(17u, The Barn) Dreigend, lichtvoetig, onbeteugeld en tegelijkertijd dwingend. De Britse toetsenbordcombinatie speelde met hun typische mengelmoes The Barn volledig plat.
PLUS: Eén genre kleven op Alt-J is zoals een vlieg proberen te vangen met Chinese eetstokjes. De vier jongeheren uit Leeds snelden op hun album ‘An Awesome Wave’ van folk, over dance, naar pop en rock of gebruikten alles tegelijk. In The Barn deden ze dat kunstje nog eens griezelig perfect over. Resultaat: de minst verwachte koningen van het festival.
Een klein beetje blues toevoegen aan ‘Tessellate’ en dat opvolgen met het zomerse geflirt van ‘Something Good’, er zijn dit jaar weinig bands beter begonnen. De eerste van vele uitschieters: ‘Fitzpleasure’, oftewel engelachtige samenzang, telkens gecounterd door een knoert van een baslijn, voor de gelegenheid extra aangedikt, zodat je strottenhoofd er letterlijk van trilde. Nog zo een memorabel moment: ‘Matilda’, een melancholisch hoogtepunt op de cd, dat live uitmondde in een euforisch meezingmoment, dat de Editors en Tom Odells van de Rock Werchter jaloers zou maken.
Het slotakkoord werd ingezet door ‘Breezeblocks’, dat nog het meest de schizofrenie van deze band beademt. Gestart als een herfstachtig electrofolknummer, maar halverwege ontspoort tot een eenzame noodkreet met een glimp van dubstep en het publiek volledig van de kaart achterliet. Alt-J wist alles in zijn set te steken: Vreugde, verdriet, euforie, melancholie en de herinnering dat dit het beste optreden van deze editie was.
MIN: Niet van toepassing.
HOOGTEPUNTEN: ‘Fitzpleasure’, ‘Matilda’ en ‘Breezeblocks’
QUOTE: ‘This is the fifth show we’ve done in a row and this is by far the best crowd.”
SETLIST: Intro / Interlude I / Tessellate / Something Good / Buffalo / Dissolve Me / Fitzpleasure / Matilda / Interlude II / Bloodflood / MS / Breezeblocks / Real Hero / Taro
Xavier Vuylsteke de Laps
