Met Wilco, als afsluiter van dag 1, had Cactus een grote vis te pakken. De groep uit Chicago bevestigde haast achteloos de hoge verwachtingen en speelde een negentig minuten durende best of-set die nu al als één van de hoogtepunten uit de geschiedenis van het festival mag worden bestempeld.
De band van zanger, gitarist en songwriter Jeff Tweedy vierde vorig jaar zijn twintigste verjaardag. En jawel, na negen puike langspelers geldt Wilco als een huis van vertrouwen. Het gezelschap begon ooit als een pionier van alt.country en Americana, maar verraadt inmiddels een brede waaier van invloeden die tot een unieke sound zijn samengesmolten. Wilco grossiert in popsongs die qua harmonische rijkdom niet voor die van The Beatles onder hoeven te doen. Sinds de komst van avant-rockgitarist Nels Cline kregen die echter almaar vaker een experimenteel randje en sloegen ze niet zelden onverwachte zijpaadjes in.
Ongeveer een derde van de set in Brugge stond in het teken van het vorig jaar verschenen ‘Star Wars’, wat aanleiding gaf tot rechtlijnige glamrockers zoals het aan Bowie verwante ‘Random Name Generator’ of het door T. Rex bevruchte ‘Pickled Ginger’. In ‘The Joke Explained’ waarde dan weer de geest van Dylan rond, terwijl ‘Cold Slope’ het midden hield tussen Southern rock en hoekige funk.
We hebben het voor alle zekerheid nog eens opgezocht in de dikke Van Dale en, jawel, voor de prestatie van Wilco op Cactus bestond maar u0026#xE9;u0026#xE9;n woord: briljant.
Ook fans van het oudere werk werden op hun wenken bediend. En hoewel Wilco nooit echte hits wist te scoren, zat het sextet om classics of publieksfavorieten zeker niet verlegen. Het semi-akoestische ‘I Am Trying To Break Your Heart’ werd versierd met ijle keyboardeffecten; in ‘Handshake Drugs’ zat het venijn duidelijk in de (noisy) staart en met ‘Jesus, etc’ gaven Tweedy – met zijn onafscheidelijke cowboyhoed – en Co. aan dat ze een overvloed aan onsterfelijke melodieën in de aanbieding hadden.
Zweven op gitaarspinsels
In het mooie ‘Via Chicago’, tweestemmig gezongen door de frontman en bassist John Stirratt, deden de overige bandleden tot tweemaal toe een zwaar onweer opsteken, waardoor de song bijna schipbreuk leed. Maar Tweedy gaf geen krimp en stuurde hem op een geniale manier weer naar rimpelloze wateren. Ook het met Krautrockinvloeden gelardeerde, lang uitgesponnen ‘Spiders (Kidsmoke)’ was rock op het scherpst van de snee. Naar het einde toe trachtte de zanger de toeschouwers zelfs tot meeklappen te bewegen. Zijn excuus: “It may look stupid, but it’s nice to see people do something together”.
Toch was niet alles in prikkeldraad gewikkeld. Zo diende ‘Box Full of Letters’, een nummer ut het ruim twintig jaar oude debuut ‘A.M.’, zich aan als een flard catchy country-rock, voortgestuwd door kogelronde gitaartjes. In afsluiter ‘Impossible Germany’ hoorden we Wilco op zijn subtielst, met ingenieus in elkaar geweven, veelkleurige snarenspinsels waarop het heerlijk zweven was.
Anderhalf uur lang liet de Amerikaanse band geen enkele steek vallen. We hebben het voor alle zekerheid nog eens opgezocht in de dikke Van Dale en, jawel, voor de prestatie van Wilco op Cactus bestond maar één woord: briljant. Dit was een waar feest voor muzikale fijnproevers. En dan nu snel naar de apotheker voor een middeltje tegen indigestie.
Hoogtepunten: ‘Via Chicago’, ‘Spiders (Kidsmoke)’, ‘Impossible Germany’, ‘Handshake Drugs’, ‘Jesus, etc.’…
Dirk Steenhaut
DE SETLIST: More… / Random Name Generator / The Joke Explained / I Am Trying To Break Your Heart / Art of Almost / Pickled Ginger / Hummingbird / Handshake Drugs / Kamera / Cold Slope / Via Chicago / Spiders (Kidsmoke) / Jesus, etc. / Box Full of Letters / Heavy Metal Drummer / I’m The Man Who Loves You / Dawned On Me / Impossible Germany.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier