Wat we hebben geleerd door met een vierjarige naar Pommelien Thijs te gaan

De meeste pretparken zijn gratis tot drie jaar, maar voor een ritje door Pommelienland is iedereen gelijk voor de wet. Ook onze vierjarige betaalt dus de volle pot voor een concert van de voormalige #LikeMe-ster. Het is erop of eronder.

(Gezien op vrijdag 02.05 in AB, Brussel)

Pommelien Thijs gaat al een tijdje van hoogtepunt naar hoogtepunt. Succesvol losgeweekt van #LikeMe vervelde ze als solozangeres van grote favoriet tot grote slokop op de MIA’s – en dat al drie jaar op rij – met een Radio 2 Zomerhit hier en een Pukkelpop daar. Maar er was ook een opvallende hoofdrol in een spraakmakende tv-serie, en een recordreeks van negen concerten in de AB, waarmee ze Deus van de troon stoot (Nijlen – Antwerpen: 9 – 8!). En dan vermelden we nog niet eens dat ze vorige zomer ook al op de cover van Knack Focus’ festivalspecial prijkte.

Dat de initiële reeks van vier AB-concerten snel uitverkocht zou raken, stond in de sterren geschreven. Maar dat nu, bijna een jaar later, onze vierjarige dochter ook mee zou willen gaan, was niet echt voorzien. Zou onze kleine tornado dat tot een goed einde brengen?

We zijn gewapend. Als ouders van een bijna-achtjarige en een vierjarige kennen we de risico’s van onvoorbereid het strijdperk te betreden. Een pennenzak, tekenblokjes, een leesboekje, twee beschermende hoofdtelefoons, en snoepjes. Veel snoepjes. De wetenschap mag dan wel beweren dat de zogenoemde sugar rush een mythe is, als ouder weet je wel beter. Bij acuut instortingsgevaar doen gummibeertjes wonderen.

We zijn al een tijdlang uit de pampers en de babyvoeding, dus misschien toch even kijken naar de huisregels van AB? Daar staat niets over een minimumleeftijd, maar het is natuurlijk niet toegestaan om eigen snacks mee te brengen naar het concert.

Dan klampt de vierjarige maar een zakje in haar handen. From her cold dead hands.

Queen Pommelien

Met kindvriendelijke festivals hebben we al wat ervaring, maar zo’n concert in een echte concertzaal, met voorprogramma en al, op een vrijdagavond? Dat is nieuw voor ons. Ook nieuw is dat het publiek dit keer niet uit beschaafd knikkende dertigers en veertigers bestaat, maar wel uit volle borst gillende Pommelien-heads.

Er zijn in elk geval weinig mannen, of als man uitziende personen, in de zaal. En de meeste van hen bewaken het al te beperkte aantal comfortabele zetels, achterin de zaal. We hadden het al op de reels en stories van eerdere concerten gezien: tussen PA en podium, waar traditioneel de moshpit zou zijn, is er geen doorkomen aan, toch zeker niet met kleine meisjes aan de hand. Bovendien wordt er toch verondersteld dat je daar met de handenzwaaiende choreografie meedoet, wat voor een vierjarige in elk geval te hooggegrepen lijkt.

En de volle anderhalf uur op de schouders zitten? Idem.

Maar wat zeg ik, anderhalf uur: het voorprogramma moet nog beginnen. Pas over een uur is het aan queen Pommelien.

Een beetje kippenvel

Opwarmer Bente (geboren in 2000) charmeert met twee muzikanten naast zich in een set intieme liedjes, ergens tussen Adele en Tom Odell in. Ze heeft een leuke tijd in Brussel, en heeft er een coole roze broek gekocht, zo laat ze ons Hollands nuchter weten.

Hadden we de jongste kunnen wijsmaken dat dit Pommelien was, en dat we nu dus – toch al ruimschoots na bedtijd – naar huis konden? Twijfelachtig. De oudste zou ons sowieso verraden hebben.

Het was best een gek zicht: net zoals op de meeste festivals gaan de bezoek(st)ers gewoon op de grond zitten, wachtend, kletsend. Call me old-fashioned, maar eigenlijk zie je dat niet vaak in een zaal als de AB. Wel charmant. Niet hygiënisch.

Omdat het daar beneden vol opgeschoten pubers en vrolijke twintigers loopt – en een paar vaders met hun telefoon tegen de muur – hebben we ons op de eerste verdieping gepositioneerd, in de elleboog tussen het zijbalkon en het zittende gedeelte, achteraan in de zaal. De meisjes kunnen – met de mond op de reling – meekijken, en het ouderlijke team wisselt af met door de knieën te gaan, en hen bemoedigende woorden en een regelmatige stroom snoepgoed aan te bieden.

Tijdens het wachten wordt er al duchtig meegezongen met de playlist: tijdens Vampire van Olivia Rodrigo lijkt het concert al even begonnen. Een beetje kippenvel is toegestaan, toch?

Juiste persoon

Het licht gaat uit, dus onze dochters lichten op. Hier gaan we. Muziek, applaus, gespring. Pommelien Thijs huppelt tevoorschijn en een extra golf van gejuich rolt door de zaal. Ze zet het op een zingen en iedereen zingt mee. Kennen we dit liedje? Ik wil zeggen van wel, maar nee. Ze opent haar set met een nummer dat nog niet officieel is uitgebracht, Wie we morgen zijn. Dat is wel bijzonder, vooral als je ziet dat bijna iedereen elk woord mee scandeert – er zijn dan ook genoeg TikToks en YouTubes van een live-versie, tijdens De warmste week. The kids are online, die luisteren met hun ogen.

Hypothetisch, Erop of eronder, Het midden, Het beste moet nog komen. De show schiet uit de startblokken als een soort best of na een kwartier aan de supercharger. En het jonge volkje is goed gedrild: bij de minste aanwijzing gaan alle handen in de lucht – echt allemaal – en wordt er gezwaaid van links naar rechts, of met de vuisten vooruit. Ik zou liegen als ik zei dat het niet allemaal een beetje hetzelfde klinkt – Since You’ve Been Gone van Kelly Clarkson is nooit veraf, en door Tegenwoordige tijd kort na Het midden te spelen valt enige gelijkenis tussen de twee singles extra hard op – maar het heeft een lekkere vaart en, gezien de perfect getimede koorgezangen, zowel tijdens strofes als tijdens refreinen, is het duidelijk dat er hier toch iets van een zeitgeist gevat wordt. Juiste plek, juiste persoon.

Ook op minder voor de hand liggende momenten waarop drum, gitaar én Pommeliens rechterhand gezamenlijk het licht aansteken met een welgemikte stab, doet bijna iedereen, perfect synchroon, mee. Dat is indrukwekkend. Wie zich al eens geërgerd heeft aan een publiek dat versnelt tijdens het klappen of meezingen, kan hier slechts goedkeurend knikken. Tegelijkertijd vallen de kleinsten wel een beetje buiten de boot, zij staren het met open mond aan.

Twee ballads, perfect middenin de set – het duet Kleine tornado met Thijs’ zus Kaat en Meisjes van honing – kregen de zaal stil, maar met Wanneer werd weer volop de kaart van de gitaar getrokken. Was ik de enige die bij de openingsakkoorden aan een grungeklassieker als Glycerine van Bush moest denken?

Dat zal de leeftijd zijn.

Alles voor de voorverkoop

Pommelien Thijs neemt ook de tijd om haar volgers toe te spreken. Ze maakt er een punt van om zich niet boven het publiek te plaatsen, of naast haar schoenen te gaan lopen, met een kleine shoutout naar wie ‘misschien wel een slechte dag, of week, of zelfs een slecht jaar’ heeft. Haar publiek is dan wel te jong om de hoogtijdagen van Friends te hebben meegemaakt, aan de reactie te horen is dat een stukje vintage ninetiescultuur dat hen zeker kan bekoren. Thijs uit ook herhaaldelijk haar dankbaarheid voor iedereen die er al bij was in 2024 in de AB, bij de start van de Entertainment Tour – intussen is dat de Meer Entertainment Tour – en zegt alvast dikke merci tegen iedereen die er volgend jaar in het Sportpaleis ook bij zal zijn. Het is officieus de Endless Entertainment Tour geworden.

Geen idee of onze dochters de boodschap begrepen hebben, maar vanavond wil de jongste – ook al moet het beste waarschijnlijk nog komen – er zoetjesaan de brui aan geven. Alle snoepjes zijn er dan ook door gejaagd. ‘Vind je het mooi?’ – ‘Ik heb honger…’

Het noodrantsoen in de bar wordt als laatste redmiddel aangesproken voor de vierjarige – zoute chips – en ik sta intussen mijn rol als achtergrondvader feilloos te spelen voor de oudste. Updates van mijn lief lichten mijn scherm op: ‘ze wil echt vertrekken’, ‘we gaan naar de taxi’, ‘ze is zeer blij dat ze in een echte taxi zit’, ‘ze heeft even geslapen, nu thuis aan het tekenen’, ‘zijn jullie tot het einde gebleven?’

In een flits

Het plan was om toch zeker te blijven tot het lievelingslied gepasseerd was, Dunne lijn. Ik moest even fronsen wanneer de hele zaal meebrulde ‘Wil ik je zijn of wil ik je doen?’ (Doen of zijn, ook nog niet officieel gereleased) maar mijn bijna-achtjarige stelt dat soort vragen nog niet. Ik nam nog wat foto’s waarvan ik wel vermoedde dat ze morgen iets van deernis zouden opwekken, want ze zag er doodmoe uit. Maar ze bleef hopen.

‘Is dit het dan, dit het dan?’

Snel even spieken op eerdere setlists, om de teleurstelling te proberen temperen. Normaal komt Pommelien nog terug hoor, en dan zal ze Atlas en Ongewoon nog zingen, dat heet een bisronde – van ‘bis’, wat tweemaal betekent – en dan is het voorbij. Zie je dat nog zitten? Moeten we doorgaan?

Helaas, er kwam geen Dunne lijn. En zo werd dit eerste concert van Pommelien Thijs een goede les in hoe met tegenslag om te gaan. Maar dochterlief heeft het volgehouden tot halfelf, dat is toch een half succes. En de show was feitelijk feilloos. Wat een andere manier is om te zeggen: zonder weerhaakje om aan te blijven hangen.

We kregen anderhalf uur lang prettige poppunk met hier en daar een brave gitaarsolo. De meerwaarde moet vooral in Thijs’ teksten zitten, en daar voert herkenbaarheid de boventoon. Het valt op dat ze eigenlijk nooit over ‘hij en zij’ zingt, het is altijd van ‘ik en jij’, wat al bij al toch inclusiever is. Slim, zelfbewust en uit het leven gegrepen, maar ook nét buiten het bereik van de jongste fans – regels als ‘Ze flossen elke dag, want ze liegen door hun tanden’ (Zilver) komen niet écht binnen, bij wie zelf nog melktanden heeft.

Post mortem

Lichten aan. Bedtijd. De uitvaart wordt begeleid door Unwritten van Natasha Bedingfield, waarmee opvallend uitbundig meegezongen wordt. ‘Feel the rain on your skin, no one else can feel it for you.’ Team Pommelien kent hun pappenheimers. De millennialbanger heeft niet alleen gen Z bereikt, maar zelfs nog jonger. Hoe groot is de kans dat we over twintig jaar zo iets van Pommelien Thijs zullen meezingen?

De bijna-achtjarige heeft lang geslapen, en het eerste wat ze zei, was dat ze pas de dag erna besefte wat voor magische avond het was. En ja, ‘soms wilde ik een liedje overslaan, maar alleen bij de liedjes die ik niet kende.’

De vierjarige gaf een thumbs up, en vroeg om de nieuwe #LikeMe-cd nog eens op te zetten. Die met Meisjes aan de macht.