Ooit was er een tijd, jongens en meisjes, dat je een podiumplek op Werchter nog écht moest verdienen. O tempora o mores! In die dagen zou de klank geworden middelmaat van Two Door Cinema Club zo niet tot pek en veren, dan toch tot volumineus hoongelach hebben geleid. En zijn sommige tradities niet te mooi om ze zomaar verloren te laten gaan?
What’s the fuss?
Kijk, dat is nu eens een retorische vraag. Two Door Cinema Club is een Noord-Iers trio dat, zo lezen we in daartoe gespecialiseerde periodieken, een discipline beoefent waarvoor pientere lieden de naam indiedisco hebben bedacht. Daarmee hebben de heren enkele radiohitjes gescoord, als daar zijn ‘What You Know’ en ‘Something Good Can Work’.
De belangrijkste verdienste van het gezelschap, dat op het podium tot een kwintet bleek te zijn aangezwollen, is dat hun zachtjes stuiterende popvariant niet stoort wanneer u hem, pakweg, tijdens het onkruid wieden uit uw transistor op hoort kringelen. Later dit jaar brengt Two Door Cinema Club zijn derde opus van lange adem uit. Het zal ‘Gameshow’ heten en is, net als voorganger ‘Beacon’, geproducet door de van R.E.M. en U2 bekende Jacknife Lee. Je weet maar nooit of het een meesterwerk wordt, spraken we onszelf moed in, tijdens de gezwinde tocht naar het hoofdpodium.
Toch niet beter de toog opgezocht?
We hadden de consumptie van spiritualiën weliswaar afgezworen, maar euh… die droge keel, meneer. Zanger-gitarist Alex Trimble bespeelde een afgebladderde Stratocaster. Hoe jammer dus dat zijn muziek zelf niet wat afgebladderder klonk. We zagen drie gitaristen op het podium, maar zelden hadden we goed gereedschap zo ijdel zien gebruiken. Two Door Cinema Club is duidelijk een bandje zonder eigen smoelwerk waar ze in Little Britain onderhand de straten mee kunnen plaveien. Eentje van dertien in een dozijn? Neen, van vijftien, godbetert.
Af en toe hoorden we een wiebelende beat, die ons tot een elegante kniezwengel leek te willen aanzetten, maar meteen daarna volgde de vastselling dat de Heren van de Cinema vergeten waren er een song bij te verzinnen. Ook al nam Rimble uitdrukkingen zoals ‘fucking awesome’ of ‘It’s been a fucking pleasure’ in de mond, op de kleffe set die hij ons, samen met zijn vrienden, voorschotelde, kunnen die onmogelijk van toepassing zijn geweest.
‘Are We Ready? (Wreck)’, ‘Sun’ of ‘Undercover Martyn’, vonden zelfs in dit tijdperk van gesofisticeerde gps-systemen op geen enkel moment de weg naar ons geheugen. Mocht Two Door Cinema Club een restaurant uitbaten, dan viel te vrezen dat er enkel vis noch vleesgerechten zonder smaak op tafel zouden komen. Op hun best klonken ze als een Franz Ferdinand of een Bloc Party van het zevende knoopsgat. Geen wonder dus dat de wei er tijdens hun optreden zo schaars bevolkt bijlag. Bij de drankstandjes daarentegen kon je op de koppen lopen.
“Where do we go from here?”, vroeg Alex Trimble zich luidop af, voor zijn bandje de main stage verliet. We twijfelen nog tussen “de dieperik in” en “naar een gezellig kamp in Nood-Korea”.
Materiaal voor uw snapchatverhaal?
Mensen met wie u het goed meent, kunt u met dat soort dingen beter niet lastig vallen.
Dirk Steenhaut
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier