‘Brighter Future’ van Adrianne Lenker is een plaat om bij op de schoot te kruipen

Wat Big Thief-frontvrouw Adrianne Lenker ons op haar nieuwe album toezingt? Het leven is hard maar daarom hoeven wíj het niet te zijn.

Hoewel Adrianne Lenker in haar songs graag haar angsten en trauma’s naar boven spit, is ze niet gefixeerd op haar ­navel. Een week voor de release van Bright ­Future zette ze zes demo’s (‘songs die ik ­koester, opgenomen op het moment dat ze ­geschreven werden’) te koop op Bandcamp. De duiten gaan naar een hulpfonds voor Palestijnse kinderen. Waarmee die slecht onthaalde aankondiging uit 2022, dat ze met Big Thief in Israël zou gaan optreden, ook bijna vergeten is.

‘Ik hou er nog steeds van om naar de wereld te kijken met zachtheid en een open hart’, liet Lenker onlangs in The New York Times optekenen. Dat blijkt ten ­overvloede uit het door wijsheid en sereniteit geknuffelde Bright ­Future. Zeker, Lenker diept weer sombere herinneringen op, verse en oude: een romantische breuk, een akelige film toen ze zeven was, de eerste keer dat ze haar moeder zag ­huilen. Maar anders dan op haar twee vorige platen Songs en ­Instrumentals (allebei uit 2020) wordt ze nu niet over­meesterd door wanhoop en zwaar verdriet. Haar pijn is door een zuiveringsstation gepasseerd.

Zo oppert ze in Sadness As a Gift dat treurnis ook een mooie kant heeft: ze doet je beseffen waar je hart van vol is. Ook het al met Big Thief opgenomen ­Vampire ­Empire, een lied over mentale ontgifting dat hier uitbundiger klinkt, onderstreept Lenkers ­gevoel van bevrijding.

Voor deze muzikante zijn perfectie en ­beredenering vieze woorden. Daarom noodde ze drie dik bevriende ­muzikanten (Nick Hakim, Josefin Runsteen en Mat ­Davidson) niet naar een studio in de bossen van New England om een plaat maken. Wél om daar samen te spelen, koken, wandelen, hangen. Aanwijzingen kregen de drie niet. Daardoor baadt Bright Future in de magie van eerste takes en spontane harmonieën, van vriendschappelijke warmte en afgezonderde vrede.

Alles wat je hoort, weekt mildheid los. De ­sobere piano­beroeringen in Real House, Ruined en Evol zijn ­betoverend mooi en pakkend. Mat ­Davidsons countryviool in Sadness As a Gift trekt een blikje bucolisch ­geluk open. Fool, een evocatie van ­innerlijke ­verscheurdheid, charmeert met staccatogetrippel. En wie sinds Mumford & Sons buikkramp krijgt van de banjo, zal in Already Lost een kersenpitkussen vinden.

Noem het een plaat om bij op schoot te kruipen.