Yard Act levert in Trix een punky soundtrack bij het leven na de Brexit 

Eén van de spraakmakendste bands die dezer dagen bijdragen tot de Britse postpunkrevival is Yard Act, een kwartet uit Leeds dat door de BBC een grote toekomst wordt toegedicht. Na enig uitstel maakte het in Trix zijn Belgische podiumdebuut. En dat werd een voltreffer van het soort waar zelfs Vladimir Poetin wakker zou van liggen.

Aan de overkant van het kanaal beleeft de gitaar een niet te stuiten renaissance. Jonge experimentele bands als black MIDI, Squid, Caroline en Black Country, New Road worden er vandaag de dag met superlatieven overladen. Maar ook iets rechtlijniger combo’s die het vooral van hun energieke en gebalde aanpak moeten hebben, zoals IDLES, Shame, Goat Girl en Dry Cleaning, schroeien onvervaard kraters in de internationale podia.  

Yard Act behoort tot de laatste categorie. Het gezelschap, waarvan de leden tijdens het afgelopen decennium de knepen van het vak leerden bij lokale groepjes, wist in geen tijd een buzz te creëren die zijn effect niet miste. Uitverkochte toernees in het Verenigd Koninkrijk, een platencontract bij het gerenommeerde Island-label, een veelbelovende ep (Dark Days) en, begin dit jaar, een debuut-lp (The Overload) die alom op juichende reacties werd getrakteerd. 

De hoekige postpunknummers van Yard Act, waarin de verhalende, overwegend gesproken teksten van frontman James Smith de voornaamste earcatchers zijn, vertonen verwantschap met die van The Fall en Sleaford Mods, al noemt Smith vooral de eerste plaat van Arctic Monkeys een doorslaggevende invloed. The Guardian omschreef The Overload al als een ‘instant classic’, terwijl New Musical Express van een ‘wonderfully wacky debut’ gewaagde.  

Malaise 

Yard Act schrijft sarcastische songs over de sociale gevolgen van de Brexit voor de Britse bevolking en over ‘the age of the gentrified savage’. Smith, die momenteel de laatste hand legt aan zijn eerste roman, is zowel tot hilarische humor als tot medeleven in staat en kruipt in de huid van een reeks bizarre maar kleurrijke ‘small town blokes’ die in de pub niet altijd even politiek correcte meningen spuien. Zijn teksten weerspiegelen de malaise en onvrede van de doorsnee Brit —‘The overload of discontent’— en vormen een inventaris van de absurde kanten en valkuilen van het leven onder het beleid van Boris Johnson. 

Zelf wantrouwt James Smith slogans of simpele veralgemeningen en weet hij, als haarscherp observator, zelfs in de meest deprimerende situaties de geestige kantjes naar boven te spitten. Maar hij is ook kritisch voor de materialistische mentaliteit en de raciale vooroordelen van veel van zijn landgenoten. ‘I’m not scared of people who don’t look like me’, meldde hij in Trix tijdens Dead Horse. Om er in Payday aan toe te voegen: ‘We all make the same sound when we get mowed down’. Elders had hij het over de toxische effecten van kapitalisme, neokolonialisme en blinde ambitie. 

Smith toonde zich in Antwerpen een bevlogen frontman wiens striemende woordenvloed vol inventieve beelden en dubbele bodems zo snel voorbij stroomde dat je de vele details amper kon bevatten. Zijn drie gezellen lardeerden hun potige maar veerkrachtige punksound intussen met echo’s van disco, rave en hiphop. Pour Another, het schuimbekkende Payday en het stuiterende Dark Days werden ingesnoerd door de strakke beats van drummer Jay Russell en de gruizige bas van Ryan Needham. In The Overload liet Sam Shjipstone zijn gitaar vrijelijk zigzaggen, terwijl zijn instrument in Rich vooral een repetitief gekras voortbracht. 

De vroege single Fixer Upper klonk scherp als een scheermes en het uitgesponnen Tall Poppies, een verhaal als een filmscenario over een veelbelovende voetballer die zijn dromen inruilt voor een gezin en een baan in immobiliën, werd door de drie muzikanten van een onheilspellende soundtrack voorzien.  

Antwerpen boven 

Intussen betuigde Smith, die 100% Endurance aankondigde als een song over ‘the black hole that is called existence’, zijn liefde voor Antwerpen. ‘Ik zou hier kunnen wonen’, meldde hij. ‘Alles is beter dan Good Old Blighty’. Voorts toonde hij zich enthousiast over de jeans die hij er enkele uren eerder tweedehands had aangeschaft en die hem als gegoten bleek te zitten. Na Dark Days volgde helaas een onvoorziene onderbreking omdat de gitarist twee gebroken snaren diende te vervangen. ‘We zijn een kleine onderneming, en aangezien we dit jaar al tachtig shows hebben gespeeld, heeft het weinige materiaal dat we hebben al flink wat te lijden gehad’, legde de frontman uit. Toen Shjipstones gitaar iets weerbarstiger bleek dan verhoopt, waagde het overblijvende trio zich aan een improvisatie op een nog niet geheel voltooide nieuwe song, die de zanger van zijn telefoon aflas. 

Gelukkig keerden de vertrouwde grillige gitaarlijnen terug in publieksfavoriet Land of the Blind. Op verzoek van een fan sloot Yard Act af met Trapper’s Pelts, één van de allereerste nummers die ooit uit zijn repetitiehok kwamen opgekringeld. 

De heren van Yard Act toonden zich in Trix rauw en scherpzinnig, grappig en overtuigend, met songs die tegelijk het hoofd en de heupen aanspraken. Je begreep meteen waarom ze momenteel op het schild worden gehesen als de nieuwe muzikale helden van West Yorkshire. ‘I’m irrelevant’ klinkt het ergens op de debuutplaat van de groep. Wij noemen dat een manifeste leugen.