Sad Night Dynamite maakte Paul McCartney boos, en is er nog trots op ook

Geen briesende Macca kan het eclectische duo klein krijgen. Dat kan wellicht niemand. Behalve misschien Damon Albarn met een tafeltennisraketje in de hand. ‘Hij ging tekeer alsof het fucking Wimbledon was.’

‘Jullie hebben bier drinken verheven tot het niveau van wijn proeven, I like that.’

Josh Greacen van Sad Night Dynamite is verheugd wanneer hij aan de andere kant van het scherm een Belg te zien krijgt. Binnenkort speelt het Britse duo op Pukkelpop. Het wordt hun eerste show op Belgische bodem, maar de zoveelste in een drukke zomer. ‘We zijn net van het vliegtuig uit Denver gestapt’, verklaart Archie Blagden hun kleine oogjes. ‘We doken recht onze studio in, daarom is het hier zo donker.’

Duister en dystopisch: zo wordt ook de muziek van Sad Night Dynamite doorgaans omschreven. Hun mengeling van melodieuze pop, hiphop, dance en filmische dubsoundscapes is het soort muzikale blend in de traditie van Gorillaz en Massive Attack die eigenlijk alleen maar in het Verenigd Koninkrijk kan bedacht worden. Toch?

Josh Greacen: Ik snap wat je bedoelt. Die verschillende stijlen en culturen combineren, met het nodige respect, is iets wat Britse bands als The Clash en The Specials ook al deden. En Gorillaz is voor ons een grote invloed. De meeste grote Britse steden zijn nu eenmaal culturele melting pots, en het is leuk om met al die verschillende ingrediënten aan de slag te gaan en je eigen potje te brouwen.

Wat antwoord je als iemand in de pub vraagt wat voor muziek jullie maken?

Greacen: Niet hetzelfde als wat ik tegen een journalist zou zeggen, want dan loop ik het risico om als een arrogante lul over te komen. (lacht) Ik gebruik vaak het woord ‘escapistisch’ om onze muziek te omschrijven. We hebben het vaak over ‘ontsnappen uit de realiteit’ en ‘droomwerelden creëren’.

‘De soundtrack bij onze nabije, dystopische toekomst’, volgens het Britse maandblad The Face. Klinkt nogal deprimerend, eerlijk gezegd.

Greacen: In een dystopie is toch ook plaats voor sereniteit, menselijkheid en vreugde? Die momenten winnen net aan gewicht omdat ze er schaars zijn. Het alledaagse leven is simpelweg niet tot de rand gevuld met vrijheid en blijheid.

Twee dingen die Beyoncé volop viert op haar nieuwe album, nu al de meest besproken plaat van het jaar.

Greacen: Die plaat is toch om lichtjes razend van te worden, nee? Ik wil Beyoncé niet afkraken, maar het album lijkt toch iets te vervreemd van de realiteit. Geef mij maar muziek die de verschillende kanten van het leven belicht, net zoals er romcoms én horrorfilms bestaan.

ARCHIE Blagden: Rom-horror, dat zou een goede definitie van onze muziek zijn.

Beyoncé moest een nummer aanpassen nadat ze kritiek kreeg op het gebruik van de term ‘spaz’. Hebben jullie nog geen opmerkingen gekregen over de regels ‘being that fat is a crime/ there goes your skin stretching all over your thighs’ uit Krunk?

Greacen: We voeren een personage op in die track, hè. Ík heb dat niet gezegd. Of is dat tegenwoordig ook al te moeilijk voor sommige mensen? En kijken die dan nooit naar een film waarin klootzakken gespééld worden? (rolt met de ogen)

Jullie eerste mixtape is opgenomen in de Londense Studio 13, waar Damon Albarn vaak rondhangt. Heb je hem toen ontmoet?

Blagden: Sterker nog: ik heb een stevig rondje tafeltennis gespeeld met Damon. Ik was aan het winnen, tot hij in mijn hoofd kroop en me alsnog geklopt heeft. Die man is een competitief beest. Hij ging tekeer alsof het fucking Wimbledon was. Geen wonder dat hij zo’n imperium heeft uitgebouwd. Denk dus twee keer na voor je Damon Albarn uitdaagt voor een spelletje pingpong.

Jullie zijn als het ware geboren voor de festivalweide: jullie groeiden op in Somerset, in de achtertuin van de Glastonbury-site. Hoe heeft dat jullie gevormd?

Greacen: Ik was vijf jaar oud toen ik voor het eerst de weide van Glastonbury op wandelde. (lacht) Somerset is een ingedommeld stadje vol saaie oude mensen, maar een keer per jaar gaat een week lang een poort naar een andere dimensie open en worden we aan alle mogelijke klanken en kleuren blootgesteld. Opgroeien naast Glastonbury heeft ons de liefde voor de weirdness van het leven ingelepeld.

Toen jullie er deze zomer zelf speelden, stond tegelijkertijd Paul McCartney op het hoofdpodium. Stresserend?

Greacen: Voor wie? (grinnikt) McCartney vond blijkbaar dat de shows op de andere podia zijn set verstoorden. Wat er verder ook gebeurt: Paul McCartney irriteren, dát is alvast iets dat ze ons nooit meer af pakken.