‘Is dat een Vuvuzela in onze broek of zijn we gewoon blij om Werchter terug te zien?’ Een voorbeschouwing van Vincent Byloo.
Knackfocus.be volgt Rock Werchter op de voet, met festivalblogs à la minute en uitgebreide beeldverslagen van onze concertheren ter plaatse.
Is dat eenVuvuzela in onze broek of zijn we gewoon blij om Werchter terug te zien? Nope, ’t is gewoon een Vuvuzela. Wellicht in onze broekzak gemikt door iemand die vond dat we er met deze hitte nog niet dwaas genoeg bijlopen.
Maar denk nu niet dat wij deze editie van Rock Werchter ongaarne tegemoet zien. Optimism is a moral duty, wist Karl Popper, en iemand die het woord ‘pop’ in zijn naam draagt zouden we niet eens dúrven tegen te spreken. Wel integendeel! Bij ons is het glas altijd halfvol. Doorgaans met pils, somtijds met Tripel Karmeliet of witte Chimay en heel af en toe zelfs met bruine rum ‘7 años’ – maar voor flauwiteiten is er de komende dagen nog ampel gelegenheid.
Waar wij naartoe wilden: verre van ons om te beweren dat de affiche dit jaar de slechtste zou zijn uit de geschiedenis van het festival. Er zal in de vroege jaren 80 heus wel een nóg flauwere editie zijn geweest. Nog verder van ons om te suggereren dat een afgeslankte affiche verspreid over twee dagen veel aanlokkelijker, efficiënter en vooral een pak ecologischer zou zijn geweest. Neenee, aan dát soort cultuurpessimisme doen wij niet mee.
Uit onderzoek blijkt tenslotte dat festivalgangers de samenstelling van de affiche ondergeschikt achten aan de samenstelling van de drank- en spijskaart. Als er maar te schransen en te scharrelen valt. Eigenlijk, zo geven de enquêteurs en statistici ons te verstaan, vinden festivalgangers die eindeloze stoet lawaaimakers op de podia náást de camping veeleer een onvermijdelijke vorm van geluidsoverlast. Een noodzakelijk kwaad.
U weet wat ze zeggen over statistici – dat ze in een rivier van gemiddeld één meter diep niet zelden kopje onder gaan – maar wij zijn geneigd om hen dit keer te geloven. Ons daarbij neerleggen is iets anders. Gewoon om contrair te doen – een stipulatie in ons arbeidscontract – gaan wij dit jaar naar álle groepen kijken. En we gaan ze ook allemaal megafantastisch vinden.
U merkt het, wij zitten in onze perscontainer al te sudderen in koortsig voorgenot. Ons gezicht rood aangelopen van pure anticipatie, het zweet parelend op ons voorhoofd bij zoveel mooie vooruitzichten en in onze ogen de verwachtingsvolle blik van een bajesklante die net heeft vernomen dat er een verse lading komkommers is gearriveerd.
En avant la musique! Let the good times roll! En leve de komkommertijd.
