Robin uit ‘Stranger Things’ kan ook zingen: Maya Hawke over haar debuutplaat

Ze was dé revelatie van het derde seizoen van Stranger Things, speelde een Charles Manson-volgeling met koudwatervrees in Tarantino’s Once upon a Time in Hollywood en laat nu haar intieme debuutplaat Blush op de wereld los. Maya Hawke is al lang niet meer enkel de dochter van Uma Thurman en Ethan Hawke.

Het gebeurt niet vaak dat Uma Thurman tijdens een interview de kamer komt binnengevallen. Tenzij Uma je ma is, zoals in het geval van Maya Hawke. De 22-jarige actrice, singer-songwriter en dochter van Thurman en Ethan Hawke is in deze pandemietijden opnieuw bij haar ouders ingetrokken. ‘Momenteel verblijf ik samen met mijn mama in een huisje in Noyack, New York’, verduidelijkt ze wanneer ze na een kort gesprek met haar moeder naar onze Zoom-call terugkeert. ‘Ik wissel wat af tussen mijn vader en mijn moeder. Ik heb van het moment gebruikgemaakt om de familiebanden wat te versterken. Het is een intense periode om mens te zijn, maar ik besef héél goed dat ik het niet slecht heb.’

In die intense periode verschijnt Blush, Maya Hawkes intieme, folky debuutplaat, die ze de voorbije jaren bij elkaar schreef met Jesse Harris, een familievriend, singer-songwriter en producer die in het verleden samenwerkte met Lana Del Rey en Norah Jones (die overigens even opdraaft om piano te spelen in het nummer Bringing Me Down).

Blush had normaal al in juni moeten verschijnen, maar je besloot de plaat uit te stellen vanwege de Black Lives Matter-protesten.

Maya Hawke: Het coronavirus, de Black Lives Matter-protesten en alle prachtige dingen die ze teweegbrachten: het voelde heel ongepast om op zo’n moment ‘kijk naar mij’ te roepen, wat je automatisch toch een beetje doet als je promo voert voor een plaat. Ik wilde mee protesteren, mezelf informeren, veel lezen en vooral níét de aandacht naar me toe trekken. Die nood aan reflectie is er nog steeds, maar ik voel me nu een pak comfortabeler om Blush op de wereld los te laten.

Denk je dat de pandemie zal beïnvloeden hoe mensen naar je album luisteren?

Hawke: Ik kan jammer genoeg niet touren, maar de honger naar nieuwe muziek blijft. Misschien speelt de huidige situatie zelfs in het voordeel van Blush. Veel mensen verlangen momenteel naar rustige muziek. Naar albums die gemaakt zijn om alleen te beluisteren, met je koptelefoon op. Zelf heb ik bijvoorbeeld veel gehad aan de nieuwe platen van Fiona Apple, Phoebe Bridgers en Taylor Swift, die alle drie tijdens corona zijn verschenen en heel intiem en persoonlijk zijn. Ze vormen de soundtrack van mijn dagen. Ik kan me voorstellen dat de vraag naar feestmuziek momenteel net iets kleiner is.

Hoe persoonlijk is Blush geworden?

Hawke: Ik heb alle nummers geschreven tussen mijn negentiende en mijn eenentwintigste. Drie heel bepalende, krachtige jaren. De eerste keer op mezelf wonen, mijn eerste echte relaties, mijn eerste jobs: in zekere zin vormt de reis van mijn kindertijd naar jongvolwassenheid de rode draad doorheen het album.

Het is een soort coming-of-ageplaat geworden?

Hawke: Onbewust misschien wel, maar zijn de meeste debuten geen coming-of-ageplaten? Ik schrijf nu eenmaal over wat me bezighoudt, en toevallig was ik aan het opgroeien tijdens het maken van Blush. (denkt na) Eigenlijk gaat het album meer over het besef dat al die zogenaamde volwassenen ook maar gewoon groot uitgevallen kinderen zijn. (lacht) Hun ervaringen en problemen zijn misschien die van een volwassene, maar hun ziel blijft die van een kind. Vandaar dat ik mijn zusjes Indiana en Clementine (veel jongere halfzusjes uit Ethan Hawkes tweede huwelijk, nvdr.) heb gevraagd backing vocals te doen op enkele nummers. Hun kinderstemmen herinneren me aan waar ik vandaan kom.

Je steekt je liefde voor poëzie niet onder stoelen of banken, en op Blush lijken de teksten minstens even belangrijk als de muziek. Is dat een van de redenen waarom je naar folk grijpt, omdat je in de eerste plaats verhalen wilt vertellen?

Hawke: Ja, én omdat mijn stem gewoon het mooist klinkt als ik folk zing. (lacht) Ik heb heel veel bewondering voor artiesten als Joni Mitchell, Lucinda Williams, Tracy Chapman en Bob Dylan. Dylan is een van de strafste dichters die momenteel op deze aardbol rondlopen. Joni Mitchells teksten zijn bananas. De manier waarop zij muziek gebruiken om hun poëzie te versterken, vind ik heel inspirerend. Ik zie mezelf dan ook veel meer als een schrijver dan als een muzikant. Muziek is net als acteren een goede manier om leven in het geschreven woord te brengen.

Zie je zingen als een vorm van acteren? Speel je een personage als je zingt?

Hawke: Aanvankelijk had ik daar wat moeite mee, maar ik verwerk steeds meer spel in mijn stem. Hoe ouder de song, hoe makkelijker dat is. By Myself heb ik bijvoorbeeld drie jaar geleden geschreven. Als ik dat nummer nu zing, voelt het alsof ik een jongere versie van mezelf speel. Net als bij het acteren probeer ik de gevoelens uit de tekst op te roepen. Alleen heb ik de woorden deze keer zelf geschreven.

Ik las dat je geregeld je gitaar of notitieboekje bovenhaalt wanneer je tussen de tv- of filmopnames door moet wachten. In welke mate beïnvloeden beide passies elkaar?

Hawke: Ik geloof dat alle vormen van creativiteit elkaar verrijken. Voor mijn acteerwerk doe ik research naar menselijk gedrag en probeer ik mezelf in te leven in personages die niet altijd even dicht bij mezelf liggen. Muziek maken doe ik dan weer in de eerste plaats om mezelf beter te begrijpen. Maar hoe beter je jezelf kent, hoe makkelijker je empathie kunt opbrengen voor anderen en vice versa. Voor mij is muziek maken en acteren een heel logische combinatie.

Voorlopig kennen mensen je vooral als actrice. Ben je bang dat kwatongen je zullen beschouwen als de zoveelste actrice die ook een muziekcarrière uit de grond tracht te stampen?

Hawke: Waarom zou ik? Het is de waarheid. Ik bén een actrice die muziek maakt. (lacht) Al ambieer ik niet per se een muziekcarrière. Ik hou gewoon heel erg van muziek, en we zien wel waar het me brengt. Ik hoef zeker geen popster te worden.

***

Voor alle duidelijkheid: Hawkes relatie met muziek is geen kalverliefde. Als kind spendeerde ze heel wat vrije tijd op filmsets, gefascineerd door de zoveelste take van mama of papa. Maar ze volgde evengoed gitaarlessen, luisterde naar de zelfgemaakte mixtapes die ze van haar vader kreeg en schreef liedjes om beter te kunnen communiceren. ‘Ik had dyslexie en worstelde met schrijven en lezen, maar ik had wel veel te zeggen. Woorden op melodieën zetten hielp me om ze beter te onthouden. Het gaf me zelfvertrouwen. Al was het niet altijd even diep, hoor. Mijn eerste nummer was een bewerking van Hannah Montana’s Life’s What You Make It. In plaats van ‘Life’s what you make it, so let’s make it rock’ had ik er ‘Life’s not so easy, if you have it rough’ van gemaakt.’

Acteren is heel nauw verbonden met je ouders. Zie je muziek als een manier om je te onderscheiden?

Hawke: O, nee! Blush is zeker niet bedoeld om me af te scheiden van mijn familie of te bewijzen dat ik op eigen benen sta. Ik vind het hoogstens cool iets van mezelf te hebben. Ik besef dat ik van een heel groot privilege geniet dankzij mijn familie. Niet alleen op het vlak van connecties en kansen, maar ook en vooral op het vlak van kennis. Ik kende de industrie al nog voor ik besloot om er deel van uit te maken. Ik apprecieer dat privilege heel erg, en ik probeer het zoveel mogelijk te delen.

Anders had je allicht ook niet aan je vader gevraagd om de videoclip van Coverage op te nemen.

Hawke: Inderdaad, al is het eerder een liveperformance dan een videoclip en speelde het feit dat ik nu eenmaal in quarantaine zat met mijn familie ook een rol in die beslissing. (lacht) Mijn broer speelde gitaar en nodigde een vriend uit om te drummen, mijn zussen zongen mee en we zaten allemaal wat te jammen in de schuur van mijn vader. Hij heeft die hele video in één take gefilmd. Het was een heel fijne, spontane ervaring die ik graag wilde delen. Veel meer zat daar niet achter, hoor.

In 2017 maakte je je televisiedebuut in Little Women, vorig jaar speelde je mee in Stranger Things en Quentin Tarantino’s Once upon a Time in Hollywood en nu volgt je debuutplaat. Hebben je ouders je kunnen voorbereiden op zo’n succes?

Hawke: (grinnikt) Ik dácht dat ik voorbereid was en het allemaal wel wist, maar dat viel tegen. De carrières van mijn ouders hebben me een zeker perspectief meegegeven. Ik weet bijvoorbeeld dat je moet oppassen dat je ego niet ontploft omdat de wereld je voortdurend wijsmaakt dat je speciaal en belangrijk bent. Maar de nasleep van Stranger Things was zo immens. Ik denk dat ik het nog altijd niet helemaal kan vatten.

In normale omstandigheden was je nu het vierde seizoen aan het filmen.

Hawke: (knikt) We waren al aan het filmen toen alles plots werd stopgezet. Heel verwarrend. Ik had natuurlijk geen idee dat het zo lang zou duren.

Je personage Robin was een van dé verrassingen van seizoen drie en werd vrijwel meteen in de armen gesloten door fans. Wat mogen we in seizoen vier van haar verwachten?

Hawke: Veel kan ik nog niet verklappen, maar ze wordt alleszins nog grappiger, gekker en vrijer. Ik heb haar beter leren kennen, en ik ben heel blij dat de kijker dat binnenkort ook zal kunnen doen. Ik kan niet wachten om verder te filmen. Muziek schrijven doe je grotendeels alleen, terwijl je zelden door zoveel mensen wordt omringd als op een filmset. Misschien is dat wel het grootste verschil tussen acteren en muziek maken.