengst van 7 inch Reel (2020) aan enkele Brusselse goede doelen.

Brengt nu tweede album Hush uit, waarmee de groep in december door het Verenigd Koninkrijk en in 2022 door Europa en de VS tourt.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content