Wet Leg koppelt in de AB romantiek aan surrealisme

Wie in tijden, gedomineerd door de Chappell Roans en Sabrina Carpenters van deze wereld, nood heeft aan wat meer rock-n’roll, kan altijd nog terecht bij Wet Leg. In een uitpuilende AB vormde het Britse punkpopcombo het koppelteken tussen veerkrachtige power en onweerstaanbare humor.

De kernleden van Wet Leg, de zangeres-gitaristen Rhian Teasdale en Hester Chambers, zijn afkomstig van het eiland Wight. Op een dag zaten ze samen in een reuzenrad en besloten ze, puur voor de grap, een groepje op te richten. Die grap is intussen behoorlijk uit de hand gelopen, want zijn eerste single ging meteen viraal en zijn titelloze debuut-lp uit 2022 haalde niet alleen goud in Groot-Brittanië, maar bereikte ook prompt de Amerikaanse top-twintig. Intussen mocht Wet Leg ook al twee Grammys en twee Brit Awards mee naar huis slepen. Niet slecht voor een pretentieloze indieband die evenveel pop als punk in zijn liedjes injecteert.

Na de hype, veroorzaakt door het geniale Chaise Long, hadden de twee dames makkelijk eendagsvliegen kunnen worden, maar Wet Leg hield zich, ondanks de hoge verwachtingen, dapper staande. Het gezelschap verstaat de kunst even beknopte als catchy songs te bedenken, met als basisingrediënten: onweerstaanbare riffs en geestige, licht absurdistische teksten. Ook op de eerder dit haar verschenen tweede langspeler Moisturizer blijft het trouw aan dat recept. 

Sinds we Wet Leg voor het eerst aan het werk zagen in de Botanique is er veel gebeurd: de huurlingen met wie Teasdale en Chambers zich destijds omringden, zijn nu volwaardige groepsleden geworden en passages langs grote festivals als Pukkelpop en Rock Werchter hebben hun muzikale souplesse aanzienlijk vergroot. Vooral de schaars geklede Rhian Teasdale, die  zich in vocaal opzicht tussen zang en parlando beweegt, is in haar rol van frontvrouw gegroeid. In Brussel stuiterde ze dartel als een jong veulen over het podium, terwijl Hester Chambers dit keer wat vaker de schaduw opzocht.

Lust en verlangen

Vanaf de eerste noten lag het tempo hoog. Er werd niet gekeken op een decibel meer of minder en qua dynamiek spiegelde het vijftal zich duidelijk aan Amerikaanse voorbeelden uit de nineties, zoals de Pixies of The Breeders. De setlist was ongeveer gelijkmatig verdeeld tussen songs uit Wet Legs beide platen. De groep put nog altijd inspiratie uit feestjes of andere alledaagse gebeurtenissen en goochelt volop met culturele referenties (Pokemon, de horrorfilm Jennifer’s Body, de tv-show Big Brother).

Wet Leg slaat niet zelden een brug tussen surrealisme en romantiek, maar de meeste songs uit Moisturizer staan in het teken van de liefde. Teasdale is intussen namelijk, tot haar eigen verbazing, smoor op een vrouw en bezong dat gevoel in de AB in alle mogelijke variaties. Liquidize en het naar Queens of the Stone Age lonkende Pillow Talk stonden in het teken van kwetsbaarheid en verlangen, maar ook van lust. Zo kwam de zangeres meermaals ondeugend en vrij direct uit de hoek. In andere nummers werden dan weer opdringerige mannen op hun nummer gezet, zoals in de afstandelijke opener Catch These Fists of afsluiter Mangetout. 

Het eerste half uur van het concert was zowel stormachtig als aanstekelijk, met de punkdisco van Wet Dream en springerige liedjes als Oh No of Supermarket. Fun en energiek waren de sleutelwoorden. In Ur Mom hoorden we de gitaren heerlijk zigzaggen en tijdens U and Me at Home kreeg Rhian Teasdale het publiek zelfs aan het meezingen. Maar gaandeweg ging de set gebukt onder eenvormigheid en herhaling.  

Liever luid dan subtiel

Op muzikaal vlak recylet Wet Leg het verleden, maar niet alle nummers klonken even onweerstaanbaar, vooral omdat de groep af en toe het geluidsvolume liet primeren op subtiliteit. Op die momenten waren melodieuze popliedjes van het type Davina McCall (dat niet zou hebben misstaan in het repertoire van The Cardigans) of Pokemon (met echo’s van Fleetwood Mac) een ware verademing. Ook het übercoole CPR (wat volgens ons medisch woordenboek staat voor Cardiopulmonale Reanimatie, een levensreddende techniek die wordt aangewend bij een hartstilstand) knalde trefzeker uit de boxen, waarna een wolk zeepbellen de zaal in werd geblazen.

Het frisse, gebalde en nog altijd grappige Chaise Longue werd om strategische redenen opgespaard tot de bissen en mag nu al gerust een classic worden genoemd. De toeschouwers staken hun enthousiasme niet onder stoelen of banken en, jawel, op hun best kunnen de dames en heren van Wet Leg hoogst opwindend uit de hoek komen. Nu nog die enkele minder consistente songs uit hun set wieden, en we zijn er.