‘Laat hippe introverten heupwiegen’, ‘klinkt als een zomeravond’: de muzieksites komen overeen als ze het over de Canadese band Men I Trust hebben. Maar in de Antwerpse Trix verdwaalde het trio uit Montréal in hetzelfde dagdromen dat hen al die lovende kritieken en die langgejaste hipsterachterhoede opleverde.
Het is niet makkelijk om als band boven andere droom- en slaapkamerpop uit te steken. Het doelpubliek verzakt steevast in mijmeringen, kijkt met theatrale melancholie door een beregend autoraam en is niet altijd even snel geneigd door te klikken op een artiest die in een afspeellijst zit met muziek die toch allemaal sterk op elkaar gelijkt. Maar opvallen kán wel degelijk. Alvvays doet het met emotionele knikjes naar punk, Mac De Marco met een zorgeloze slackerattitude. En de drie Canadezen van Men I Trust? Die doen het met funky beats, pakkende gitaarrifjes à la Her’s en een stem die uit een ASMR-video lijkt te komen.
Frontvrouw Emma Proulx voegt evenwel niet alleen wat gefluister toe aan de band die aanvankelijk enkel uit bassist Jessy Cason en toetsenist Dragos Chiriac bestond, maar ook een statische nonchalance. Denk maar aan de videoclip van Lauren, waarin ze door de Canadese bossen fietst met een pokerface waar Lady Gaga van zou opkijken. Of aan de tekst van Say Can You Hear, waarin ze op een argeloze toon en onder opgewekte gitaren ‘Is there a meaning to grief’ en ‘You’re self-absorbed/ Raving about your cryptic ways’ zingt. De ambigue afstandelijkheid doet de teksten snijden.
Had zangeres Emma Proulx last van een vocale variant op een u003cemu003ebad hair dayu003c/emu003e?
In Trix deed opener Tailwhip – inclusief de strakste gitaarlijn van 2018! – ons geloven dat Men I Trust ook live aanleunt bij de compositionele perfectie. Maar al op tweede song Show Me How haalde Emma Proulx de hoge noten die het nummer op plaat zoveel reliëf geven niet. Was het de nonchalance, of had Proulx gewoon last van een vocale variant op een bad hair day?
Na de eerste twee nummers liet Proulx de bas wat luider zetten, maar dat kon niet voorkomen dat de zorgvuldig opgebouwde spanning in elkaar zakte. Op Norton Commander (All We Need) moesten de karakteristieke funktoetsen opboksen tegen te veel reverb. En toen er daarna enkele minder bekende nummers volgden, werd het publiek dat voorheen heupwiegend met zijn lange jassen de vloer zachtjes ontstofte helemaal slaperig. Alsof de korrelige vintagefilters van Men I Trusts zelfgemaakte videoclips ook de muziek vlakker maakten.
Af en toe schudden de Canadezen ons nog even wakker. Zoals met Humming Man, dat kon bogen op een intense outro en van Beach House geleende reverb. En ook slotnummers Lauren en Say Can You Hear deden stof opwaaien. Vanwege de populariteit van de songs allicht, want ook hier weer liet Proulx’ kopstem, die van Lauren normaal gesproken zo’n banger maakt, het afweten.
De songs van Men I Trust moeten het van subtiliteiten hebben, maar die zaten in Antwerpen net iets té ver onderuitgezakt in de nochtans knusse zitzak die Men I Trust creëerde.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier