Het Amerikaanse kwartet Sheer Mag zet een krachtige luchtverfrisser in het bedompte achterzaaltje van de classic rock.
Sheer Mag ontstond tien jaar geleden in Philadelphia uit een appetijt voor zo’n half dozijn soorten seventiesrock – behalve punk, daar nam de groep enkel het rauwe randje van over. De rolverdeling lag meteen vast: het broederpaar Kyle (gitaar) en Hart Seely (bas) zorgt voor de muziek en arrangementen; tweede gitarist Matt Palmer en zangeres Christina Halladay leveren tekst en melodie.
Een sliertje ep’s en de platen Need to Feel Your Love (2017) en A Distant Call (2019) gaven al blijk van veel inventiviteit en animo, zelfs in uitgewoonde idiomen zoals boogierock of hairmetal (ja, af en toe gaan de Seely’s wijdbeens in de eighties staan).
Halladay is bovendien een punksoulorkaan à la Lisa Kekaula of Beth Ditto die zelden zonder gebalde vuisten zingt. Vroeger droeg ze veelal persoonlijke ellende of sociale verontwaardiging uit, maar op het nieuwe Playing Favorites haast niks daarvan. Uit de knisperende powerpop van het titelnummer blijkt dat er niks fijner is dan samen met je buddy’s je lievelingssongs te spelen. Het hard rockende Eat It and Beat It – song én titel hadden van het chronisch onhippe Slade kunnen zijn – wil een lijflied worden voor de jonge rock-’n-rollgarde. Andere songs spelen zich af in de pool hall of een bar waar een (zelf uitgelokt) opstootje een discobal doet sneuvelen.
Neen, diep is anders. Maar waarom zou dat ook moeten wanneer de gitaristen kwansuis met dubbele Allman Brothers-licks strooien, of met kwikzilveren kneepjes uit de thinking man’s metal van Blue Öyster Cult. Dat kan het groepje van uw nonkel ook al twintig jaar, zegt u? Als die kliek net zoals Sheer Mag verrast met bongodiscorock (All Lined Up) of bayoufunk (Moonstruck), en Toeareg Mdou Moctar kan laten aanwippen voor een laaiende gitaarsolo (Mechanical Garden): een demo in onze mailbox graag.
Ook het feit dat Halladay niet doorlopend meer op haar snerpende zangstijl leunt – hier en daar klinkt ze zo schattig als de elfjarige Michael Jackson – houdt Sheer Mags artistieke prognoses puntgaaf.
Minder hard sprankelende deunen als Tea on the Kettle, Don’t Come Lookin’ of I Gotta Go kun je óf wegkritiseren als plaatvulling, óf tolereren omdat je er minstens een monter koortje, een vinnige gitaarkrul of een kittige ‘shoobeedoobee doowapbapbap!’ in opvangt. Enfin, wij weten het wel.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
