Zwangere Guy in de AB: knuffelrapper pakt zijn Brussel in met twee opgestoken middelvingers

Wat moshpits voor de kids en een shout-out naar de ouders: de koning van de Brusselse hiphop serveerde spek naar de bek van ál zijn volgelingen, al ging daarmee ook wat nuance verloren.

Provocateur en knuffelbeer. Volksmenner en troubadour. Spreekbuis van én strenge leermeester voor de Belgische hiphop. Grootste fan én scherpste criticus van onze hoofdstad. Met alle antwoorden op de vraag wie Zwangere Guy nu eigenlijk is, kun je meer dan één stuk schrijven, maar wie naar ’s mans laatste plaat heeft geluisterd, heeft genoeg aan één zinnetje uit Beter leven: ‘Heb personages in mijn hoofd die elkaar tegenspreken.’ Ook in zijn eigen Ancienne Belgique – hij werkte er ooit als afwasser – toonde hij zich anderhalf uur lang als wat Tyler, The Creator a fucking walking paradox noemt.

Het begon al bij de intro. Zoals dat hoort voor Brusselse baronnen, wandelde de rapper het podium op door, letterlijk, de grote poort, maar wanneer de verlichting veranderde, bleken hij en zijn twee muzikanten op een kaal podium te staan, zonder achterdoek. De show was nog niet begonnen en hij was al ontmanteld.

Meer maskers vielen af – of zette hij andere maskers op? – tijdens opener Wie is Guy?, het titelnummer van zijn debuutplaat die een maand geleden uitkwam en zowat zijn mission statement. De rapper zwoegde zich in zijn typische, net niet perfecte werkmansflow langs referenties aan Holger Czukay, Schoolboy Q en 2Pac, maar de essentie van het nummer kregen we toch uit uw mond te horen: ‘Allemaal willen met de Guy flexen!’ En hop, daar ging de AB voor het eerst over het kookpunt.

Als een kind dat van kassei naar kassei springt in een slecht aangelegde Brusselse steeg, zo hopte Zwangere Guy in zíjn bee-iks-el van moment naar moment, van een gevoelig Beter leven tot een rondje dollen met de broeders van Le 77. Zo hield hij de sfeer erin, maar sloeg hij ook af en toe de bal mis. Wie met een gevarieerde plaat als Wie is Guy? de boer op wil, moet nu eenmaal keuzes maken, maar dat kwam niet alle nummers ten goede. Zo werd Mecman Bro een makke brok chillhop waar de rhymes roemloos in verzopen. Guy-funk, de lekker in het oor kruipende single met Darrell Cole en Selah Sue, moest het dan weer bijna zonder funk doen.

In Gorik Pt. 1, binnen vijf jaar geheid een Belpopklassieker, bleven dan weer wél alle nuances overeind. Vooraf kregen we de voicemailberichten vanop het album nog mee, tijdens rapte Zwangere Guy zich beheerst een weg door zijn beenharde jeugdjaren en achteraf was het lange applaus meer dan terecht.

‘Hier staat op mijn blad: Gorik praat met publiek’, gekscheerde de rapper, en hij kwam er nog mee weg ook. De oproep die volgde – ‘Zeg me na: ooooooooooow shiiiiiiiiiiiiiiiit!’ – kreeg meteen een verzachtend postscriptum: ‘Die mensen die daar zitten, zijn dat de ouders? Shout-out naar de ouders en sorry dat ik jullie kinderen slechte dingen aanleer!’ Zo balanceerde de baron van Brussel een hele show lang tussen een strak geregisseerde show en een langgerekte kwajongensstreek, tussen schofferen en behagen, tussen ‘Fok Bart De Wever!’ en ‘Merci aan de kuisvrouw van de AB!’.

In de wereld van Zwangere Guy wordt de slottrack niet aangekondigd, een welgemeende ‘peace!’ was alles wat we kregen. Om een bisronde uit de brand te slepen, moest het publiek de muzikanten één voor één weer op het podium roepen – dat is dan weer de patser achter de volksheld – maar Guy gaf zijn volgelingen waar voor hun geld. Met Suave G. uit zijn mixtape Zwangerschapsverlof vol. 3 ging het dak er nog één keer compleet af, ZGISZOHAAI – een halve grap gebaseerd op Alane van Wes – sloot het concert af met de tong diep in de wang gedrukt.

Na vier weken van recensies en interviews is het bijna een cliché binnen het Belgische muziekjournaille, maar nee, we weten ook na anderhalf uur concert nog altijd niet wie Zwangere Guy echt is. Je kan dan een eind weg palaveren over geloofwaardigheid en authenticiteit of je kan aanvaarden dat ook hiphopartiesten graag met hun persona dollen – Kung Fu Kenny, iemand? Wat telt, is dat we een soms wat onevenwichtige, maar ook een slimme en vooral entertainende hiphopshow hebben gezien van iemand van wie niemand kan zeggen hoe hoog hij gaat eindigen.