Verslag EuroSonic 2015 – dag 2 @ Groningen: Vikingen in een cowboytenue

Welke aanstormende talenten had de tweede festivaldag van het volledig uitverkochte Eurosonic in de aanbieding? Onze recensent ter plaatse noteerde deze zes bands.

Tijdens de tweede dag van het volledig uitverkochte EuroSonic kon je als festivalganger kiezen uit 125 optredens. Zelfs als je er dagen over had gedaan om je eigen programma uit te dokteren, bleef het dus en kwestie van ‘hit or miss’. Gelukkig zorgden Sólstafir en Kiasmos voor evidente hoogtepunten.

IJsland stond dit jaar tijdens de showcasedriedaagse centraal en dat zouden we geweten hebben. Want wie op zoek ging naar de potentiële opvolgers van Björk en Sigur Rós, kwam oren en ogen te kort. Wij gingen alvast enkele nieuwe talenten voorproeven en hielden er een overwegend positieve indruk aan over.

• VÖK (Simplon, 20u45)

Vök is een jong IJslands kwartet dat met ‘Tension’ tot dusver alleen nog maar een ep uit heeft. Niettemin werd het door de New York Times al op enkele superlatieven getrakteerd. De band van zangeres-toetsenspeelster Margrét Rán en saxofonist Andri Már heeft zijn entree dus zeker niet gemist en maakt stuwende, tot heupwiegen nodende pop, waarin bas en drums voor een onweerstaanbare groove zorgen. Met sterke, sensuele songs zoals ‘Before’, een combinatie van eighties postpunk, hoekige funk en catchy elektro, had Vök er weinig moeite mee het publiek op sleeptouw te nemen. Halverwege zakte zijn set echter een beetje in, toen het viertal overschakelde op tragere tempo’s en ook het niveau van de songs afnam. Het potentieel wàs er. Als Vök nog wat live-ervaring opdoet en de mindere nummers uit zijn set schrapt, komt het dus wel goed.

• HINDS (FKA DEERS) (Huis De Beurs, 21u)

Geen idee waarom de Spaanse Hinds vooraf door verscheidene media zo werden gehypet. Het Britse blad NME bombardeerde deze vier dames een poosje geleden zelfs tot ‘buzz band of the week’, maar naar hun optreden in Groningen te oordelen moet dat gebeurd zijn in een moment van geestesvernauwing. Hinds speelden een charmant rammelende mix van sixties punk, garage en surfrock, maar klonken alsof ze pas twee maanden geleden voor het eerst een instrument van dichtbij hadden gezien. Amateuristisch? U zegt het. De schrille samenzang, het onbeholpen gegiechel tussen de nummers door, de beschamende coverversie van ‘Farmer John’, een sixtieshitje van The Premiers: het wekte allemaal méér medelijden dan enthousiasme op. Een bewijs dat ook de goede lieden van EuroSonic er al eens naast kunnen schieten.

• SÓLEY (Der AA-kerk, 22u15)

“Are you all very important people?”, informeerde Sóley Stefánsdóttir niet zonder ironie bij het begin van haar set. Want artiesten weten zich vaak geen houding te geven wanneer ze weten dat de zaal -of in dit geval, de kerk- vol staat met mediamensen of hoge piefen uit de muziekindustrie. Sóley, een als een kleuterleidster vermomde IJslandse zangeres en klavierspeelster, die we ook kennen als lid van Seabear, liet het echter niet aan haar hart komen. Begeleid door een drummer en een twangy gitarist bracht ze hoofdzakelijk dromerige, introspectieve popsongs uit haar tweede cd, die binnenkort uitkomt op het gerenommeerde Berlijnse Morr Music-label. Op het menu stonden wiegende walsjes en naar Erik Satie knipogende fluisterliedjes die door fans van, pakweg, Lisa Germano met open armen werden ontvangen.

• FOSSILS (De AA-Theater, 23u)

Snel en sneller, hard en harder, kort en korter: dat waren de imperatieven achter de verpulverende nummers van Fossils. Het Deense duo beperkte zich, net als Death From Above 1979 en Royal Blood, tot bas en drums. Toch miste je in hun sound geen andere instrumenten. De heren etaleerden op het podium zoveel energie dat ze er met gemak een bos eeuwenoude eiken mee hadden kunnen vellen en bleken zo goed op elkaar te zijn ingespeeld dat ze veel weg hadden van een geoliede oorlogsmachine.

Yep, de gebalde instrumentals van Fossils, uit hun vorig jaar verschenen tweede cd ‘Flesh Hammer’, deden denken aan precisiebomardementen. Niet voor doetjes dus. Tegelijk waren de stiltes in hun muziek minstens even belangrijk als het geproduceerde lawaai. Shellac was een referentie, maar definities als hardcore, noiserock of metal werden bij Fossils volkomen irrelevant. Laten we het houden op: een terroristische bliksemaanval, zij het gelukkig één waarbij geen slachtoffers vielen.

• SÓLSTAFIR (Vera, 23u45)

Ze zien eruit als vikingen in een cowboytenue en zelf omschrijven ze hun muziek als ‘atmospheric rock’n’roll’. De vier leden van Sólstafir combineren ingrediënten waarvan je, althans op papier, nooit zou geloven dat ze een smakelijk gerecht kunnen opleveren. In reverb gedrenkte, aan Sigur Rós refererende postrockgitaren, gecombineerd met logge metalriffs, om maar iets te noemen. Deze IJslandse veteranen zijn al actief sinds 1994 en imponeerden tijdens EuroSonic met beklemmende, zwaarmoedige muziek die volstrekt nergens mee te vergelijken viel.

Hip kun je Sólstafir bezwaarlijk noemen: de frontman speelde zelfs op een ‘Flying V’, het type gitaar waar de meeste muzikanten zich, na de jaren zeventig, niet meer in het openbaar durven te vertonen. Maar de manier waarop de heren power en subtiliteit lieten samenvloeien, zorgde alom voor verbaasde gezichten. Je moest het horen om het te geloven. Dat Sólstafir tot de verbeelding sprak, bleek overigens uit de lange wachtrijen bij de ingang van Groningens bekendste rockclub. Drie kwartier onversneden passie van een groep die in haar eigen universum opereerde.

• KIASMOS (Grand Theatre, 0u30)

Ólafur Arnalds is één van die IJslandse neoklassieke componisten die overal ter wereld voor uitverkochte zalen spelen. Maar de man is allerminst een ‘one trick pony’: hij heeft een verleden als punkdrummer en vormt nu, samen met Janus Rasmussen van Blood Group, het elektronische duo Kiasmos, dat onlangs, bij het toonaangevende Britse label Erased tapes, een titelloze cd uitbracht.

In Groningen stonden beide heren zij aan zij achter een tafel met laptops en elektronische effectapparatuur en combineerden ze minimal technobeats met ijle ambientklanken, geloopte piano’s, gesamplede strijkers. De muziek van Kiasmos werkt zowel op de dansvloer als in de huiskamer, klinkt verfijnd en atmosferisch en laat zich probleemloos combineren met geprojecteerde beelden van vulkaanuitbarstingen, lavavelden en maanverlichte wolkenpartijen. Arnalds en Rasmussen voelden zich dermate in hun schik dat ze, terwijl ze allerlei knopjes indrukten, ook zelf af en toe een dansje waagden. Met Kiasmos bezorgden ze de tweede festivaldag in ieder geval een gedroomde uitsmijter.