Hij mag dan al 74 zijn, Seasick Steve amuseert zich op het podium nog altijd als een kwajongen van veertien. Wie hem al vaker aan het werk zag, is onderhand wel met zijn kunstjes vertrouwd. Maar voorspelbaar of niet, de show van de Amerikaanse bluesman was onderhoudend als vanouds.
Seasick Steve lijkt op een personage dat is wegelopen uit ‘On the Road’, de bekende beatnikroman van Jack Kerouac. De man, die eigenlijk Steve Wold heet, is het type dat vroeger als verstekeling met freight trains meereisde, als seizoenarbeider werkte en onderweg overvloedig kennismaakte met alcohol en slechte vrouwen. Als muzikant is hij een laatbloeier. Dus geniet hij met volle teugen van het succes dat hem op zijn oude dag nog te beurt valt. Dat doet hij in gezelschap van zijn goede vriend Dan Magnusson, die zijn folk-, blues- en boogienummers van een rafelige drumbeat voorziet.
Zelf omschrijft Seasick Steve zijn werk als Doghouse music, maar als gitarist heeft hij wél vuurwerk in de vingers. Op Pukkelpop wisselde hij songs uit zijn onlangs verschenen zevende cd ‘Sonic Soul Surfer’ af met ouder materiaal en de sfeer zat er meteen in. Vooral omdat de artiest niet om een zelfrelativerend grapje verlegen zat. Zo kondigde hij de carsong ‘Barracuda 68’ aan met de mededeling dat hij zich van dat jaar volstrekt niets meer kan herinneren omdat hij in die tijd de wereld vooral door de bodem van een fles bekeek.
Uiteraard had Seastick Steve weer enkele zelf in elkaar geknutselde instrumenten meegebracht, zoals zijn ’three string trance wonder’ en zijn ‘hubcap guitar’, de wieldop van een auto bevestigd aan een bezemsteel en vervolgens bespannen met snaren die enkel met een bottleneck kunnen worden beroerd. En ook nu plukte de zanger weer een jongedame uit het publiek, die naast hem op het podium plaats moest nemen en voor wie hij een gevoelige ballade opdiepte. Dat meneer Seasick af en toe een fles wijn aan de mond zette, was een al even vertrouwd beeld. Niks nieuws onder de zon dus, maar wel ‘good fun’.
Tot afscheid ging Magnusson nog over tot een cymbalische daad, door inderhaast een deel van zijn drumstel te slopen. Never a dull moment, met die aankomende jeugd.
