Yeasayer @ AB

Jaknikkers hebben nooit onze sympathie kunnen wegdragen, maar voor Yeasayer maken we graag een uitzondering. Blijkbaar zijn we niet de enigen: de Brooklynites stonden dit jaar al voor de vierde keer op een Belgisch podium en veroorzaakten euforische taferelen in een uitverkochte AB.

‘All Hour Cymbals’, de ongrijpbare plaat waarmee Yeasayer voor het eerst van zich liet horen, sloeg eind 2007 in als een bom. Pakkende melodieën, intrigerende polyritmische structuren, vernuftig gebruikte ingrediënten uit Afrikaanse en oriëntaalse tradities, bezwerende samenzang, flarden doowop en krautrock: zo exotisch hadden we onze muziek in geen lichtjaren meer geserveerd gekregen. Goed, de teksten stonden bol van paranoia en claustrofobie, maar Yeasayers zinnenprikkelende ‘middle eastern psych pop gospel’ wist ons dermate in vervoering te brengen dat we prompt ons treinabonnement wegschonken aan een goed doel. ‘Odd Blood’, de onlangs verschenen opvolger, liet ons echter met gemengde gevoelens achter. De muziek, haast volledig gemaakt met computersoftware, klonk bij momenten ontstellend rechtlijnig en combineerde eighties synthpop met discokitsch. Geen toeval dus dat tijdens de pauzemuziek vóór het concert zelfs Boney M door de luidsprekers galmde.

In de AB, waar het trio versterking kreeg van twee extra muzikanten, werd de toon gezet met ‘Madder Red’, een geweldige binnenkomer die de vraag opriep waarom gitarist Anand Wilder niet vaker de leadzang voor zijn rekening nam. Zijn stem klonk immers veel krachtiger dan die van frontman Chris Keating. Vanaf het op een swingjazzfundament gebouwde ‘Rome’ zou nerveuze elektronica het klankbeeld domineren, al zorgden bas en drums consequent voor een stevige ruggengraat. ‘Tightrope’, een nummer dat Yeasayer vorig jaar bijdroeg tot de compilatie ‘Dark Was the Night’, klonk dan weer als futuristische calypso. So far, so good: de gelaagde sound en de experimentele snufjes hielden de aandacht vast, terwijl het hypnotische karakter van de zanglijnen intact bleef. Wie het hoofd koel hield, merkte echter algauw dat songs als ‘Grizelda’ of ‘Strange Reunion’ bijzonder weinig om het lijf hadden. In het eerste geval riepen de eunuchenstemmetjes slechte herinneringen op aan Erasure en The Bee Gees ten tijde van ‘Saturday Night Fever’, in het tweede geval hoorden we wel een aantrekkelijk ritme, maar weinig méér.

Neen, dan liever die enkele parels uit ‘All Hour Cymbals’ op de setlist. ‘Wait for the Summer’ klonk met zijn gesamplede snaarinstrumenten en folkloristische motiefjes ronduit geniaal, de psychedelische gitaar uit ‘Red Cave’ deed denken aan een Indische raga en het knetterende ‘Sunrise’, met keyboards die klonken als een vibrafoon, zat ook in vocaal opzicht subtiel in elkaar. Enkele van de fijnste nummers uit ‘Odd Blood’ bewaarde Yeasayer tot het eind. ‘O.N.E.’ kreeg de toeschouwers moeiteloos in beweging en ook ‘Ambling Alp’, over de beruchte Italiaanse bokser Primo Carnera, was onweerstaanbaar: een even springerige als briljante reggaemutatie.

Tijdens de bissen kregen we weer even een tenenkrommend Yeasayer te horen. ‘The Children’ werd verpest door bombast en karikaturale stemvervormers. Gelukkig beseften we na hekkensluiter ‘2080’, aangestuurd door een catchy gitaarriedel, Byrdsachtige harmonieën en onweerstaanbare afrobeats, weer waarom we dit groepje ooit stevig aan het hart hadden gedrukt.

Een slecht concert? Dat niet. Alleen hinkte Yeasayer in Brussel iets teveel op twee gedachten. “Too much of not enough” schreef een recensent van Pitchfork onlangs. Een trefzeker oordeel dat we voorlopig enkel kunnen bijtreden.

Dirk Steenhaut

DE SETLIST: Madder Red / Rome / Wait for the Summer / Tightrope / Red Cave / Grizelda / Sunrise / Mondegreen / Strange Reunion / O.N.E. / Ambling Alp // The Children / 2080.