Wet Leg op Les Nuits Botanique: veeleer sympathiek dan briljant 

3 / 5
3 / 5

Artiest - Wet Leg

Datum - 15/05/2022

Locatie - Le Botanique

Als een jong bandje al na twee singles over alle tongen rijdt en prompt zijn tournees uitverkoopt, wekt dat meteen de nodige achterdocht. Is de hype rond Wet Leg wel gerechtvaardigd? Op de frisheid van zijn langspeeldebuut valt alvast niets af te dingen. Maar live is er, zo bleek in de Brusselse Botanique, toch nog wat werk aan de winkel.

HET CONCERT: Wet Leg op Les Nuits Botanque, Brussel op 15/5. 

IN EEN ZIN: De frisse, pretentieloze punkpopliedjes van Wet Leg waren een verademing, maar op het podium klonken ze vaak nog iets te rommelig en reliëfloos. 

HOOGTEPUNTEN: Chaise Long, Wet Dream, Angelica, Obvious, Primo Skin… 

DIEPTEPUNTEN: geen. 

QUOTE: ‘Hey you, in the front row / Are you coming backstage after the show? / Because I’ve got a chaise longue in my dressing room / And a pack of warm beer that we can consume’ (uit ‘Chaise Long’). 

Over één ding kunnen we het meteen eens zijn: Wet Leg heeft de afgelopen zomer zijn entree bij de modale muziekliefhebber niet gemist. De groep vond onderdak bij Domino, het platenlabel van Franz Ferdinand en Arctic Monkeys, en verraste vriend en vijand met Chaise Longue. Het was een even catchy als gedreven punkpopsingle die vanaf de eerste beluistering charmeerde, gaatjes in de dansvloer schroeide en ook nog eens van een gezonde dosis humor en zelfrelativering getuigde. Een gouden combinatie die aan weerszijden van de Atlantische oceaan werd gesmaakt en nieuwsgierig maakte naar wat nog zou volgen. 

Wet Leg is het geesteskind van Rhian Teasdale en Hester Chambers, twee vriendinnen afkomstig uit het eiland Wight, die in 2019 samen naar het Engelse End of the Road-festival trokken. Na een overrompelend concert van IDLES maakten ze er samen nog een ritje in het reuzenrad en beslisten ze ter plekke een groepje op te richten. Ze begonnen samen liedjes te schrijven, rekruteerden drie vrienden die hun stemmen en gitaarpartijen konden aanvullen met bas, drums en keyboards en de rest is geschiedenis.  

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

Eind vorig jaar werden ze door de BBC getipt als één van de bands die het in 2022 zeker zouden gaan maken. En jawel, de clip van Chaise Longue ging viraal, werd op YouTube al vijf miljoen keer aangeklikt en de titelloze debuut-lp van Wet Leg, die op 8 april verscheen, werd prompt op juichende recensies getrakteerd. ‘An instant classic’, blokletterde het met vijf sterren gooiende New Musical Express, terwijl het Amerikaanse blad Spin de songs omschreef als ‘anthems for the extroverted introvert’. 

Loltrapperij 

De nummers van Wet Leg klinken inderdaad beknopt, geestig en gevat. Teasdale en Chambers nemen zichzelf niet al te serieus, leggen een voorliefde voor het nonsensicale en het absurde aan de dag en zien geen graten in ongecomplexeerde loltrapperij. In hun liedjes, doorgaans gelardeerd met onweerstaanbare hooks, beschrijven ze hoe ze, als gevorderde twintigers, dagelijks de strijd aangaan met relationele teleurstellingen en existentiële onzekerheden. Maar dat doen ze gelukkig tongue-in-cheek, want per slot van rekening vallen de meeste millennials over dezelfde struikelstenen en lopen ze tegen dezelfde beperkingen aan. ‘It used to be fun / Now everything just feels dumb’, klinkt het in één van hun songs. ‘I’m almost 28, still getting off my stupid face’. Herkenbaar? Geen paniek: het leven komt nu eenmaal zonder gebruiksaanwijzing. 

Tijdens les Nuits Botanique trad Wet Leg aan in Le Salon, een gezellig zaaltje waar een publiek van early adopters de groep vanaf Being in Love stevig aan de boezem drukte.  Het was het startpunt van een vijftig minuten durende set vol heerlijk rammelende punkpop: simpel, energiek maar doorgaans wél voorzien van melodieën die bleven hangen.  

Echte baanbrekers kon je de dames en heren van Wet Leg niet noemen. Daarvoor klonken in hun sound teveel vertrouwde echo’s door. De groep koppelde de nonchalance van Pavement en The Breeders aan de jolige pretentieloosheid van LeTigre of de jonge B-52’s. Een ander referentiepunt was de C-86-generatie, zo genoemd naar de jonge Britse bandjes die tijdens de eighties door het blad NME op een invloedrijke cassette werden samengebracht. Een bewuste invloed of niet, in de Botanique hoorden we regelmatig echo’s uit de muziek van inmiddels vergeten combo’s als The Flatmates, The Primitives of The Shop Assistants. 

Dubbele bodems 

Blikvangers op het podium waren uiteraard de twee gitaarspelende spilfiguren. De donkerharige Rhian Teasdale zong, met uitzondering van het nieuwe Primo Skin, doorgaans de leadpartijen, terwijl de blonde Hester Chambers een tweede stem aandroeg. Dat Wet Leg niet vies is van van seksuele toespelingen en dubbele bodems wisten we al van zijn eerste single (‘Is your muffin buttered’), maar in het stuiterende Wet Dream ging één en ander wél gepaard met een cynische sneer aan het adres van een voormalig vriendje: ‘What makes you think you are good enough / To think of me when you’re touching yourself?’ Ouch! 

In het bedrieglijk lieflijk klinkende Piece of Shit bracht Teasdale tegenover haar overspelige ex nog méér verbale artillerie in stelling:  ‘You say You’re a genius / I say you must be joking / Yeah, like a piece of shit / You either sink or swim’. Het pretentieloze Supermarket handelde over ‘comfort shopping’, maar in het springerige Too Late Now maskeerde de vormgeving vooral wanhoop over dating apps die je zelfbeeld aantasten. Obvious was dan weer een dromerig liedje dat tegen het einde toe alsnog in een stroomversnelling terechtkwam. 

De inhoud op deze pagina wordt momenteel geblokkeerd om jouw cookie-keuzes te respecteren. Klik hier om jouw cookie-voorkeuren aan te passen en de inhoud te bekijken.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."

In I Don’t Wanna Go Out integreerde Wet Leg slim het gitaarriedeltje uit Bowies The Man Who Sold the World, maar bleek Rhian Teasdale al eens door de toonladder te zakken. Ook Oh No was geen hoogvlieger. Zo viel steeds nadrukkelijker op dat de groep soms rommelig en reliëfloos klonk en de subtiliteit en overtuigingskracht van haar door Dan Carey geproducete lp ontbeerde. 

De laatste tien minuten van de set wist Wet Leg zich alsnog te herpakken. Eerst met Ur Mum, waar een desperate oerkreet in verstopt zat, daarna met het naar de girl group pop van The Ronettes lonkende Angelica, over het soort feestje waar je liever niet wil zijn. Maar het enige moment waarop zowel het kwintet als de toeschouwers echt uit de bol gingen, was gereserveerd voor de classic Chaise Long. Een optreden met ups en downs dus, van een bandje dat we voorlopig veeleer sympathiek dan briljant zouden noemen. Het goede nieuws is echter dat Wet Leg een onweerstaanbaar plaatje heeft gemaakt en nog alle tijd heeft om te groeien. Ook op het podium. 

DE SETLIST: Being in Love / Wet Dream / Supermarket / Piece of Shit / Primo Skin / Too Late Now / Obvious / Oh No / I Don’t Want to Go Out / It’s A Shame / Ur Mum / Angelica / Chaise Long. 

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content