Rolling Stones in München: scherp als een mes

© GF/Dave Hogan
Bart Cornand
Bart Cornand Redacteur Knack

Zullen we het, bij wijze van denkoefening, even niet over centen maar over muziek hebben? Hier komt-ie: The Rolling Stones hebben in de laatste 20 jaar nooit zo scherp gestaan als nu.

Geen vuurspuwende slang boven het podium. Geen huizenhoge opblaaspoppen. Zelfs geen vuurwerk op het einde. Nee, voor de special effects hoeft u op 11 juli niet naar The Rolling Stones te gaan in het Koning Boudewijnstadion. En dat is nu net de bedoeling. The Stones anno 2022, zo bewezen ze gisteravond in het Olympisch Stadion van München, dimmen de bombast en concentreren zich op de essentie: veel songs klinken stukken snediger dan tijdens voorbije tournees.

Andere groove

Eén man is daarbij van instrumenteel belang. Sinds het overlijden van drummer Charlie Watts, die bij het begin van het concert ontroerend wordt herdacht, zit Steve Jordan aan de drums. Jordan behoort al decennia tot de dichte familie van The Stones: hij zat in Keith Richards’ nevenproject The X-pensive Winos. De man is een musician’s musician, en heeft ook een ijzersterke reputatie als producer. Feit is: hij drumt nadrukkelijk anders dan Watts. Minder swing, minder jazzy fills, meer rock dan roll. Maar ontzettend strak.

The Stones zonder Charlie Watts: het is meer rock dan roll – maar ontzettend strak en fris.

Je merkte het meteen van bij de openingsknallers Street Fighting Man en 19th Nervous Breakdown. De eerste klonk jachtig, met vernauwde pupillen, volledig in lijn met het onderwerp van de song. De bezongen zenuwinzinking ging nog verder: zó snel dat ze een punky vibe kreeg.

Wat ook meteen duidelijk was: Mick Jagger, 78 intussen, is bijzonder goed bij stem. Ja, hij heeft met Bernard Fowler en Sasha Allen comfortabele kussens in de rug zitten, maar wát een energie en beheersing.

Deep cuts

De setlist is als vanouds in grote mate een greatest hits. Tumbling Dice had de lekkere swagger die je ervan mag verwachten, You Can’t Always Get What You Want was áf, inclusief de intro op Franse hoorn. Honky Tonk Women was slordig-maar-op-een-goeie-manier, en vooral: de solo’s van Keith Richards en Ronnie Wood waren knallend luid. Midnight Rambler was de uitschieter van de avond: spannend, ruig, gevaarlijk, met een korte quote uit Robert Johnsons Come on in My Kitchen erbovenop.

Enkele onverwachte songs counteren het idee dat de band niet meer dan een platte jukebox zou zijn geworden.

Niks nieuws onder de zon, denkt u? Kijk, ook dát hadden ze slim bekeken. Net als eerder deze week in Madrid haalden ze Out of Time uit de buffetkast – het was er sinds het album Aftermath in 1966 live nooit uit gehaald. Connection is een deep cut uit Between the Buttons (1967), en ook Living in a Ghost Town – de single die de leegte van de coronalockdowns bezong – kreeg een plek. Een deel van het publiek zit er niet op te wachten, maar het countert het idee dat de band niet meer dan een platte jukebox zou zijn geworden.

‘Shit happens’

En Keith? Die had niet helemaal zijn avondje, vocaal dan. Connection, altijd al een boerenstamper met wat rijmelarij erbovenop, viel op het einde rommelig uit elkaar, en hij wíst het: ‘Sorry, shit happens!’ En dan die gorgellach erachteraan. Ook in Slipping Away uit Steel Wheels (1989), in wezen een aandoenlijke song, ging het met de stem grondig de verkeerde kant op. Maar op gitaar nam Richards smakelijk wraak: puntiger dan in München hebben we hem in geen 20 jaar gezien.

Op gitaar nam Richards smakelijk wraak: puntiger dan in München hebben we hem in geen 20 jaar gezien. 

En daar stonden ze dan, na de laatste bis (Satisfaction, natuurlijk). Drie oude jongetjes op een voor de rest leeg podium, arm in arm. Twee vrienden die al 60 jaar samenspelen, en dan die nieuweling die er ocharme 47 jaar bij zit. Ze leken even heel klein en menselijk. En je miste er duidelijk één. Maar denk van de huidige Rolling Stones wat je wilt: als we het over muziek hebben is er maar één conclusie. Muzikaal is deze band in topvorm.

The Rolling Stones, 05/06, Olympisch Stadion, München

Setlist: Street Fighting Man, 19th Nervous Breakdown, Rocks Off, Tumbling Dice, Out of Time, Ruby Tuesday, You Can’t Always Get What You Want, Living in a Ghost Town, Honky Tonk Women, Connection, Slipping Away, Missy You, Midnight Rambler, Start Me Up, Paint It Black, Sympathy for the Devil, Jumping Jack Flash // Gimme Shelter, (I Can’t Get No) Satisfaction

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content